Lieg niet!

We blijken voor het eerst leugens te vertellen als we rond de vier of vijf jaar oud zijn. Het lijkt dus wel een gewoonte die er met de paplepel is ingegoten. Dit zijn dan wel onschuldige leugentjes die gebaseerd zijn op verkeerd taalgebruik, maar ook leugentjes om uit te vinden wat de kracht van taal is.

Er zijn natuurlijk al tientallen onderzoeken geweest over hoe we liegen kunnen herkennen, maar een aantal komen altijd terug. Zouden ze dan echt waar zijn...?

Geen oogcontact
Als iemand je een broodje aap-verhaal vertelt, zal diegene je niet in de ogen willen kijken. Daar voelen we ons namelijk ongemakkelijk door en de schuldgevoelens komen ons dan meteen storen. Maar het kan natuurlijk ook duiden op iemands onzekerheid. Bovendien zijn de beste leugenaars in staat je ook gewoon recht aan te kijken, wanneer ze liegen.

Verandering in stem
Je bent heerlijk aan het luisteren naar iemand en zijn stem slaat over, of hij gaat een toontje lager of hoger praten. Let dan op, want dan is hij wellicht tegen je aan het liegen. Ook de vele 'uhms' en 'aahs' kunnen je duidelijk maken dat hij niet de waarheid vertelt.

Ongewone lichaamstaal
Het is al lang bekend dat onze lichaamstaal meer zegt dan duizend woorden. Blozen en veel knipperen met de ogen kunnen een leugen blootleggen. Ook als we onrustig worden met onze handen en veel aan ons gezicht zitten, kan dit duiden op een leugentje. Kijk natuurlijk goed naar de situatie, want het kunnen net zo goed zenuwen zijn.

Defensief gedrag
Iedereen kent vast wel iemand die heel snel in de verdediging schiet als je hem of haar gewoon een vraag stelt. Wees niet bang dat je zelf iets verkeerds doet, want deze persoon heeft meestal zelf iets te verbergen.

De meest voorkomende redenen om te liegen zijn vrij onschuldig. We bluffen om te kijken of iemand ons gelooft en hoe ver we kunnen gaan bij diegene, maar we vertellen ook wel eens een leugen omdat we een bepaalde straf niet willen krijgen. Wie geeft bijvoorbeeld de politieagent alle informatie prijs als hij zegt dat je 70 reed waar je 50 mocht?! 

We liegen vooral om onszelf te beschermen en om er voordeel uit te halen. Een leugentje om eigen bestwil kan een pijnlijke situatie voorkomen. Een 'ik moet naar mijn ouders' als je echt niet uit wilt met die collega, omdat hij rood aanliep toen hij je vroeg om een date. En natuurlijk uit schaamte: een behoorlijke infectie hebben, maar tegen je vriend zeggen dat je hoofdpijn hebt bijvoorbeeld.

Het lijkt dus allemaal best onschuldig en je zou verwachten dat we met onze nuchtere instelling wel wat kunnen hebben, maar toch wordt er veel gelogen om het hand boven het hoofd te houden. Ik vind het altijd mega storend als iemand liegt, maar moet wel eerlijk bekennen dat ik me soms schuldig maak aan een leugentje om iemand te beschermen. En dan alleen bij mensen waarvan ik denk dat hij of zij de waarheid niet aan kan, maar is dat dan minder erg? Ik ga bijvoorbeeld dat meisje van mijn team toch niet zeggen dat ze gewoon slecht is...?

Liegen jullie weleens om jezelf te beschermen of iemand anders? En denk je dat anderen kunnen zien dat je liegt? Of heb jij juist een zesde zintuig en herken je een leugenaar van ver?