Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

De foto is niet groot. De foto is paginagroot. En mijn bovenarmen lijken daardoor op die van Sugar Lee Hooper herself. Oh, wat erg. Ik ben dit niet. Ik ben een hork, en het lullige is: het is overal te koop en iedereen kan dus zien dat ik er afstotelijk uitzie.

Ik observeer de foto nog eens goed - het artikel zelf ben ik pardoes vergeten - en ik bemerk terstond nog meer lelijke dingen. Dingen die me normaliter nog niet eens opvallen als ik 's morgens na een fuif met holle ogen voor de spiegel sta. Ik heb een groen, mouwloos jurkje aan, het haltertype, met een prijskaartje eraan waar je stijl van achterover slaat. Het groen is leuk en opvallend, maar alles goed en wel, het voorkomt niet dat mijn ogen direct naar mijn tanden op de foto worden gezogen. Ik wist al lang dat ik een hoektandje heb die wat uitsteekt ten opzichte van de rest, maar het stoorde me nooit zo. Ik vond het zelfs wel wat hebben. Maar nu? Mijn smoel komt overeen met die van Graaf Dracula. Ik loop naar de spiegel, open mijn kaken en doe een check. Is het echt zo erg? Ik kijk nog eens naar de foto. Alles is te. Te veel bovenarmen, te veel tanden, te veel tandvlees, te veel wallen - zoiets als het Himalayagebergte - te weinig kleur in mijn gezicht, te weinig wenkbrauwen en too much tiet. Ik heb honderd lichtjaren geleden nota bene nog een tietenreductie laten doen! Op deze foto, in die groene jurk, is het net of ik nog altijd gezegend ben met een cup FF senior - even denk ik dat die operatie nooit heeft plaatsgevonden - en die bovenarmen bungelen er aan de zijkanten maar een beetje bij.
Mijn krullende lokken maken het geheel enigszins goed, maar de scheiding erin maakt me ouder dan ik ben. Veel ouder. Te oud. De legging en de schoenen die ik aan heb, vind ik wel aardig, maar die zie je niet; het plaatje is ingezoomd.

Neehee, ik ben niet onzeker. Ik weet alleen dat het beter kan. Ik vind dat ik er best mag zijn en ik vind dat ik meestal best leuk op de foto sta. Ik ben blij met mijn huid, welke na 33 lentes en duizenden after party's nog niet veel rimpels of groeven vertoont, ik heb een dikke, volle bos glanzend haar, heb geen cellulitis of putjes en ik pas na twee zwangerschappen nog altijd in maat 38, soms zelfs nog maatje 36. Nogal wiedes, het hebben van twee jonge kinderen is tenslotte het allerbeste afslankmiddel (trap op, trap af, trap op, trap af, trap op, trap af). Maar voor het eerst in mijn leven vind ik mezelf echt lelijk. Met deze foto keldert mijn eigenwaarde met een rotgang naar beneden tot het niveau van een minderwaardigheidscomplex. Ik dacht altijd dat de bladen hun foto's overdadig Photoshoppen. Is dat dan een illusie of hebben ze mijn foto maar gewoonweg overgeslagen?

En wát voelde ik me mooi op die dag, de dag van de fotoshoot. Ik weet het nog goed: een halve dag was een heuse styliste bezig met het krullen van mijn haar, een visagist met het oplappen van mijn gezicht (nou ja...), het stylen van de kleding en daar stond ik dan. Voor de camera. Ik lachte en voelde me het prachtigste meisje op aarde. De aandacht die je tijdens zo'n shoot krijgt zorgt ervoor dat je jezelf oogverblindend waant. De fotograaf was tevreden en na elke klik werd mijn haar stijf gespoten met een hele bus haarlak en mijn make-up bijgewerkt. En ik, ik hoefde alleen maar mooi te staan. Maar ik stond klaarblijkelijk niet mooi. Ik stond voor lul. En dan te bedenken dat dit kennelijk de beste kiek is. Het liefst zou ik iedereen het artikel willen laten lezen, want het verhaal zelf is leuk, maar ik durf niet.

Alleen mijn zussen vertrouw ik het artikel toe. Ik sms ze beiden om te zeggen dat het in de winkel ligt. Om hen een beetje voor te bereiden op het ergste, sms ik voor alle zekerheid dat de foto afschuwelijk is. Later op de dag belt mijn oudste zus en ze beaamt wat ik haar reeds smste: "Je hebt gelijk. Je lijkt wel veertig," roept ze bloedserieus en ze bevestigt tevens al het bovenstaande. En mijn zus is een eerlijk mens. Zie je wel, ik ben niet onzeker of blind en ik overdrijf niet, ik zie het goed. Te goed. En ik kan derhalve niet anders dan antwoorden dat ik het roerend met haar eens ben. Dat mijn jongste zusje überhaupt niet belt, zegt meer dan voldoende. Gelukkig weet mijn zus me nog gerust te stellen. "In het echt oog je echt heel anders. Veel frisser, jonger en bovenal slanker." Godzijdank. De naakte waarheid.