Relaxen met klei?!

Wat zou die masseuse daar wel niet van denken? Ik zal u eerlijk vertellen dat ik me dat heimelijk afvroeg terwijl ik op de bank lag. Toch voelden Lief en ik ons relaxt na deze behandeling. We verheugden ons al op het kleibad en namen plaats op de witte bankjes waar we op werden gehaald door de mevrouw die ons in zou smeren met klei en olie. Ik had het nog niet eerder meegemaakt.

De ruimte waarin we werden meegenomen deed me denken aan een crematorium. Het gedempte licht, de rustige muziek en de toon waarop de vrouw tegen ons sprak. Toen we ingepakt waren met folie en neerdaalden in het grote bad met water, kon ik een zachte gniffel niet onderdrukken.

"Het lijkt wel of we hier opgebaard liggen," zei ik zacht tegen Lief toen de mevrouw het kamertje had verlaten. "Hou op!" schrok Lief. Het water in zijn bad bubbelde onheilspellend en het leek er zelfs op dat hij zich op dat moment niet zo relaxt voelde, wat juist wel de bedoeling was.

Ik grinnikte zachtjes en probeerde me te bewegen. Als er iets niet in de haak was, konden we de mevrouw oproepen door op het alarmbelletje te drukken. Erg handig, vooral als je je armen niet kunt bewegen. "Hoe moeten we op dat knopje drukken als we dat willen?" fluisterde ik. "Dat lukt echt wel, als het echt moet," reageerde Lief.

Braaf bleef ik wachten tot de mevrouw ons uit de baden kwam halen. Ik voelde me even een bejaarde die uit een badkuip gehesen wordt, maar ik hield wijselijk mijn mond.

"Vonden jullie het lekker?", vroeg de mevrouw.
"Heerlijk," logen Lief en ik tegelijk toen we de klei van onze lichamen afveegden.
"Echt heel relaxt."