Reportage: Expositie 'Rehab'

De maatschappij 16 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Lindsay, Paris, Amy, Kate, Pete Doherty en niet te vergeten de momenteel compleet losgeslagen Britney... Zij en vele andere sterren lopen de deur plat bij de plaatselijke (peperdure privé-)rehab. Vaak voor bizar korte tijd, waarna ze ineens zogenaamd 'genezen' zijn. De rehab in gaan om af te kicken lijkt wel iets normaals. Een modeding, een statussymbool bijna. De rehab is als een it-bag; zonder hoor je er in sterrenland niet echt bij. Het is niet schadelijk voor ze, want in de dolle showbizz geldt 'there's no such thing as bad publicity'. En the media love it! Rehab sells.

Media en de sterrenverslaving
Verbazingwekkend genoeg houden niet alleen de vileine Perez Hiltons, gossip-magazines en roddelprogramma's (en moi!) zich ermee bezig. Ook de serieuze media duiken op celebs. Als Paris boete moet doen voor rijden onder invloed en haar beschamende celstraf, doet ze dat bij een alom gerespecteerde talkshow host Larry King. Op CNN, de zender die zich doorgaans toch met belangrijker zaken in de wereld bezighoudt. Ook de serieuze kranten plaatsen nieuwsberichten over het wel en (vooral) wee van de losgeslagen sterren en hun drank- en drugsmisbruik.

Waarom de expositie 'Rehab'?
Nu is er dan de expositie en het geïllustreerde boek 'Rehab'. Over het fenomeen van de mediahypes met de ster in rehab die de fout in gaat met te veel sex, drugs & rock 'n' roll. De makers stellen: Rehab is een carrière. Waarin je stijgt, valt en weer boete doet (dat laatste liefst bij Oprah op de bank met veel tranen).

Veel sterren zijn niet alleen verslaafd aan drank of drugs, maar ook aan de camera die ze -bij elke stap die ze zetten- volgt. Ook de media en het publiek hebben een verslaving: ze zijn hooked aan de sterren en hun perikelen. Meer, meer, meer! De media (en het publiek) zouden ook eens de rehab in moeten om van hun sterrenverslaving af te komen. Daar draaien de expositie en het bijbehorende boek om: het absurde van de situatie. Banale en schaamteloze situaties worden door de media en onszelf vergroot en belangrijk gemaakt. Een ander thema is schaamte en schande.

Mijn bezoek aan de expo
Tot zover de theorie. Ik heb veel affiniteit met de sterrencultuur en het geroddel en de schandalen, dus vol verwachting loop ik zaterdagmiddag de 'Rehab' in. De expositie is net geopend, en er staan tientallen mensen in deze 'afkickkliniek' met een biertje of wijntje in de hand druk te socializen. De drank is gratis. Wat rondhuppelende kinderen hier en daar. Ha, aparte Rehab is dit!

Ik baan me een weg door de tetterende menigte en kom aan in een vrij klein zaaltje. Wat een teleurstelling, ik verwachtte wel wat meer van de expositie. De ruimte is behoorlijk leeg. Niet qua aantal mensen maar qua kunstobjecten. Drie grote zwart-wit muurschilderingen springen meteen in het oog. Ha, als echte roddeljunkie herken ik de nageschilderde welbekende paparazzofoto's uit de bladen en de sites meteen: daar hebben we ons aller Paris, Britney en Pete! Allemaal op straat vastgelegd door een horde fotografen en journalisten.

Shame Box
En verder? Er staat een tv'tje in het midden van het zaaltje. Op comfortabele kussens kijken kinderen naar de tv. Niet naar tekenfilms of iets dergelijks, maar naar beelden van mensen die vertellen waarvoor ze zich schamen. In een hokje, de Shame Box, vertellen ze openhartig over zichzelf.

Bij dit project Shame Box ('Schämkasten, 1992-2000') van Christian Jankowski horen ook foto's. Aan een muur hangen vierendertig vrij onscherpe, amateuristisch aan doende snapshots van verschillende mensen die een bord voor zich houden. Op het bord staat 'Ik schaam me voor...'. Zo zien we dat verschillende mensen zich voor van alles schamen (in tegenstelling tot de sterren?). Van nette dames tot onverzorgde mannen en jonge meiden. Alles passeert de revue. Binnen enkele minuten heb je ook dit wel gezien.

Bladen als kunstobject
Verder staan er vitrines met daarin roddelbladen en glossy's. Tja, ook dit is leuk, maar niet boeiend. Welbekend van bijvoorbeeld Warhol, is dat gewone objecten ineens kunst worden. Dus staar ik geïnteresseerd en artistiek kijkend naar een stel bladen die ik al ken, in een vitrine. Kunst, hè... Maar ik begrijp het geheel, de bedoeling van de expo, wel. De boodschap is duidelijk: de obsessie van de media met sterren en hun schandalen. De drie grote posters van Meiro Koizumi aan de muur zijn wel aardig. Teksten uit roddelbladen en daarbij illustraties.

Na een paar rondjes in de kleine ruimte heb ik het wel gezien. Het thema is actueel en populair. Een thema dat ook jonge, niet-kunstminnende mensen kan lokken naar de expositieruimte. Maar het is het net niet, erg weinig en ook niet veel noemenswaardigs. Wat er wel mag zijn is het boek 'Rehab' van Laloua en Pascal, dat ik mee krijg. Een mooi dik boek met een goed voorwoord dat meteen de kern van de boodschap weergeeft. En coole zwart-wit tekeningen van bekende paparazzofoto's uit de tabloids met daarop rellende, kwade, verdrietige, verliefde, feestende en betrapte sterren in hun privé-sfeer. Vaak cartoonachtig en met teksten er doorheen.

Een dame van de expo-ruimte vertelt me dat er binnenkort nog een lezing over het thema plaatsvindt. Interessant. Tot het zover is, vermaak ik me wel met de gossip-sites en de bladen. Want ook ik ben nog niet van mijn sterrenverslaving af... En weet je wat: ik schaam me er niet voor!

Na nog een rondje langs de Shame Box is het tijd om op te stappen. Zonder drankje, ik heb wel genoeg drank en drugs-ellende gezien van de sterren. Buiten lopen joelende, vreemd verklede vrouwen uit de provincie bezopen over straat. Eentje valt uit het boodschappenkarretje waarin ze wordt vervoerd. Een vrijgezellenfeestje. Een plaatsje in de Shame Box zou deze dames niet misstaan...