Met een zachte klik gaat de voordeur open. Daar sta ik dan. Mijn allereerste, eigen huisje. Achttien jaar oud, vers van de middelbare school, op weg naar een nieuw leven. Ik ga wonen in De Grote Stad.
Ik kijk naar de steriele witte muren, de houten vloer, naar de lichtgroene deuren. Het keukentje, de kleine badkamer. Terwijl ik mijn ogen half dichtknijp, probeer ik tussen mijn wimpers door te kijken; als ik zo kijk líjkt het ook een huisje. Dat ik in een omgebouwde zeecontainer sta doet er niet toe.
Aangenaam. Ik ben Eline en ik woon in een zeecontainer. Ja, een zeecontainer. Een rechttoe rechtaan bak Chinese makelij van vijfentwintig vierkante meter. Deze blokkendoos zal de komende jaren mijn huis zijn...
Ik was een jaar geleden, net als vele andere studenten, op zoek naar woonruimte in mijn studentenstad Amsterdam. En wie dat wel eens heeft geprobeerd: woonruimte vinden in Amsterdam is een sport. Topsport zelfs. Van ellende zou je bijna in de eerste de beste meterkast gaan wonen. Nu was mijn situatie niet eens zo ellendig. Sterker nog, ik heb respect voor het doorzettingsvermogen van al die topsporters die nog steeds geen woonruimte hebben gevonden.
Ik vond mijn woning vrij gemakkelijk aan de hand van de voordelen van student-zijn. Helemaal kakelnieuw. Waarschijnlijk stond mijn huis een paar maanden voordat ik het huurcontract tekende nog op een zeeschip, varend op de oceaan. Ach, weer eens wat anders.
Sta ik daar in mijn allereerste huis, de sleutels in mijn hand. Ongelofelijk wat een stel gordijnen en lampje aan de muur voor effect kan hebben. Het kan dus wel degelijk huiselijk zijn, een container. De meeste containers kennen toch een inhoud van honderden kilo's oud papier of computerschermen; de mijne kent een slaapkamer, badkamer en keuken. Zo'n huisje moet bijvoorbeeld schoongemaakt worden. Ik moet er dan ook niet te veel bij stilstaan dat ik een container van binnen sta te stofzuigen.
En toch kan ik me geen beter studentenonderkomen voorstellen dan dit vierkante stalen huisje. Samen met een paar honderd andere studenten woon ik in een heuse containerflat. Zo hebben we ook onze eigen containerproblemen: de deur klemt, het internet doet het niet, de boiler wordt niet warm... Wij containerbewoners staan heel decadent op onze balkonnetjes te kletsen over het weer en dat de buurman toch echt eens zijn muziek zachter mag zetten...
We gaan bij elkaar eten, we geven elkaars katten te eten als we op vakantie gaan; hoe truttig burgerlijk! Maar enorm gezellig! Je moet ook wat, we zitten nu eenmaal in hetzelfde schuitje...
Geschreven door Eline T.
