Interview: Eva Noorlander - In Dubio!

Media 15 jaar geleden door Saar

'In dubio' vertelt het verhaal van undercover agente Joyce Hamel. Zij raakt behoorlijk in tweestrijd wanneer ze tijdens een missie gevoelens ontwikkelt voor de hoofdverdachte in de zaak. Maar kan ze haar gevoel vertrouwen?

Is dit het zoveelste verhaal in lijn van CSI of de oud-Hollandse variant Baantjer? Zeer zeker niet! In dubio is geschreven door een ervaringsdeskundige; 'Eva Noorlander' debuteert onder een pseudoniem. Voor ons ditmaal geen gezellig kopje koffie in de kroeg, de enige manier om met Eva in contact te treden is via haar uitgever. Wij werden wel érg nieuwsgierig en hadden een openhartig interview met 'De grote onbekende'.

Wanneer heeft u besloten In Dubio te schrijven?
"Ik heb nooit gedacht: nú ga ik een boek schrijven. Ik schreef hier en daar wel eens wat op en langzaamaan ontwikkelde zich er een idee in mijn hoofd. Het overkoepelende thema is dat je soms, zowel in je privé-leven als in je werk, voor onmogelijke keuzes komt te staan. Ik kon deze gedachte niet meer loslaten en wel... het resultaat ligt nu op je te wachten."

Heeft u dit boek met een bepaald doel geschreven?
"Het was geen therapeutische sessie of iets dergelijks. Ik begon te schrijven en het personage Joyce Hamel beviel me wel. Gaandeweg werd het verhaal steeds interessanter en wilde ik eigenlijk weten hoe het verder zou gaan. Het was meer een combinatie van spanning en lekker bezig zijn."

Is het apart dat u niet 'in de spot' staat nu u debuteert?
"Ja, maar om te zeggen dat ik het mis? Het is het logische gevolg van wat ik gedaan heb. De keuzes die ik heb gemaakt; alles achter mij te laten, mijn verhaal te delen. Ik stond er eigenlijk helemaal niet zo bij stil wat voor gevolgen dit zal hebben. Pas nadat ik het verhaal naar een uitgever had gestuurd, dacht ik: wat als hij er iets in ziet? Als mensen het een leuk boek vinden, het een succes wordt! Maar ik heb eigenlijk nooit in het middelpunt willen staan. Het gaat niet om mij, maar om het boek."

In hoeverre is het verhaal van Joyce Hamel gebaseerd op uw eigen ervaringen?
"Het had allemaal zomaar kunnen gebeuren, de omstandigheden zijn fictief, maar het grote geheel klopt. Met name de problemen en de dilemma's waar je als undercover-agente voor komt te staan."

Hoe verloopt het contact met de uitgeverij en de media eigenlijk?
"Het gaat op zich vrij makkelijk. Mijn uitgever is de enige met wie ik direct contact heb. E-mail maakt dit een stuk gemakkelijker en is helemaal niet zo gevaarlijk als je misschien denkt. Verder maak ik geen concessies voor de publiciteit; lastig voor de uitgever, maar er werd mee ingestemd omdat ze in het boek geloofden."

Over haar leven als undercover-agente zegt Eva: "Ik ben geleidelijk aan in dit werk gerold; ik begon met het gewone politiewerk. In de jaren tachtig en begin negentig werden de pseudo-koopteams opgezet. Toen kwam een rechercheur die ik goed kende met de opmerking: Dat lijkt me nou écht iets voor jou... En dat bleek zo te zijn."

Wat voor impact heeft uw verleden gehad op de manier waarop u nu in het leven staat?
"Veel, als undercover-agent leer je eigenlijk al je eigenaardigheden die je als agent of rechercheur hebt aangeleerd, weer af. Je mag niet als een agent denken of doen; je mag er zeker niet op lijken! Je moet als een kameleon kunnen switchen. Het is een soort acteren, liegen klinkt te zwaar. Het geeft je een hoop mensenkennis en een bepaalde onaantastbaarheid."

Is het politiewerk iets dat nu compleet achter u ligt, of trekt het stiekem nog?
"Ik merk dat het nog wel trekt. Vooral als ik naar films of series kijk, waarin op een realistische manier de actie en gebeurtenissen worden vertoond. Dan kriebelt het wel een beetje, al sta ik nog steeds 100% achter de keuze die ik gemaakt heb."

Ga ik te ver wanneer ik u vraag of het een automatisme is om, naast veiligheidsredenen, te werken onder pseudoniem omdat u zo'n tijd onder pseudo-koop gewerkt heeft? Bent u ergens het vertrouwen in de mensheid enigszins verloren?
"Goede vraag - en hij gaat zeker niet te ver. Ik heb heel lang en diep nagedacht over het vertrouwen en wantrouwen dat je hebt. Politiemensen hebben per definitie veel minder vertrouwen in mensen en situaties. Ik hoop dat ik de afgelopen jaren wat van dat wantrouwen ben kwijt geraakt, maar het zal wel nooit helemaal verdwijnen. Mijn vriend zegt nog vaak: 'Wat zit je nou weer om je heen te kijken...' Het is dus geen automatisme dat ik een pseudoniem heb, maar het voelt wel erg vertrouwd."

Heeft u zelf therapie gehad om uw ervaringen te verwerken?
"Er was altijd professionele hulp beschikbaar, als het nodig mocht zijn. Je hebt begeleiders die je nauwlettend in de gaten houden. Na een undercover-actie heb je goede gesprekken met je begeleiders en de teamchef om de zaak af te ronden. Ik weet van collega's die een behoorlijke begeleiding hebben gekregen om 'af te kicken' na een langdurige, diepgaande en ingrijpende actie. Verder is er een enorme teamspirit, al is het team stukken kleiner dan op een gewoon bureau. Je bent eigenlijk een buitenbeentje bij de politie, omdat je én geen contact hebt met je gewone collega's én vaak veel sneller en internationaler te werk gaat."

Van internationaal en gejaagd naar begin veertig en happy met haar vriend, leidt Eva eigenlijk nog steeds een soort dubbelleven: "We leven in een grote stad, het leven is er snel en intens. Ik geniet van theater, film, muziek en heb er veel sociale verplichtingen. Maar we hebben ook een klein buitenhuis, enkele uren buiten de stad, op een van de mooiste plekken in de Verenigde Staten. Zó mooi; kilometers niets, prachtige natuur en meren. Daar wandel ik samen met mijn vriend vaak en kom ik echt tot rust."

Als u leest, wordt u dan vooral getrokken door thrillers of duikt u liever in chicklits?
"Ik lees met plezier. In Amerika komt zo'n enorme hoeveelheid aan boeken uit ; wat er in het Nederlands vertaald wordt, is een topje van de ijsberg. Goede boeken vind je in ieder genre, soms lees ik chicklits, maar niet heel vaak. The devil wears Prada van Weisberger was een leuk en vermakelijk boek, maar romans en thrillers, ook de Nederlandse, lees ik vooral graag."

Waar vindt u inspiratie in en hoe wilt u zich verder ontwikkelen?
"Voor In dubio was mijn oude werk natuurlijk een goede bron. Onvoorstelbaar hoeveel verhalen uit die tijd zijn blijven hangen. Soms maak ik iets mee dat mij ergens aan terug doet denken: O ja, dat heb ik óók meegemaakt, dat ging zus en zo..."

Bent u van plan om u verder te richten op het schrijverschap?
"Ik heb nooit gedacht schrijfster te worden; maar toen ik klaar was en allemaal leuke reacties kreeg, voelde dat toch wel heel erg goed. En Joyce Hamel is zo'n lekker type, dat ik eigenlijk niet kan wachten om weer achter m'n laptop te kruipen. Het schrijfproces heeft mij veel over mijzelf geleerd; je moet constant nadenken over je hoofdpersoon en wat zij allemaal meemaakt, hoe ze denkt. Ik kwam -tijdens het schijven- behoorlijk wat over mijzelf te weten en dat viel me eerlijk gezegd niet tegen."

Is er, ten slotte, iets dat u kwijt wilt aan uw lezers, aangezien u zo verborgen bent voor hen?
"Ik ben niet zo heel verborgen hoor, ik heb hier een leuk en rijk sociaal leven, waarin niemand weet dat ik 'Eva Noorlander' ben. In vergelijking met de acties die ik vroeger gevoerd heb, is het eigenlijk 'peanuts' om dit zo te doen. Ik heb dingen gedaan die iets, al is het maar een klein beetje, ten goede hebben veranderd in de wereld. En daar mag ik best trots op zijn, geloof ik."

We willen 'Eva Noorlander' hartelijk danken voor haar bereidwilligheid mee te werken aan bovenstaand interview. Is jouw interesse ook gewekt? Oordeel zelf en zorg dat je ongezien de boekenzaak binnenglipt... Hebben we hier te maken met een Friese boer die zijn verhaal niet kwijt kon of een Hollandse, talentvolle vrouw met het nodige op haar kerfstok? Zelfs wanneer wij niet bezig zijn met dit prikkelende debuut, laat 'Eva Noorlander' ons in dubio achter...