Review: Zomerhitte

Bij een terroristische aanslag in Afghanistan verliest fotograaf Bob (Waldemar Torenstra) de liefde van zijn leven Jara (Jelka van Houten). Hij zegt de oorlogsverslaggeving vaarwel en stort zich op de natuurfotografie. Terwijl hij op Texel bezig is aan een fotoreportage, ontmoet hij de mysterieuze geschiedenisstudente Kathleen (Sophie Hilbrand) op het naaktstrand. Ze werkt in een plaatselijke disco op het eiland en Bob ontdekt dat ze een rare relatie heeft met een veel oudere man met de bijnaam De Mummie.

Bob en Kathleen zoeken elkaar steeds weer op en de sterke aantrekkingskracht is voelbaar. Maar wat heeft Kathleen nou precies met die louche man te maken en in wat voor ongure zaakjes zijn zij verwikkeld? Frederico Federici, een man die ook op Texel vertoeft, waarschuwt Bob voor zowel De Mummie als Kathleen; daar kan hij maar beter ver bij uit de buurt blijven!

Vanaf de eerste minuut dat Bob haar zag, is hij echter al in de ban van Kathleen. Ze is ontwapenend en er is geen hoogte van haar te krijgen. Dat maakt haar tegelijk ook zo aantrekkelijk. Langzaam maar zeker wordt hij toch echt verliefd en rijst bij hem de vraag of dit ook wederzijds is. Heeft ze dezelfde gevoelens als hij, of gebruikt ze hem voor duistere praktijken met de maffia types van het eiland? De door Jan Wolkers zo geliefde thema's dood, natuur, kunst, liefde en het noodlot komen in Zomerhitte allemaal bij elkaar.

De acteurs
Sophie en Waldemar zijn in het 'echte leven' ook een setje, maar dit wordt niet echt duidelijk als je naar Zomerhitte kijkt. Je zou verwachten dat de vonken werkelijk van het doek spatten! Niets is minder waar; de chemie tussen beide acteurs niet anders dan anders en voegt daarom niets bijzonders toe.
Ondanks dat het weer een echte Nederlandse film is naar een boek van Jan Wolkers (Turks Fruit ging Zomerhitte hierin voor, red.) met volop 'functioneel' naakt, wordt het echter geen moment ordinair. Vooral vanwege de mooie, frisse uitstraling van Sophie, die nergens voor terugdeinst en de weinige preutsheid die ze nog in zich had net zo makkelijk overboord gooit. Mede hierom is de film straight to the point zoals vaker het geval bij Nederlandse producties.

De film
De onbevangenheid en schoonheid van Sophie Hilbrand maken een hoop goed, want de film en het verhaal waarop ie is gebaseerd, rammelen namelijk wel een beetje. Soms gaat het van de hak op de tak en de misdaadverhaallijn die eigenlijk een prominentere plaats en meer diepgang hoort te krijgen om geloofwaardig te zijn, hangt er maar een beetje bij en heeft een knullig plot. De dialogen zijn te gespannen en komen dus gemaakt over. De film zou een soort van thriller moeten zijn, maar de spanning is helaas ver te zoeken.

Het regiedebuut van Monique van de Ven, die deze film overigens samen met haar man Edwin de Vries maakte, kan tot nu toe nog niet op heel positieve recensies rekenen. De film zal echter toch wel flink wat bezoekers trekken, vanwege de vele publiciteit en de nieuwsgierige Nederlander die stiekem Sophie Hilbrand altijd al eens naakt heeft willen zien.