Mijn mening: beter worden van de recessie
Ik maak deel uit van een generatie die - afgezien van de invoering van de weekend-OV en het uiteenspatten van de internetzeepbel - nooit enige tegenslag heeft ervaren. Generatie Y (iedereen die nu tussen de twintig en halverwege dertig is) heeft nog nooit een oorlog meegemaakt en kon eindeloos kiezen uit een breed aanbod aan pretstudies en topbanen. De banenmarkt, de aandelenbeurzen, de hypotheekrente - het leven zat ons gewoon alsmaar mee. De hoogopgeleide Y'ers genieten nu dan ook vier keer per jaar van een buitenlandse vakantie, switchen van baan zodra hun werk 'niet leuk' meer is, en laten zich door spotjes van Wakker Dier niet weerhouden van de aankoop van een kilo bio-industrievlees.
Dat generatie Y is opgegroeid met de aangename sensatie dat we steeds de wind mee hebben, kan je de young professionals niet kwalijk nemen. Maar de reacties op de huidige recessie - die grofweg neerkomen op: bozig gestampvoet omdat we allemaal een stapje terug moeten doen, of volledige ontkenning van het probleem - durf ik hun wel aan te rekenen. Want dit zijn de werknemers die de halve werkdag bezig zijn met het ruilen van voetbalplaatjes, die op vrijdagmiddag in de kantoortuin lekker een potje frisbeeën en dagelijks reuzedruk zijn met het aanpassen van de ringtone van hun iPhone. Het zijn de stellen die een jaar lang illegale Polen in hun huis aan het werk hebben, omdat ze Nederlandse aannemers zo duur vinden. En de singles met een dwangmatig overvolle agenda die klagen over keuzestress en dertigersdilemma's. Kortom, al die mensen die nu sputteren dat de overheid hun spaargeld van IceSave moet redden, die het 'niet eerlijk' vinden dat ze de tophypotheek op hun huis niet meer kunnen betalen en die nog steeds een flinke salarisverhoging verwachten. En die ondertussen zelf niets aan hun gedrag willen veranderen.
Ik stoor me vooral mateloos aan het wijdverspreide geloof dat de welvaart waar we in de afgelopen decennia aan gewend zijn geraakt - en die ons onder andere de Hummer, het buitenhuisje aan zee en de flatscreen in de slaapkamer bracht - een onvervreemdbaar recht is waar we onder geen beding afstand van doen. Tot nu toe is voor mij en mijn leeftijdgenoten zelfs een wereldwijde economische crisis geen aanleiding om het eens een beetje zuiniger aan te doen. Want mijn generatie is opgegroeid met de belofte dat je met een stevige inzet (en met een pa die een appartement op het KNSM-eiland voor je koopt als je in Amsterdam gaat studeren) de wereld kunt veroveren. De luid en duidelijk gecommuniceerde klimaatcrisis heeft de ons niet doen nadenken over de waanzin van een weekendje New York of het zoveelste paar Pradaschoenen. En nu is de recessie er dus ook niet in geslaagd in de twintigers en dertigers een gezonde dosis normen en waarden te injecteren, die duidelijk maakt dat less is more ook best een zinnig levensmotto is.
Van de recessie worden weinig Nederlanders beter. Ik hoop mijn generatie wel. Niet financieel - want die aandelenkoersen en huizenprijzen stijgen wel weer - maar moreel. Want de tijd van verwennerij en slapte lijkt nu echt finito.
Lees het interview met Ad Verbrugge op RePublic.
