Vrijgezel Chinouk (34) zit in de vervroegde overgang: 'Ik moet binnen een halfjaar beslissen of ik moeder word'
Voor je dertigste je eerste kind krijgen, dan ben je er tegenwoordig – vooral in de stad – vroeg bij. Ook young adult-auteur Chinouk Thijssen dacht dat ze nog genoeg tijd had om aan kinderen te beginnen, maar raakte onverwachts in de perimenopauze: de vervroegde overgang. Nu heeft ze nog maar zes maanden om te beslissen of ze wel of niet moeder wordt. "Eitjes invriezen in een optie, maar dat kost € 12.000 en dat krijg ik niet binnen een halfjaar alleen bij elkaar."
Vervroegde overgang
“Mijn moeder was 39 jaar toen ze in de vervroegde overgang ging. Als alleenstaande 34-jarige voelde ik de klok steeds harder tikken. Omdat ik een grote kinderwens heb, wilde ik het zekere voor het onzekere nemen en informeren naar het invriezen van eicellen. Dat leek me een goede optie voor het geval ik toch nog op tijd een leuke man tegen zou komen of ik zou besluiten alleenstaande moeder te worden. Vorig jaar oktober stopte ik al met de pil en maakte een afspraak met de dokter. En toen begon de ellende: ik kreeg te horen dat ik in de perimenopauze zat.”
Hormoonveranderingen
“Ik had al jaren last van onverklaarbare symptomen, maar ik had nooit verwacht dat het door vervroegde menopauze kwam. Als ik er nu op terugkijk, begon er van alles te veranderen toen ik vier jaar geleden een missed abortion had: een miskraam die niet vanzelf op gang komt. Achteraf kan dit het gevolg zijn geweest van de vervroegde overgang. Ook begon mijn lichaam aan alle kanten te veranderen. Ik heb altijd een bos krullen en droog haar gehad die ik regelmatig moest oliën. Langzaamaan begon het steeds steiler en sneller vet te worden. Ook viel mijn haar heel erg uit. Ik dronk af en toe een wijntje, maar van de ene op de andere dag kon ik hier niet meer tegen. Ik werd er letterlijk ziek van en mijn lichaam was dan dagen van slag. Verder vond ik bepaalde dingen ineens lekker die ik normaal nooit at. Andersom kreeg ik een afkeer voor van alles waar ik eerst gek op was. Twee jaar geleden begonnen de paniekaanvallen. Thuis, tijdens een concert, als ik aan het werk was, in de trein... Gewoon vanuit het niets. Waar dat plotseling vandaan kwam? Ik kon het niet uitleggen. Gelukkig kreeg ik het wel steeds beter onder controle.”
Stoppen met de pil
“Vorig jaar voelde ik me steeds somberder worden. Ik had net een contract getekend voor mijn nieuwe boek en was daar heel gelukkig om, maar toch leek het alsof er een donkere wolk boven mijn hoofd hing. Ik dacht dat het kwam door de pil, dus ik stopte. Binnen een week voelde ik me zo slecht dat ik dacht dat ik gek werd. Ik kwam aan, hield heel veel vocht vast en had dagelijks knallende hoofdpijn. Dat hield ik drie maanden vol en toen begon ik toch weer aan een nieuwe pil. Binnen een paar dagen voelde ik me beter. Een halfjaar geleden stopte ik opnieuw met de pil. Dezelfde klachten kwamen terug en ik ging er zelfs voor in therapie. Ik was ervan overtuigd dat ik depressief was en dat het kwam door het pilgebruik. Herinneringen van jaren geleden kwamen in alle hevigheid naar boven. Dingen die eerst niet eens zo belangrijk leken, waren nu opeens een groot probleem. Mentaal was ik van het ene op het andere moment niet zo sterk meer.”
Overgangsklachten
“Ik kreeg steeds meer klachten. Hoofdpijn, buikpijn, rugpijn, een onregelmatige cyclus... en hitteaanvallen. Perioden waarin ik dacht in brand te staan, gevolgd door koude rillingen. Griep. Koorts. Dat moest het zijn. Een opvlieger? Dat kwam niet in me op. Opeens kreeg ik zweethanden en zweetvoeten. Mijn geheugen werd slechter, mijn concentratievermogen was er niet meer, ik was vreselijk moe, sliep nog amper, had nergens zin in, kreeg droge ogen en hartkloppingen. Terwijl het buiten -2 graden was en iedereen dik ingepakt over straat liep, deed ik mijn jas uit omdat ik het niet meer uithield. Dat zorgde ervoor dat ik continu ziek was.”
Kinderwens
“Inmiddels had ik al een afspraak staan met de gynaecoloog. Na een eerste gesprek en wat onderzoeken bleek ik een tekort aan oestradiol – oestrogeen – te hebben en mijn eierstokken werkten niet meer optimaal. Mijn overgangsklachten zijn een gevolg van de perimenopauze. Dit is een periode in de overgang waarin de vruchtbaarheid sterk afneemt en de kans dat je spontaan zwanger wordt nog maar vijf tot tien procent is. Invriezen is nu nog mogelijk. Met drie keer eitjes oogsten zou het kunnen lukken, maar dat kost € 12.000 en wordt niet vergoed. Ik heb maar een halfjaar om hierover na te denken en dan moet ik echt een beslissing nemen.”
Grotere kans op ziektes
“De overgang, zeker op een te jonge leeftijd, brengt veel risico’s met zich mee. Zo is de kans op botontkalking groter, maar ook de kans op borstkanker en hart- en vaatziekten. Over een halfjaar is het toch echt definitief: word ik wel of geen moeder? Ook al heb ik geen partner, ik was er klaar voor om dit traject eventueel alleen aan te gaan. Inmiddels heb ik gehoord dat mijn oestradiolwaarde zo laag is dat de risico’s wel heel groot zijn.”
Gemengde gevoelens
“Wat er ook gebeurt, voor de buitenwereld zal er niks veranderen. Ik blijf dezelfde persoon. Vanbinnen verandert alles. Mijn hele toekomstbeeld. Mijn dromen en wensen. Dan is er geen ‘later, misschien ooit’ meer. Aan de ene kant ben ik heel rationeel: dat geld ga ik in een halfjaar niet bij elkaar krijgen en er zijn grote risico’s op een miskraam of een gehandicapt kind. Moet ik dat wel willen? Maar mijn hart denkt er anders over. Op sommige dagen voelt het alsof ik van binnenuit verscheurd word door een verdriet dat zo groot is dat ik denk dat ik er nooit meer overheen zal komen. Op andere momenten weet ik dat het oké is en dat er ook een leven is zonder kind, maar het doet wel pijn. Het idee dat mijn leven zo anders is gelopen dan ik had gehoopt.”
Overgang bespreekbaar maken
“De afgelopen maanden waren een achtbaan, maar het heeft geen zin om dingen te zeggen als 'was ik maar eerder naar de dokter gegaan'. Ik kende deze klachten niet en zou ze nooit hebben gelinkt aan de overgang. Door er open over te zijn hoop ik het meer bespreekbaar te maken en dat vrouwen de klachten eerder zullen herkennen. Op social media zie ik ze bijna niet, maar ik weet dat het veel vaker voorkomt dan ik in eerste instantie dacht. Het lijkt nog te veel een taboe, maar ik denk dat het juist helpt voor jezelf én anderen als je er openlijk over praat.”
Foto: Prisca Visser
