Het lijkt meestal twee kanten op te kunnen gaan nadat een relatie verbroken is... 1. Beiden exen staan elkaar naar het leven en hebben niet meer de behoefte om elkaar te zien/spreken/whatsoever, maar eerder de behoefte elkaar af te ranselen met een splinterige honkbalknuppel. 2. Beide exen zijn ‘vriendschappelijk uit elkaar gegaan’ en zijn ervan overtuigd dat een goede vriendschap mogelijk is als de relatie voorbij is. Zelf denk ik niet dat een echte oprechte goede vriendschap met een ex-geliefde mogelijk is. De vriendschappelijke relatie zal daarvoor naar mijn idee te veel belast worden met oud zeer uit het verleden. Verwijten, de redenen waarom jullie uit elkaar zijn gegaan (want die zijn er overduidelijk, anders was je nog wel samen) en ook het hele idee dat je met elkaar gesext hebt (en dan niet één keer, nee, talloze keren nachtenlang, thank you very much) maakt een vriendschappelijke relatie toch op z’n minst a little awkard. Om nog maar te zwijgen over waar je de grens trekt in deze vriendschap die ooit een relatie was. Elke (vriendschappelijke, dat dan weer wel) aanraking lijkt me al raar. Overigens denk ik dat normaal contact houden met je ex wel kan, elkaar af en toe spreken en even vragen hoe het gaat, prima, maar een echte vriendschap? Nee, ik geloof er niet in. Is dit volgens jullie mogelijk? Een goede vriendschap met je ex? Hebben jullie hier ervaring mee? Welke kant is na een break-up bij jullie opgegaan?
