Gezond leven: Weg met die kilo's!

Eens in de zoveel tijd neem ik een goede kijk in de spiegel en kom ik tot de conclusie dat mijn walvisgehalte blauwe vinvis-vormen aan begint te nemen. Het wordt tijd om weer iets aan dat gewicht te doen!

Zolang ik tot de categorie orka's behoor, voel ik me prima in mijn lichaam: dan wel geen extreem wendbaar lijf, maar wel in staat mezelf vanuit de branding terug het water in te krijgen. Het schamele lot van de blauwe vinvis daarentegen, beperkt zich tot het levend uitdrogen in het zand terwijl mensen met man en macht proberen emmertjes water over je te legen. Dat, terwijl de uitkomst van hun inspanningen onoverkomelijk is: je gaat dood, want je bent de dik om terug te worden geduwd.
 

Chocoladesnorretje

Nu valt het niet mee om jezelf met een log lijf naar de sportschool te vervoeren. Immers, het is een stuk verleidelijker om met een chocoladesnorretje en een open broek het ene na het andere koekje achterin je keel te drukken. Om daar dan zelfverzekerd 'nee' tegen de roepen, met het alternatief jezelf afpeigeren op een uitputtend fitnessapparaat, dat is nog een hele opgave. Zelf heb ik er verschrikkelijke moeite mee. Ik wéét dat het tijd wordt om de inhoud van mijn keukenkastjes te inspecteren op 'niet bewust gekozen' crap, maar die actie blijft uit met het gevolg dat ik 's avonds in een vreetbui allerlei verschillende dikmakers tot mijn beschikking heb.

Gezond door sporten

Ik heb enorm veel moeite met het hanteren van een gezonde levensstijl. Het lukt me niet er een routine in te vinden, waardoor mijn eetpatroon geen enkele samenhang kent en ik algauw in snoepen verzand. Sporten vind ik daarnaast zo veel moeite. Niet eens het sporten zelf, want als ik eenmaal bezig ben geniet ik er oprecht van. Maar, mijn argument tegen sporten getuigt van een nog veel grotere luiheid: ik haat het om er naartoe te gaan. En om vervolgens weer naar huis te moeten. Zelfs ondanks dat de sportschool redelijk in de buurt is. Ik haat het en denk bij mezelf: ik kan ook gewoon NIET gaan. Dat laatste klinkt me dan vaak als de waarheid in de oren - en ik ga niet.
 

 

Paranoïde schizofrenie
Toch vind ik het heel vervelend om me niet helemaal lekker te voelen in mijn lichaam. Ik merk dat ik overal een akelige bewustheid heb van mijn buikje. In zo'n mate dat ik ervan overtuigd ben dat iedereen ernaar kijkt. Dat ze achter mijn rug om tegen elkaar fluisteren: "Zo dan, die houdt wel van lekker eten", - maar dan wel lief naar me glimlachen als ik kijk. Je kent die types wel. Momenteel is iedereen zo'n type in mijn ogen. Misschien is het wel paranoïde schizofrenie, maar eigenlijk denk ik dat het gewoon tijd wordt om weer eens tot actie over te gaan. Gezond eten, sporten - en dat volhouden.

Ik ben altijd op zoek naar tips die me aansporen om door te zetten. Ik ben dan ook erg benieuwd naar jullie: hoe blijven jullie op gewicht en waar halen jullie de motivatie daarvoor vandaan?