WELKOM: Nooit meer vechten

Vorige week lukte het mij niet om een 'welkom' te schrijven, heel onprofessioneel. "Hoe onprofessioneel is het om een 'welkom' te schrijven die je niet 100 procent vanuit je hart schrijft!" Roept een vriendin, en die opmerking komt mij wel goed uit...

"Het lijkt wel een vrouwenvirus" zeg ik tegen een vriendin tijdens een gesprek over de chaos die wij, en velen met ons, op dit moment in ons hoofd hebben. De boze gevoelens, de schuldgevoelens , en de angst die elke weer probeert zijn best doet om aandacht te krijgen. Het doet mij denken aan dat gekke poppetje in een reclame filmpje wat over (natuurlijk hoe irritant) een vrouw gaat die liever niet wil toegeven aan haar eetlust. Dat poppetje, daar heeft menig vrouw last van, en dan heb ik het niet alleen over het eeuwige gevecht tegen de lijn...

Dat is precies waar ik me aan irriteer, en waar ik tegelijkertijd last van heb. Dus bij deze, jullie zijn gewaarschuwd, deze keer geen positief welkom. Ik wil zeuren. Dat is ook 'vrouwen eigen', volgens de meeste mannen dan...

Ik ben het gevecht zat, het gevecht tegen de lijn, het gevecht tegen de ander, het gevecht tegen kanker, het gevecht tegen AIDS, het gevecht tegen armoede, het gevecht tegen negatieve gevoelens en het gevecht wat zich nu afspeelt in de politiek, wat potdorie toch ons voorbeeld zou moeten zijn, of zo?

En daarom begin ik vandaag met een oorlog tegen oorlog. Wat uiteraard werkelijk nergens op slaat, maar wel laat zien hoe belachelijk ik, en misschien wij allemaal, bezig zijn.

"Alles waar jij tegen vecht, wordt alleen maar groter" hoor ik Willem de Ridder nog zeggen tijdens een interview. En ik knik instemmend en welwillig ja, want ik ben het er helemaal mee eens, alleen ik doe het niet.

Vechten heb ik veel gedaan in mijn leven. Vooral vechten tegen mijzelf, want ik was nooit goed genoeg, niet zoals die ander waar ik zo tegen op keek. Iedereen was in mijn ogen beter, groter, mooier, intelligenter, slanker, liever, attenter, zachter. Vechten tegen de boosheid die in mij zit, omdat de wereld zo langzaam verandert en tegelijkertijd zo snel...Vechten tegen schuldgevoelens als ik moeders zie die het zo veel beter doen dan ik, of als ik die lieve ... weer niet gebeld heb.

Vechten tegen de buren, is ook zo’n goeie (gelukkig heb ik daar geen last van). Zeuren over muurtjes die een halve meter in de tuin van de ander staan. Klagen vanwege de overlast van de piano, vanwege wat dan ook, gewoon om het klagen. En natuurlijk vechten tegen andere vrouwen, want daar zijn wij ook goed in. Toen ik Lynne Mc Taggart sprak zij ze daarover: "Het is belangrijk dat wij ons gaan realiseren dat wij allemaal deel uitmaken van deze wereld, we zijn gewend om afgezonderd te denken, te denken in termen van winnen, competitie. Wat heeft de buurman wat ik niet heb? En daar moeten wij mee stoppen. Ook vrouwen zijn vaak aan het wedijveren met elkaar, terwijl het veel beter is om met elkaar samen te werken. Het leven is geen strijd die gewonnen moet worden."

Het leven is geen strijd die gewonnen moet worden wat een prachtige zin!

Dat ben ik verleerd, en jij misschien ook. Ik kan er nog zo leuk over schrijven, en desondanks doe ik er ....toch aan mee.
Dus ja, oorlog tegen oorlog klopt inderdaad niet. Vechten tegen kanker klopt ook niet en vechten tegen armoede slaat de plank helemaal mis.

Wij zijn zo gewend om te denken in termen van strijd dat we niet eens meer weten hoe het dan wel moet.

En daarom wil ik vanaf vandaag proberen om niet meer te vechten, maar om mee te stromen met wat het leven te bieden heeft. Boosheid? Schuldgevoelens? Jaloezie? Laat maar komen! Dan stroomt het hopelijk net zo snel weer weg. De dag is voor mij in ieder geval begonnen met een goede les toen mijn lieve buurvrouw/vriendin werd weggevoerd in de ambulance omdat zij een enorme klap maakte van haar fiets. Het viel gelukkig mee, ze is weer thuis en mij gaf ze ongewild een cadeau door die gekke val. Ik realiseerde me opeens hoe belangrijk zij voor mij is, net als mijn andere vriendinnen. En daarom heb ik een taart voor haar deur neergezet. Om te het leven te vieren. En daarom stap ik binnenkort op het vliegtuig naar mijn broer, om te vieren dat zijn zoon ‘schoon’ is van kanker en om het leven nog een keer te vieren en nooit meer te vechten tegen wie of wat dan ook.

Carpe Diem!