De Nieuwe Vrouw: Knobbeltje in mijn borst

Psyche & spiritualiteit 13 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Maar laten we eerlijk zijn: de nieuwe vrouw worstelt ook vaak met zichzelf. Allerlei oude en beperkende overtuigingen zorgen ervoor dat we vaak onze eigen kracht niet zien en ervaren. En hoe doe je dat in het dagelijks leven: uit je hoofd naar je hart? Tessa deelt haar ervaringen met jou en neemt je mee op haar ontdekkingsreis naar wie we zijn, wat er gaande is in de wereld en waar we naar op weg zijn.

Knobbeltje
Het is een gewone doordeweekse avond als ik in de douche half aan mijn blootje voor de spiegel mijn tanden sta te poetsen. Op een of andere manier voel ik een irritatie in mijn rechterborst. Ik ben plotsklaps een en al aandacht. Wat is dat? Wat zit daar? Als ik ga voelen, voel ik al snel heel duidelijk een knobbeltje. Voor een second opinion hol ik naar beneden naar mijn vriend, die op de bank tv zit te kijken. ‘Voel jij eens, voel jij dat ook?’ Ja hij voelt het ook. ‘Meteen morgen een afspraak maken bij de dokter,’ zegt hij bezorgd. Die nacht slaap ik wel goed, op de een of andere manier geeft mijn gevoel aan dat het oké is. Maar mijn vriend daarentegen niet. ‘Je gaat je toch van alles in je hoofd halen,’ zegt hij.

Naar de dokter

Bij mij komt de schok eigenlijk vooral de dag erna. Als ik weer achter mijn bureau zit, na een bezoek aan de huisarts. Natuurlijk bel ik die ochtend direct als de lijnen opengaan naar de praktijk. Gelukkig, ik kan nog die ochtend langskomen. “Je bent zeker wel geschrokken hè, ” vraagt hij meelevend. Dat mag je zeggen. Jaarlijks schrikken duizenden vrouwen zich te pletter als ze iets in hun borst ontdekken. En daarvan hebben maar liefst 12.000 vrouwen de diagnose borstkanker. Dat betekent dat circa 1 op de 9 vrouwen in Nederland ooit borstkanker krijgt. Ineens komt het wel héél dichtbij. Samen met mijn dochtertje van 3 ga ik bij de dokter langs. Ze is van nature vrolijk en druk, maar als we de kamer van de dokter betreden is ze opvallend rustig. Als ik op de tafel lig en wordt onderworpen aan een onderzoek, zegt hij: “Het is mobiel, met een glad oppervlak. Dat is een goed teken.”

Uit balans

Voor de zekerheid geeft hij me toch een doorverwijsbrief mee voor het ziekenhuis. Als ik weer buiten sta, ga ik met mijn dochter langs de bakker om het leven te vieren. Zij kiest een croissant uit en ik een paar lekkere bolletjes. Ik geniet intens van de gezelligheid saampjes. Zodra ze op bed ligt, word ik toch ineens verpletterd door een soort moeheid. Het hakt er meer in dan ik dacht. Het lukt die dag dan ook niet om mijn column voor VrOuw.nl te schrijven. Nog steeds heb ik niet het gevoel dat ik kanker heb, maar het idee is heftig. Net als het idee wat andere vrouwen doormaken. Waarvan ook veel vrouwen met kinderen. Ik bel die dag met mijn beste vriend Wiljo. Met hem kan ik altijd zo lekker op een spirituele manier naar zaken kijken. Want ook al heb ik waarschijnlijk geen kanker, er is wel iets uit balans.

Hartchakra

“Het zit ter hoogte van je hartchakra en het is je rechterborst? Rechts is denken. Je zou je kunnen afvragen waar je je zorgen over maakt en waarover je aan het piekeren bent.” Samen komen we een heel eind. De band met mijn moeder passeert de revue (zo maak ik me wel eens zorgen of ze mijn leefwijze accepteert. Een dochter die geïnteresseerd is in o.a. ‘sterrenmensen’ en zelf zegt bijzondere dingen te ervaren, is voor haar best heftig. Zeker vanuit haar kerkelijke standpunt). Maar ook ben ik druk bezig om mijn faalangst om te zetten in zelfvertrouwen. Je kent dat misschien wel: dichtklappen onder tijdsdruk en bang zijn om afgewezen te worden. Gelukkig kan ik die dingen goed met Janosh (mijn klant) bespreken en ik heb al aardig wat ‘faalangstlagen’ opgeruimd in mezelf. Maar sommige lagen zijn gewoon erg hardnekkig en keren een paar honderd keer terug voordat het is getransformeerd.

Signaal van de ziel

Zoals ik het zie is mijn fysieke lichaam het laatste in de rij. Vaak denken we dat we alleen ons lichaam zijn, maar we zijn zoveel meer dan we denken! Als je met je derde oog naar jezelf zou kijken, dan zie je dat je een dansend veld van licht bent. Opgebouwd uit verschillende lagen. Zo hebben we ondermeer ook een spiritueel, mentaal- en emotioneel lichtlichaam. Iemand die op al deze lagen in balans is, schijnt zo fel als de zon en zal er blakend van gezondheid uitzien. Maar het lichtlichaam van mensen die niet goed in hun vel zitten, vertoont doffe en donkere plekken. Dat kan allerlei oorzaken hebben. Negatieve overtuigingen, een laag zelfbeeld, onverwerkte emoties uit het verleden, etc. kunnen allemaal voor energieblokkades zorgen. In mijn beleving wordt iemand dan ook niet zomaar ziek. Het is een signaal van de ziel dat je ergens mee aan de slag mag gaan om weer te kunnen stralen.

Duivenboodschap

De dag dat ik naar het ziekenhuis moet voor een echo en een mammografie, gebeurt er iets bijzonders. Of nee ik bedenk me dat er twee bijzondere dingen gebeuren. Eerst vliegen er in de ochtend steeds twee duiven tegen het raam in de huiskamer aan. Niet heel hard hoor, maar gewoon zachtjes. Terwijl ik met iemand aan het bellen ben en naar buiten kijk, zie ik steeds hun koppies opzij gaan, zodat ze me met die donkere kraaltjes aankijken, en hop daar gaan ze weer tegen het raam. Niet één keer, nee echt wel een keer of zes. Frappant. Voor mij voelt het als een mooi cadeautje. Alsof ze een ‘goede boodschap’ hebben voor die dag. Daarna ga ik weer aan het werk. En ongeveer een uur voor mijn vertrek voel ik ineens een enorme liefde in mijn systeem. Het overvalt me echt. Dit is zo een moment dat ik ook even met Wiljo bel om te vragen wat dat dan is. Ik kom er niet helemaal achter.

Niet alleen

Zelf geloof ik dat we allemaal ons zesde zintuig kunnen ontwikkelen en dat we dan merken dat we toegang hebben tot een ruimere werkelijkheid. Zelf heb ik daar ook steeds meer ervaring mee. “Momentje,” zegt hij. “Oh dat is mooi. Ik krijg een plaatje te zien van een paar engelen, die achter je staan en hun "hand" in je rug steken, ter hoogte van je hart. Dat is wat je voelt.” Ik ben er stil van. Wat mooi. Ik zeg tegen Wiljo dat ik ‘toevallig’ zo naar het ziekenhuis moet. “Nou dan weet je dat je er niet alleen voor staat.” Toch ben ik er niet helemaal bij met mijn hoofd op weg naar het ziekenhuis. Zo sta ik voor de slagboom van het parkeerterrein te wachten op het kaartje. Ik denk in het digitale scherm iets te lezen dat de parkeerplaats vol is. Dus ik wacht. Dan zie ik achter mij een mevrouw uit de auto stappen, ze zegt: “Mevrouw, uw kaartje steekt er al een paar minuten uit hoor.”

Mammografie

Zo’n mammografie is geen pretje. Je borst wordt helemaal tussen een soort horizontale duimschroef geplet, zodat ze snel een foto kunnen maken. Ik had nooit gedacht dat ze die van mij ertussen konden krijgen, ik heb 75A. Sinds de geboorte van mijn dochter is er niets meer van overgebleven. Ik draag beha’s omdat het dan nog wat lijkt en niet omdat het nodig is. Maar die vrouw liet zich niet uit het veld slaan en zei: “Zelfs mannen krijgen hun borst ertussen, dus die van jou lukken ook.” Het was een uiterst onprettige houding en beide kanten moesten twee keer. Daarna kreeg ik een echo, maar dat was peanuts. De radioloog zei: “Alles is in orde. Gelukkig maar want je bent nog zo jong.” Toen ik weer buiten stond was ik opgelucht. Ik ben gezond! Maar wat leef ik mee met al die vrouwen die wel borstkanker hebben. Je leven kan in één klap compleet op zijn klop staan en nooit meer hetzelfde zijn.

In oktober vraagt KWF Kankerbestrijding extra aandacht voor deze ziekte. Zo wordt op allerlei manieren geld ingezameld voor onderzoek naar borstkanker. Kijk op www.strijdtegenborstkanker.nl

Liefs Tessa
www.tessakoop.nl