Borstkanker en kinderwens - Kankerdagboek #7

Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog ga ik jullie meenemen in mijn leven. Mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Van de een op andere dag veranderde alles. Ik kreeg juni 2020 op 25-jarige leeftijd te horen dat ik borstkanker had. 

Onze kinderwens

Honderdduizend keer heb ik gehuild en gedacht: "We willen zo graag ouders worden". Toen ik hoorde dat ik borstkanker had, was dat het eerste vraag ik naar vroeg: En onze kinderwens dan? Toen ik hoorde dat ik chemotherapie zou krijgen, stortte mijn wereld in, omdat ik dacht dat de kans op een natuurlijke zwangerschap of om überhaupt zwanger te worden gedaan zou zijn. Wij zijn altijd realistisch geweest en voordat ik ziek werd wisten we ook niet of we natuurlijk zwanger zouden worden. Maar er was nog geen reden om aan te nemen dat het niet zou kunnen.

Het AMC

Daar gingen we, weer een ziekenhuisafspraak. Weer een gesprek, weer informatie. Maar het is zo fijn dat er tegenwoordig zoveel mogelijkheden bestaan. En nog fijner, er was tijd. Tijd om dit traject in te gaan, voordat we met de chemotherapie moesten beginnen. Daar waren we ontzettend dankbaar voor.

In het AMC op de Fertiliteit poli voelde wij ons gelijk op ons gemak. De arts waarmee wij een afspraak hadden heeft ons alles heel erg duidelijk uitgelegd. Echt in Jip en Janneke taal, zodat wij het ook konden begrijpen. Ik kan jullie vertellen er zijn veel opties, en ze zijn ons ook verteld. Ik heb ze alleen niet onthouden, dat is niet te doen, haha. Voor ons werd het al vrij snel duidelijk: eicellen laten invriezen. Normaal gesproken ga je naar huis om het nog eens rustig te overleggen, zoals ik al zei 'er was tijd'. Alleen niet zoveel tijd dat we nog eens even rustig konden overleggen.

Hormonen spuiten

Het traject kon gelijk die vrijdag beginnen. Dat was superfijn. Ik kon hormonen gaan spuiten om te zorgen dat ik zoveel mogelijk eicellen zou krijgen. Die injecties bij mezelf zetten vond ik maar niets. Dat deed mijn vriend, die vond dat dan weer prachtig. Haha, ieder zo zijn ding. Om de drie dagen moest je terugkomen voor een echo. Kijken of de eitjes goed aan het groeien waren, haha, en of ze al klaar waren voor een punctie. Het komt echt aan op een perfecte timing, dat is echt heel erg bijzonder.

Op het moment dat er een afspraak wordt gemaakt voor: de dag van de punctie. Krijg je een tweede injectie mee naar huis. Die zorgt er voor dat je natuurlijke eisprong word gestopt. Nog meer injecties: wat een feest…

Negen eicellen in de vriezer

Tijdens de punctie worden alle eicellen verwijderd. Het is niet prettig, maar ook niet vreselijk. Voor het goede doel. In de uitslaapkamer krijg je al te horen hoeveel ze er hebben verwijderd. In mijn geval waren dit er twaalf! Daarna gaan ze kijken hoeveel ervan die twaalf goed zijn en de vriezer in kunnen. Die uitslag krijg je in de middag, dan ben je alweer thuis. Dat is dan toch nog even spannend.

Uiteindelijk kregen we het verlossende telefoontje dat er maar liefste negen eicellen goed waren. Wat een opluchting. Als het nodig is heb ik negen eicellen liggen. Mocht het niet nodig zijn dan heb ik toestemming gegeven dat ze mijn eicellen mogen gebruiken voor iemand die zelf niet zwanger kan worden. Ik weet hoe groot mijn kinderwens is en hoe vreselijk het voelt als dit onzeker is, waarom zou ik iemand dan niet helpen?

Die toekomst die zo onzeker wordt als je deze ziekte krijgt op jonge leeftijd, alles waar je over na moet denken, want als je eenmaal aan het traject bent begonnen kan je niet meer terug. Je moet over zoveel dingen nadenken, dat vond ik echt zo erg.

Als je meer wilt weten over het traject van het invriezen van de eicellen dan verwijs ik jullie graag door naar mijn blog die op mijn eigen blogpagina An Babbelt staan.

Woensdag 26 mei verschijnt deel 8 van dit blog.