Onze man aan het woord: Tom

Na een kabellift genomen te hebben die ons duizend meter hoger tegen een bergwand opliffte, stapten we uit en konden we waarnemen dat we niet de enigen waren die op dit lumineus idee gekomen waren. Er waren nog stervelingen. Eens door het wolkendek geklommen, zagen we een schitterende blauwe hemel met bijbehorende zon. Ik trok meteen mijn jas en trui uit en begon me in te wrijven met sneeuw. Wat een aantal verbaasde blikken opleverde van met skilatten zeulende, modebewuste individuen.

"Wat staat die van de pot gerukte figuur in zijn gerafelde jeansbroek daar uit te spoken?" fluisterde een door de wind langs de dalen gedragen geroezemoes. Ze liepen met een boog om me heen en keken mijn nazaten en wederhelft met medelijdende blik aan. "Ziezo," zei ik opgetogen, "mijn terrein is gemarkeerd, niemand zal ons meer lastig vallen, schat." Ze lachte en trok naar de hut waar ski's voor een tijdje ontleend kunnen worden mits betaling. De eerste vijf jaar had ze het moeilijk met mijn spontane ondoordachte acties; de volgende dertien, tot op de dag van vandaag dus, moet ze er om lachen. U ziet van hier dat ik op Kevlar-latten bergen ga afsuizen. Drie leden van de familie vonden deze bezigheid dermate opwindend dat ze overgingen tot drie uren suizen.

Het groot terras met bijbehorende bar was hemels. Na drie uur begon ik wel een beetje bezopen te worden van de zes halve liters gerstenat. En ook een beetje scheel te zien van de schone wijven die daar ronddartelden. Jezus, wat zijn sommige vrouwen toch mooi.

Mijn oog viel op een bijzonder exemplaar. Halflang kastanjebruin haar, pikzwarte ogen in een prachtig gelaat gebeiteld, een glimlach met een rij witte ivoren wachters. Groot was ze niet, ik schatte haar op een meter zestig en volgens de wetten van de gravitatie moest ze rond de vijftig kilo wegen. Toen ze haar jas opendeed kwamen er twee tietjes tevoorschijn die parmantig door haar trui priemden. Mijn geile blik moet haar opgevallen zijn want ze stapte gedecideerd mijn richting uit. Mijn hart sloeg over toen ze voor mij stond en me aansprak. "Schat, gaan we iets te eten halen want de kinderen hebben honger."

Zo komt U meteen heel wat te weten van mij en is de toon gezet.

Tom Lievens