Interview: Alette van Bentum

Alette ervaart al lange tijd stemmingswisselingen. Op haar vijftiende gaf ze zich in een impuls op voor een opleiding zeilinstructeur en ging in die week helemaal uit haar dak. Ze was enorm vrolijk, praatte heel veel, was ad rem, gevat en had veel energie. Mensen die haar niet kenden zouden haar zien als een vrolijk 'feestnummer', terwijl zij normaal gesproken erg stil was op school en zich het liefst terugtrok. Na die week werd ze heel depressief. Ze voelde zich rot en zag geen lichtpuntjes in haar leven. Het liefst lag ze in bed en onttrok ze zich aan de wereld om haar heen. Haar eindexamen deed ze terwijl ze depressief was. Ze is desondanks geslaagd, maar durfde niet naar de universiteit. Ze koos ervoor een jaar naar Canada te vertrekken. Daar verbeterde haar stemming niet en ze vertrok weer lusteloos naar Nederland. Daar namen haar ouders haar mee naar de huisarts. Deze stelde gezinstherapie voor. Alettes manisch-depressiviteit werd door de psychiater helaas niet herkend. Op haar achttiende werd Alette psychotisch en werd ruim drie maanden opgenomen. Tijdens deze opname was Alette bang dat het nooit meer goed kwam met haar. Alette startte met het veel voorgeschreven medicijn 'lithium', dat haar stemmingen moest gaan stabiliseren.

Tijdens deze manische psychose besloot Alette te gaan liften. Dit was achteraf zo ingrijpend voor haar, dat zij dit heeft opgeschreven en uiteindelijk werd het de aanleiding voor haar boek Tika. In eerste instantie vond Alette het raar om een boek over zichzelf te schrijven. In dagtherapie is zij door groepsgenoten gestimuleerd om dit gewoon te gaan doen. Het begon met enkele fragmenten en langzamerhand ontsponnen de losse draadjes zich tot een heuse roman. Ik vraag me hardop af of Alette niet bang was. Ze stapte bij wildvreemde mannen in de auto en eindigde uiteindelijk in Torremolinos. "Ik was helemaal niet bang," vertelt Alette. "Dat was juist zo gevaarlijk. Bovendien dachten alle mannen dat ik een hoer was. Maar ik zag geen enkel risico." Uiteindelijk werd ze in Spanje opgepakt voor een winkeldiefstal en eindigde ze in een cel met veertien vrouwen.

Als Alette terugkijkt is het schrijven van Tika een soort verwerking voor haar geweest. Ze had het gevoel dat ze het op 'moest' schrijven en daarna was het klaar voor haar. Er zat een duidelijke lijn in haar verhaal. Globaal gezien is Alette in de hulpverlening terecht gekomen, hierop afgeknapt, weer opgekrabbeld en doorgegaan. Het geeft haar rust dat ze het heeft opgeschreven.

Op dit moment is Alette stabiel. Ze heeft verschillende manieën en depressieve periodes meegemaakt. Ze schaamde zich vaak na deze periodes, omdat ze achteraf besefte dat ze echt krankzinnig was geweest. Ze snapt mensen niet die een psychiatrische stoornis als verrijking van hun leven ervaren. Op de vraag of ze een pilletje zou innemen dat ervoor zou zorgen dat ze voorgoed van haar manische depressiviteit af was, antwoordt ze met een volmondig "ja". Alette heeft er veel last van in haar dagelijkse leven. Ze slaapt 12 uur per dag, heeft geen baan en zit op een minimuminkomen zonder uitzicht op hogere maandelijkse inkomsten. Vaak weet haar sociale omgeving ook niet goed wat ze met haar aan moeten. Gelukkig heeft ze een goede vriendin waarmee ze wekelijks sport, die haar aanspreekt op het moment dat het niet goed met haar gaat. "Het is heel apart," legt Alette uit. "Mijn stem verandert dan en ik kijk anders uit mijn ogen." Alette benadrukt nog dat het voor iedereen die manisch-depressief is heel anders kan zijn. De ziekte bestaat in verschillende soorten en maten.

Het boek is heel belangrijk voor Alette. Haar zelfwaardering hangt echter niet af van de verkoopcijfers en ze wil zich niet bewijzen als schrijfster. "Het was gewoon vreselijk belangrijk om dit op te schrijven."

Tika komt in het voorjaar van 2009 uit bij uitgeverij Tobi Vroegh, een non-profit organisatie. Met het kopen van het boek maak je het mogelijk dat meer mensen een boek kunnen schrijven. Neem ook eens een kijkje op de website van Alette!