De Vierdaagse: feesten of sporten?

Vorig jaar viel zij door omstandigheden zelf uit. Ze ging er nu samen met haar wandelmaatje Annemarie, voor wie het haar debuut was, helemaal voor. Maar waarom vierden deze feestneuzen niet liever de Zomerfeesten en staken zij hun vermoeide voeten in wandelschoenen? Aefke legt het uit.

Deze week liep ik de Vierdaagse van Nijmegen. In plaats van branderige voeten, stekende spierpijn, heftige blaren en knikkende knieën, werd ik dit jaar onthouden van dat soort wandelperikelen. Mijn wandelvriendinnetje en ik deden vreugdesprongetjes, dansten en sjansten met militairen en namen af en toe gezellig de tijd voor de koffie en een welverdiende sigaret. Met tranen in de ogen keken we elkaar aan toen we de finish bereikte. 'Ik vind het zo jammer dat het is afgelopen,' vertrouwde ze me toe. 'Het is hier zo'n groot feest, ik weet niet wat ik meemaak. Ik voel mijn voeten niet meer.'

Ik kon niet meer dan dit beamen. We moeten toegeven dat we dit jaar een fout hebben gemaakt. Vier keer veertig is niet echt ons ding. We flirten nu met de heftige gedachte om volgend jaar weer met de mannen mee te lopen met de vijftig. Ik nam deze sprong in het diepe al drie keer eerder, maar mijn wandelmaatje liep dit jaar voor het eerst. Vier keer vijftig lopen is natuurlijk gewoon tweehonderd keiharde kilometers. Saaie lussen waar er niet gefeest wordt aan de kant. Er zijn wandelaars die dat maar niets vinden, dat 'geouwehoer links en rechts'. Maar Annemarie en ik vonden het heerlijk. Gedragen worden door het publiek. Overal drinken en snoepjes aangeboden krijgen. We voelden ons de helden van de dag.

In totaal liepen er bijna 35.000 mensen de Vierdaagse van Nijmegen uit en waren er bijna vierduizend uitvallers te betreuren. Vrijdagavond hoorden mijn wandelmaatje en ik dat er in verhouding veel meer mannen uitvallen. Gniffelend hieven we het glas. De vrouwen doen het toch maar weer even voor! Alhoewel de mannen worden verplicht de vijftig te lopen en vrouwen mogen huppelen over het veertig-parcours zijn mijn wandelmaatje en ik het inmiddels bijna eens over het volgende. Relaxt de veertig lopen is toch verschrikkelijk saai? Wij willen strompelen. Pijn lijden. Ondersteund worden door militairen en de lussen van de vijftig meepakken al word ik als vrouw al erkend met een medaille voor de veertig kilometer.

Mijn wandelmaatje Annemarie is goed. Ik vind haar leuk. Ze is gezellig, relaxt en humoristisch. Als ik niet beter zou weten, zou ik zeggen dat ik van haar houd. Of... nou ja, dat is wat overdreven. Maar zij wint absoluut een medaille voor het beste wandelmaatje ooit.