Last Woman Standing: Donkerroze balzak

Laatst was ik een avondje kroegen met drie vriendinnen die ik lange tijd niet had gezien. Omdat zij, in tegenstelling tot mij, allemaal gesetteld zijn, hebben zij nog maar weinig tijd voor 'gedoe' als de kroeg.

 

Als je net een hele dag gewerkt hebt en je kinderen eindelijk op bed liggen, heb je eigenlijk geen zin meer om er nog uit te moeten. Liever met manlief op de bank naar een lekker wegkijk-programma staren zoals The Look Of Love. Enerzijds benijd ik mijn vriendinnen weleens, bijvoorbeeld als ik denk aan hoe ik aanstaande Oud & Nieuw weer ergens kansloos dronken sta te flirten met een nietszeggend figuur in een louche bar. Die rust en veiligheid die zij inmiddels voor zichzelf hebben gecreëerd, is iets waar ik vaak naar verlang als ik me rot en eenzaam voel. Gewoon weten dat je altijd iemand hebt die graag wil weten of het goed met je gaat. Wat moet dat fijn zijn: het is iets wat ik al heel lang niet meer ervaren heb. Ik ben eigenlijk altijd op mezelf aangewezen. Soms denk ik dat mijn vriendinnen niet begrijpen hoe moeilijk dat kan zijn. Ze zijn al zo lang geleden in hun relatie gestapt, dat het lijkt alsof we in verschillende werelden leven. Zij met hun routine en stabiele basis. Ik met mijn achtbaan aan geluk vanwege mijn vrijheid of verdriet om mijn alleen-zijn.

 

Het beangstigt me weleens als ik zie hoe ver mijn vriendinnen al zijn. Nooit eerder was ik een laatbloeier. Ik was juist altijd erg vroeg met dingen, zoals vriendjes en seks. Maar nu zie ik hoe iedereen aan een leven begint of bezig is, dat voor mijn gevoel nog mijlenver van mij verwijderd is. Er dient zich soms een angst bij me aan, een angst om alleen te blijven of om vergeten te worden. Iedereen is zo druk bezig met zijn eigen leventje. Ik ben slechts een last, iemand die 'oja' ook weer eens gebeld moet worden. Ik bevind mij letterlijk in die scène uit Bridget Jones, waar zij met een groot glas wijn meeblert met het nummer All By Myself. Soms kan ik heel even wat troost putten uit dat moment in de film, tot weer tot me doordringt dat Renée Zellweger het slechts speelt. Het was voor haar maar een script. Voor mij is het mijn leven. Wat een kutbesef is dat.

 

"Vertel eens over je laatste veroveringen, Alex?, begon vriendin één. Ik was verheugd dat het gesprek eindelijk een andere wending nam dan hypotheken en kinderwagens. Ik had me al zo lang zo intens verveeld, dat ik aan mijn zevende wijntje zat en zij aan hun vierde.

"Ah ja Alex, vertel". De andere twee gingen er goed voor zitten.

 

Ik vertelde over de muzikant waar ik een aantal nachten bij had gelogeerd. Hoe hij ?s morgens in zijn blote pik door het huis liep, naakt op de armleuning van zijn bank ging zitten en op zijn basgitaar ging spelen.

"Bloot?!? riepen mijn vriendinnen in koor. De walging was van hun gezicht te lezen.

Ik knikte bevestigend. "Dus als ik, gekleed uiteraard, naast hem op de bank plofte met een kop koffie, was het een hele opgave om naar zijn gitaarspel te kijken in plaats van naar zijn meewiegende, donkerroze balzak". De vrouwen gilden het uit van plezier.

 

"Oooh Alex, wat erg!?

"Wat een leven heb jij toch!?

"Soms mis ik dat wel hoor. Gewoon het idee dat ik nooit meer met een andere man in bed zal liggen. Dat het vanaf nu altijd Thom is. Alleen nog maar Thom", vriendin 3 keek een beetje peinzend in haar glas rosé.

Vriendin één bevestigde. "Nooit meer een spannende seksrelatie. Nooit meer op vakantie op zoek naar een Griekse God om met zijn gezicht tussen mijn benen te drukken".

"Nee meiden, dat zit er voor ons niet meer in,? besloot vriendin twee, "Wij moeten het hebben van de weekendjes weg eens in de drie maanden om ons seksleven weer een beetje op te krikken. Echt Alex, je hebt geluk. Ik ben soms zo jaloers op jou!?

 

"Welnee,? grijnsde ik, "wees blij dat jullie niet op een bank hoeven te zitten waar alle leuningen mogelijk van zijn kontvocht zijn voorzien.?

 

Ergens deden hun tirades over hun saaie, voorspelbare levens me wel goed. Ze maakten me ervan bewust dat ik vrij ben om te gaan en te staan waar ik wil. Toen we afscheid namen van elkaar, voelde ik dan ook een zekere rust en tevredenheid ten aanzien van mijn eigen leven. We zeiden iets van "tot snel?, ik zwaaide vriendin twee nog uit tot ze uit het zicht was en ging toen zelf ook richting huis.

 

Terwijl ik naar huis liep, maakte de rust echter plaats voor een ander gevoel. Een gevoel van onbehagen, onvrede; het neigde naar paniek. Iedere stap die ik zette werd zwaarder, want met iedere stap kwam ik dichter bij mijn donkere, rommelige huis. Een huis waar niemand op mij wachtte, waar niemand mij een kus gaf of een warm lijf bood om tegenaan te kruipen. Er rolde een traan over mijn wang die ik pas doorkreeg toen ik het zout ervan proefde. Ik passeerde een kansloos café waarvan je weet dat je er wel een sneue soortgenoot zult treffen. Ik twijfelde geen moment en liep er naar binnen.

 

"Doe maar een tequila,? beval ik de barman. Ik hakte het shotje onmiddellijk achterover. "Nog één, graag.?

"Zo dan. Heb je wat te vieren, of juist wat te verdringen?? Een paar barkrukken naast me zat een zwaar aangeschoten, langharige jongen waaraan je kon zien dat hij duidelijk wat te verdringen had... Net als ik.

 

Dus ik glimlachte verleidelijk?

En schoof wat krukken zijn kant uit.

 

Alex.