Dam tot Damloop: Afzien en gezelligheid
Mijn collega's praten al maandenlang nergens anders meer over. Hoe snel loop jij? Vanavond weer trainen? Zij en nog 30.000 anderen, bereidden zich voor op de 22e Dam tot Damloop (van Amsterdam naar Zaandam) die op zondag 17 september 2006 plaats vond.
De Dam tot Dam is een buitengewoon populair evenement dat uit verschillende delen bestaat. Allereerst is daar de mini Dam tot Dam. Kinderen kunnen hier laten zien hoe snel zij op jonge leeftijd al zijn. De mini's lopen de 0,6 en 2,2 kilometer. Dit jaar deden maar liefst 4.000 kinderen mee aan deze loop.
Daarnaast heb je de Businessloop. Teams van elk groot bedrijf uit Nederland, maar ook verenigingen, stichtingen en kleine bedrijven zijn vertegenwoordigd. 17.000 lopers rennen zich in deze categorie in het zweet. Vaak is hun deelname gekoppeld aan een goed doel. Baas betaalt, als zij gaan lopen.
De particulier wordt natuurlijk ook niet vergeten. Duizenden fanatieke sporters, jong en oud (de oudste is 75 jaar), gaan voor de eindstreep.
Voordat de 'gewone' lopers mogen starten, laten de pro's zien wat ze kunnen. Dit jaar liep de Nederlandse Lornah Kiplagat de 10 Engelse mijl met een tijd van 50.50. Dat was maar liefst 4 seconden onder de tijd waarmee zij vorig jaar won. Het allermooiste is dat zij hiermee ook meteen een wereld record heeft neer gezet.
Leuk. De professionele renners maken er een waar spektakel van, maar het draait eigenlijk om de amateurs. De uitdrukking op de gezichten van de mensen die de finish halen is een studie waard. Hand in hand, juichend, gillend en soms huilend. Verbazing, verwondering, woede (als ze te 'langzaam' hebben gelopen), verdriet (om dezelfde reden), trots en puur geluk; emoties strijden om voorrang en die aanblik is soms ronduit ontroerend.
Sommige lopers wandelen na finish vrolijk verder. Anderen worden opgevangen door collega's, familie of medelopers en liggen uitgeteld op straat. Helemaal stuk, maar wel voldaan.
Op mijn unieke plekje net achter de finishlijn (jajajaja, ik mag hier best wel staan!) kreeg ik soms een brok in de keel van het pure geluk. Mensen gaan heel diep om de Dam tot Dam uit te lopen. De geur van kots, poep en zweet hangt om de finishplaats heen, maar het was het waard. Ze zijn er. Ze hebben het gehaald! Ze waren er bij! Ik voelde me als een van de 100.000 toeschouwers eigenlijk een buitenbeen. En dat kan ik niet uitstaan, dus... misschien ben ik volgend jaar wel één van die 30.000!
