Irma: 'Mijn dochter ontspoorde en ik kon haar niet helpen'

?Eigenlijk wil ik met dit interview een eind maken aan de meest moeilijke periode uit mijn leven. Een soort statement, een punt erachter, over en uit. En vanaf nu alleen nog maar vooruit kijken.?

Volgens Irma heeft haar oudste dochter, Anouk, de scheiding van haar ouders nooit verwerkt. ?Ze hield mij verantwoordelijk voor haar verdriet en uitte dit in onhandelbaar gedrag?, zegt ze. ?Er viel nooit een afspraak met haar te maken. Ze stal vaak geld van me, loog tegen me over waar ze was. Heel vaak heb ik me bedrogen gevoeld, bedrogen door mijn eigen kind. Anouk wist altijd dondersgoed dat iets niet mocht of niet goed was, anders zou ze er immers niet om liegen. Maar ze had blijkbaar nooit door dat de waarheid toch altijd uit zou komen.?

?Toen ik een nieuwe relatie kreeg fleurde Anouk op. Maar voor mij was de relatie niet goed en in januari 2010 besloot ik er toch uit te stappen. Ook Anouks relatie was toen net voorbij en ze raakte haar bijbaantje kwijt. Door dit alles raakte Anouk de weg kwijt. Ik werd op een middag gebeld door een wildvreemde, dat zij de fiets en de schooltas van Anouk gevonden had bij het spoor. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Uiteindelijk heeft de buurvrouw haar zien lopen. Opluchting van mijn kant, maar ook vragen: waarom deed ze dit? Het bleek dat Anouk voor de trein wilde springen, maar het toch niet durfde. Ze was zwaar ongelukkig, was zelfs zo ver dat ze zichzelf verminkte.?

Op dat moment wist Irma dat er iets moet veranderen. ?Ik regelde via de dokter dat Anouk maatschappelijke zorg kon krijgen. Maar in februari 2010, een keer midden in de nacht, vond ik Anouk beneden. Een tas stond klaar en ze was een afscheidsbrief aan het schrijven. Ik nam haar mee naar boven en wist haar thuis te houden. Die middag vond ik een lange e-mail van haar ex-vriend in mijn mailbox. Wat bleek? Anouk is die nacht naar zijn huis gegaan om verhaal te halen en heeft hem bedreigd met een mes."

?Verder werd ik een paar dagen later door de school van Anouk gebeld. Ze was daar zwaar onder invloed van verdovende middelen aangekomen. Toen ik haar op ging halen trof ik een meisje aan dat weliswaar mijn dochter was, maar hier totaal niet op leek. Het bleek dat ze al ruim een week niet of nauwelijks op school was verschenen en onder schooltijd in Eindhoven zat. Wat ze daar deed was een raadsel, Anouk was zo gesloten als een oester. Dankzij haar social media kwam ik erachter dat ze met onbekenden afsprak en drugs gebruikte, maar wanneer ik haar daarmee confronteerde, was hier niks van waar.?

Voor Irma was op dat moment de maat vol. ?Ik belde de crisishulp en die stonden binnen een halfuur op de stoep. Anouk kon haar tas pakken en afscheid nemen van ons. Ze werd naar Helmond gebracht, waar ze maximaal anderhalve maand mocht blijven, met als doel om uiteindelijk weer terug naar huis te gaan.?

?Al snel kreeg ik een verkeerd gevoel bij de crisishulp. En ik kreeg gelijk. Anouk verscheen binnen no time niet meer op school en verdween regelmatig. De opvang was vrijwillig, de deuren zaten niet op slot. Op den duur bleef Anouk zelfs nachtenlang weg. Ik uitte mijn zorgen bij de leiding en er werden regelmatig opsporingsbevelen voor Anouk uitgegeven. Boosheid, ongerustheid, machteloosheid en zelfverwijt gingen door me heen. Anouk wilde niet vertellen waar ze iedere keer heen ging. Vaak verdween ze met hetzelfde meisje - een lovergirl, zo bleek later - en er werd geconstateerd dat Anouk steeds hoerigere kleding droeg. Ook was ze vaak onder invloed.?

Gesloten inrichting
Voor Irma was toen al duidelijk dat Anouk niet meer naar huis zou komen. ?Mijn vertrouwen in haar was al zo erg beschadigd. Misschien een fout van mij, maar ik kon het niet aan; ik moest zelf op de been blijven. Ook voor mijn jongste dochter. Ik drong erop aan dat Anouk in een gesloten inrichting werd geplaatst, en dat gebeurde gelukkig. Het was altijd nog beter dan haar kwijtraken aan een pooier?, zo redeneert ze. ?Toen ik haar daar voor het eerst bezocht, werd ik al gewaarschuwd door het personeel. Ze zou me proberen te manipuleren. En dat gebeurde. Smeken, huilen. Maar al snel sloeg ze om. Ik had voor haar afgedaan zodra ze besefte dat ik niet toe zou geven. Het was moeilijk om te beseffen hoe erg ze mij haat, maar ik hield mijn poot stijf. Ik moest wel.?

Op een gegeven moment ontsnapte Anouk uit de inrichting en bleef ze meer dan een week weg. Ook toen ze weer terecht was en overgeplaatst werd naar een zwaarder beveiligde instelling, wist ze de regeltjes te omzeilen. ?Wilde ze geen SOA-test? Dan hoefde dat niet. Wilde ze niet meewerken? Dan hoefde dat ook niet. Anouk zei zelf eens tegen mij: ?Ik laat gewoon het gedrag zien dat ze willen zien, mam, zo dom zijn ze.? Als ze azijn dronk vonden ze geen sporen van drugs in haar urine. En zo had ze nog meer trucjes?, vertelt Irma. ?Kort daarna werd ze weer overgeplaatst, en vanaf dat moment leek het iets beter te gaan met haar.?

Opa & oma
Eerst was er nog sprake van dat Anouk bij haar vader zou gaan wonen, maar ook hij durfde Anouk niet in huis te nemen. Daarom trok Anouk bij haar opa en oma in na het behalen van haar diploma. Ze is gaan werken in een tomatenkwekerij.

?Ik heb zelf nu weinig contact met Anouk?, zegt Irma. ?Ik hoor wel het een en ander via haar zusje en af en toe mailen we, maar het gaat over koetjes en kalfjes. Ik merk dat mijn diepste boosheid over aan het gaan is. Maar ik ben het nog steeds niet eens met de dingen die Anouk zegt of doet. Ze heeft nu een vriend van 37, zelf is ze 18. Maar misschien wordt ze wel gelukkig met hem. Ik heb ze in ieder geval uitgenodigd. Ik merk dat ik meer open begin te staan voor contact met haar. Het is en blijft mijn dochter. Ze is inmiddels enkele maanden clean en laat nu wel zien dat ze iets van haar leven wil maken.?

?Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Misschien is dat zo. Ik zal dit alles nooit kunnen vergeten, maar ik merk nu wel dat ik richting vergeving ga. En dat is een begin.?

Lees ook onze andere real life verhalen.