ZeMama: Blauwe knietjes

Een collega heeft haar kind van de commode laten vallen. Het dochtertje van mijn vriendin maakte ooit een flinke smak van de trap. Mijn Tijl zou ook gaan vallen. Ik laat mijn eigen kind niet stuiteren. Maar… hoe komt hij dan aan die blauwe knietjes? 
 

Gooien met een kind

“Pas op!”, gil ik geregeld. “Je houdt hem heel onhandig vast!” Mijn man gooit ons kind in de lucht. Ze kraaien allebei van plezier. Mijn Tijl met een rood hoofdje van opwinding. Hij wil nog een keer, maar mijn man stopt met het levensgevaarlijke spel. Als ik me omdraai, hoor ik mijn kind weer gieren. Ik ben doodsbenauwd. Dat hij een keer van de schouders van mijn man afkukelt. Dat ze samen gaan fietsen en dat ze onder een bus terecht komen. Of gewoon vallen. Keihard op het trottoir. Met blijvend letsel.
 

#Hekjes

We hebben traphekjes gemaakt. Van die buitengewoon afzichtelijk en onhandige dingen. Maar veilig. Dat wel. Zet het kind in de woonkamer. Laat het kruipen en spelen. Ga zelf naar boven om de was te doen. En sluit af met een hekje. Heel tevreden was ik. Mijn kind zou niets meer gebeuren. Bovendien ben ik altijd bij hem. Als hij zou vallen, was het in elk geval niet mijn schuld. Wat heb ik een angsten doorstaan of de leidsters bij de opvang zijn bedje wel zouden afsluiten. Of hij niet uit de hoge box zou lazeren. Er is nog nooit iets voorgevallen op de kinderopvang. 

 

Een mishandeld kind

“Mijn kind is van de trap gevallen”, vertelde laatst iemand. Nu zag ze eruit alsof er een groot uitgevallen ei op haar voorhoofd geplakt zat. Het bleek nogal een wild kind te zijn. Geregeld had ze blauwe knieën of een schaafwond op haar been. De kinderopvang vertrouwde het niet. In gesprekken met ouders viel het woord ‘kindermishandeling’. Er werd verder niet geluisterd. De boodschap was duidelijk. Deze ouders zouden hun kind mishandelen. 

Ik schrok ervan. Als ouder wil je niet horen dat je je kind mishandelt. Zeker niet als de beschuldigingen onjuist blijken te zijn. Ik wil mijn kind beschermen voor pijn en ander ongemak. Natuurlijk kan een mens niet alles voorkomen. Dat weet ik ook heus wel. Maar bij mij is Tijl op een veilige plek.
Het is dan ook fijn als een kind dichtbij je is. Ik legde hem op een zaterdagmiddag  op ons bed om met een paar knuffels te spelen. Ik maakte intussen de wc schoon. Totdat ik ineens een bonk hoorde.
 

 

De onvermijdelijke val 

Binnen een nanoseconde was ik bij hem. Mijn kleine schatje lag op zijn buik naast ons bed. Net voor hij het intense huilen inzette, was ik bij hem. Ik pakte hem op. Beloofde rustig te blijven terwijl mijn hart als een idioot bonkte. What was I thinking? Ik wist dat hij kon rollen. Intussen checkte ik hoe hij er aan toe was. Hij bewoog alles, zijn stemgeluid deed het nog prima en na twee minuten hard huilen, werd hij rustig. 

’s Avonds lag hij weer blij en kraaiend op de commode. Toen ik zijn blauwe knietjes zag, slikte ik iets weg. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!