Heftig! John de Wolf bezoekt zijn moeder met alzheimer niet meer: “Ik zit als een kind te huilen”
Sommige verhalen kruipen onder je huid en dit is er zo één. Voetbalicoon John de Wolf (62) vertelde maandagavond in de talkshow Eva over iets wat zijn leven compleet heeft veranderd: zijn moeder lijdt al tien jaar aan alzheimer. Ze herkent hem al twee jaar niet meer. En dat doet zó veel pijn, dat hij haar al een jaar niet heeft opgezocht.
John de Wolf noemt zichzelf een échte moederskindje
John de Wolf noemt zichzelf een échte moederskindje. “Elke vrije minuut zat ik bij haar op de bank met een kop koffie en een roze koek.” Zijn moeder was zijn veilige haven, zijn rustpunt, zijn alles. Maar langzaam veranderde alles toen de ziekte van Alzheimer bij haar begon te sluipen.
In zijn nieuwe boek Ma, ik ben het, John de Wolf schrijft hij over die intense verandering. “Het is zoals het is,” zegt hij. “Ik heb er een goed gevoel aan overgehouden.” Toch was het schrijven niet makkelijk. “Dan moest ik even weglopen,” vertelt hij. “Dan komen er bepaalde herinneringen naar boven. Maar aan het einde van de rit denk ik dat ik een mooie ode voor mijn moeder gemaakt heb. Uit pure liefde.”
De eerste signalen van Alzheimer
Tien jaar geleden begonnen de eerste signalen. Eerst leek het onschuldig, ze herhaalde zichzelf vaak. Maar het werd erger. John herinnert zich dat moment nog precies: “Ze liep af en toe naar de keuken, maar dan stond ze daar met: ‘Wat doe ik in de keuken?’ Dat lijkt me verschrikkelijk. Dat lijkt me een heel onzeker gevoel.”
Langzaam trok ze zich steeds verder terug. En toen ze ook buiten de weg begon kwijt te raken, wist de familie dat het thuis niet langer ging. Er moest een plek komen in een verzorgingshuis, maar alles zat vol. Uiteindelijk kwam er onverwacht een kamer vrij, en moest de familie binnen een paar dagen beslissen.
Een leugentje om...
Om haar mee te krijgen, moest de familie iets verzinnen. “We hebben eigenlijk gelogen tegen haar,” vertelt John. “Dat ze niet meer naar huis kon, omdat het onder water stond. Ze wilde daar anders echt niet heen.”
Voor John de Wolf was dat het zwaarste moment. “Ik heb mijn moeder toen echt zien huilen, en dat had ik nog nooit meegemaakt. Ze was altijd opgewekt en vrolijk. Dat was denk ik wel het meest pijnlijke moment dat ik met mijn moeder heb gekend.”
Gevloek en verdriet
Een van de moeilijkste momenten kwam kort na haar verhuizing. Tijdens een bezoek hoorde hij iemand op de gang schreeuwen en vloeken. “Ze zei: ‘Ja, dat is ze.’ Ik durfde niet naar binnen. Niet uit schaamte, maar uit verdriet. Mijn moeder, die ik nog nooit had horen vloeken... dat kwam hard binnen.”
Sindsdien lukt het hem niet meer om te gaan. “Dan ga ik naar huis en dan zit ik als een klein kind in die auto te huilen, en dan denk ik: ja, voor wie doe ik het nog?” zegt John de Wolf openhartig.
Liefde, loslaten en leven met verdriet
Zijn zus bezoekt hun moeder nog wel. Zij hoopt dat ze nog lang blijft leven. John kijkt er anders naar. “We doen het allebei uit liefde,” zegt hij. Schuldgevoel heeft hij niet. “Als ik morgen wakker word en voel dat ik moet gaan, dan ga ik. Het is geen wedstrijd.”
