Mijn laatste bekentenis
|
De uitgangssituatie in dit soort boeken is vaak een beetje standaard. Vaak is de hoofdpersoon een jonge vrouw die op het eerste gezicht een prima leventje heeft. Goede baan, leuke vriend, soms een schattig kindje. In Mijn laatste bekentenis is dit niet anders. Krissie Donald, die ook de hoofdrol speelde in Helen FitzGeralds vorige boek Kleine meisjes, is erg gelukkig met vriend Chas en haar 3-jarige zoontje. Ze vindt een nieuwe baan als reclasseringsambtenaar waar ze vol goede moed en vooral toewijding aan begint, ook al is het niet makkelijk een fulltime baan te combineren met een huishouden en een man die kunstenaar is - en dus uren (dagen) in het atelier rondhangt.
"Tips voor reclasseringsambtenaren: En? Deze boeken zijn gewoon lekker als tussendoortje, voor in de trein of tijdens je vakantie. Mijn laatste bekentenis is een vervolg op Kleine meisjes, maar is ook los heel goed te lezen. Verwacht geen hoogstaande literatuur, maar gewoon een fijne toevoeging aan je vrouwenthrillercollectie. Mijn laatste bekentenis |
Als de zaak van Jeremy aan haar toegewezen wordt en ze een paar keer met hem heeft gepraat, is ze ervan overtuigd dat hij onschuldig vastzit. Ze is te naïef en raakt te betrokken. Mede door haar hulp wordt Jeremy op vrije voeten gesteld. Helaas, Krissie had ongelijk. Jeremy heeft zowel zijn zusje als schoonmoeder vermoord en ziet Krissie nu als zijn nieuwe vriendin. Alles wat tussen hen instaat moet verdwijnen, dus loopt Chas gevaar...
naïef, waardoor er vanalles misgaat zonder dat ze er zelf controle over heeft. Soms zou je haar echt even een schop onder d'r kont willen geven, omdat ze niet beseft wat ze eigenlijk heeft en haar focus op de verkeerde dingen richt.