Sterrenschrijfsel: Patrick van Rhijn
|
Zwembandjes Bikkel als ik ben laat ik mij natuurlijk niet (constant) van de wijs brengen en stort ik mij vol overgave op de mij voorgeworpen uitdagingen (figuurlijk dan ;-)). Om het hoofd koel en mijn beide voeten in het zand te houden, laat ik mij door de plaatselijke strandtent bekogelen met loungemuziek of wandel ik als de druk echt van de ketel moet een beetje langs de branding. Zojuist, tijdens een van deze wandelingen over het strand van Sainte Maxime, gebeurde er iets vreemds... iets bizars... iets blogwaardigs... Vlakbij een verzameling rieten parasols aan het water valt mijn oog op een leuke blonde vrouw op een ligstoel. Op zich niets vreemds. Mijn oog valt wel vaker op leuke vrouwen op ligstoelen deze dagen. Doorgaans loop ik dan door en doe alsof ik niet binnen twee tiende van een seconde gezien heb dat ze a) ooit een blindedarmoperatie heeft gehad, b) gezegend is met de maten ..., ... en ... (in te vullen naar persoonlijke voorkeur) c) dat zij deze hele vakantie al topless moet hebben liggen zonnen, d) haar bikinilijn niet/wel bijgewerkt heeft en e) dat haar jaloerse vriend het staargedrag van alle mannen binnen een straal van twintig meter wanhopig zit in te dammen door als een soort vuurtoren om zich heen te koekeloeren (waarop ik steevast de andere kant op kijk, want hee, wie is die gozer wel dat ie denkt dat ik naar zijn vrouw loop te kijken/hij heeft iets wat ik niet kan krijgen ;-)). Deze blonde vrouwspersoon is echter anders... oké, ze voldoet aan bijna alle hierboven staande punten inclusief jaloerse vriend. Maar er is iets wat mijn aandacht trekt. Dat formaat, die omvang, de manier waarop ze haar handen eroverheen laat glijden... het boek dat ze half op haar buik, half in haar handen heeft, lijkt verdomd veel op... Weg van Lila! Alarmbellen gaan af, toeters in mijn hoofd, vlinders in mijn buik. Die leuke meid daar ligt mijn debuutroman te lezen!!! Ik kan de cover niet zien, maar leer mij een WvL herkennen. Doe mij vanavond een blinddoek om, bind me vast, flikker me in mijn nakie een donkere bibliotheek in en doe de deur op slot. Ik garandeer je: morgenochtend kom ik met mijn debuutroman tussen mijn tanden weer naar buiten. Voorzichtig sluip ik naderbij. Op vijf meter van haar strandstoel kijk ik nonchalant de andere kant uit. Wat denkt die gozer wel??? Fuck, ik zie de titel net niet. Ik blijf staan, doe opzichtig mijn voet een Mijn gedrag heeft nu definitief de aandacht van vriendlief getrokken. Hij fronst zijn wenkbrauwen en houdt zijn ogen op me gericht. Ik kijk traditioneel in de richting van een paar oude veenlijken verderop en loop door tot bij de bar. Wacht maar, jij jaloerse waakhond. Ik wil zo meteen die blik van je vriendin wel eens zien - en die van jou erbij - als de schrijver van het boek dat al de hele dag al haar aandacht vreet opeens opduikt naast haar bedje... dat zal je leren, nozem, met je beginnende zwembandjes... De blonde babe leest rustig door. Ja, logisch ook... als je eenmaal in het verhaal zit, dan laat het je niet meer los, hè... ;-) Dan maar grof geschut. Ik wacht mijn moment af en loop onderweg terug naar de branding vlak langs haar bedje. Precies op de juiste plek laat ik mijn slipper vallen en raap het ding langzaam op. Iets blauws en 'Weg' in witte letters... Net op dat moment schampert ze: 'Schandalig!' Zie je wel, ja hoor, ze ligt mijn boek te lezen! Ik ga staan en schraap mijn keel. Hier gaat ze goed van opkijken. 'Eh... haai, alles goed?' Zowel het meisje als haar vriend kijken me aan. Geen weg meer terug. 'Ik eh... zie dat je een mooi boek aan het lezen bent...' Ik lach een beetje triomfantelijk en laat een korte stilte vallen. Even de tijd geven om hem in te laten zinken. 'Volgens mij heb ik het óók gelezen...' 'Lekker gewandeld?' vraagt mijn gezelschap. Ik knik en staar naar mijn schermpje. |
houden! Paraderen naar de zee... het zou verboden moeten worden!