Staande ovatie voor John Mayer

Vrije tijd 15 jaar geleden door Chantal

Het kon de duizenden festivalbezoekers helemaal niets schelen. Al vanaf het begin van de middag kwamen de -voornamelijk- jongeren het park binnenstromen en werden de picknickmanden erbij gehaald, de kleedjes uitgelegd en grote hoeveelheden drank ingeslagen bij de dichtstbijzijnde tent. Het was weer zoals ieder ander festival.

Op één klein puntje na. Hoewel je normaal gesproken hutje mutje STAAND staat te springen bij ieder optreden, was in het Haagse Zuiderpark ZITTEN the keyword. Terwijl de artiesten hard hun best deden om er een feestje van te maken, maakten de bezoekers het zelf gezellig door met zijn allen (op een handjevol diehards na) op het gigantische grasveld plaats te gaan nemen. Door de harde wind waren de haren van de festivalgangers één van de weinige dingen die echt bewogen. Een vreemde gewaarwording, dat tegelijkertijd wel weer helemaal bij het festival en de sfeer paste.

Hoewel de eerste editie van Picnic in the Parc in 2006 voornamelijk gericht was op Jamie Cullum, en daarom ook eigenlijk 'Jamie's Picnic' heette, wist de organisatie deze keer maar liefst vier grote namen te strikken en deed daar nóg een schepje bovenop met één gigantische superact.

's Middags was het genieten van de Belgische zanger Milow, de Nederlandse formatie Room Eleven, het fascinerende Alphabeat (dat af en toe wat vals zong), de langharige surfdude Donavon Frankenreiter en was het hard mee neuriën bij de Mexiaanse gitaristen Rodrigo y Gabriela. De bezoekers werden op hun wenken bediend en goed opgewarmd voor hét hoogtepunt van de avond, de spreekwoordelijke kers op de slagroomtaart en als de grote klap op de vuurpijl: John Mayer.

Het was al bijna twee jaar geleden dat de zanger ons vermaakte met zijn zang- en gitaarkunsten, maar dat maakte hij zondagavond ruimschoots goed door het publiek bijna twee uur lang in de ban van zijn muziek te houden. Het was meeslepend, sfeervol en vooral héél erg goed. En in tegenstelling tot de eerdere optredens van de middag, vond iedereen het bij John Mayer wél de moeite waard om hier voor op te staan.

Hij had er zichtbaar zin in. Grapjes naar het publiek toe, prachtige gitaarsolo's en natuurlijk de liedjes zelf stonden centraal bij het optreden. Zijn grote zwarte zonnebril, hilarische gezichtsuitdrukkingen en een aantal aparte bewegingen deden een beetje denken aan Ray Charles. Misschien dat hij daar zelf ook zo over dacht, want na drie nummers konden we hem eindelijk recht in de ogen aankijken. Nog eens negen nummers volgden, met onder andere het bekende Slow Dancing in a Burning Room en een cover van George Harrison (My Sweet Lord). Bij zijn hit Waiting on the World to Change was het grote applaus helemaal niet meer te stoppen. John kreeg geen zittende, maar een staande ovatie.

Of het harde 'we want more'-geroep geholpen heeft is natuurlijk maar de vraag, maar John en zijn entourage kwamen nog wel even terug voor een toegift van drie nummers. Mercy van Duffy werd in een blues-jasje gegoten, golden-oldie Bigger Than My Body werd ook nog even ten gehore gebracht en de allerlaatste noten eindigden bij Say What You Need To Say. En toen was het dan toch echt voorbij.

De herinneringen zullen nog wel even blijven, maar het zou fijn zijn als John niet nog eens twee jaar op zich laat wachten tot hij zijn gezicht weer even laat zien. Gelukkig is hij dat ook niet van plan. Het waren volgens zijn eigen woorden veruit de twee beste uren van de dag en hij verzekerde bezoekers dan ook om heel snel weer terug te komen. En daar houden we hem graag aan, want ja... Beloofd is nu eenmaal beloofd.