Mijn polygamist
|
Zelf kan ik het ook niet, een relatie hebben met een man die meerdere vriendinnen heeft. Alleen kwam ik daar pas na een relatie van acht maanden achter. Met deze meneer de polygamist was het namelijk wel een echte relatie, met alles erop en eraan. Liefde, genegenheid, leuke dingen doen, familie leren kennen, de hele mikmak. In het begin dacht ik nog: Ach, wat maakt het uit! Hij is lief voor me en houdt van mij. Maar hij hield ook van andere vrouwen... Eerst kon ik me daar prima voor afsluiten, doen alsof ik de enige was, zijn nummer één. Maar hoe meer ik van hem te horen kreeg over zijn andere vriendinnetjes en me realiseerde dat het met hen ook echt was, hoe moeilijker het werd. Hij was anders dan alle andere jongens die ik heb leren kennen en mijn eerste echte relatie. Kun je nagaan, op relatiegebied had en heb ik nog steeds veel te leren. Maar, ondanks dat ik niet zijn enige was, gaf hij me het gevoel speciaal te zijn. We deden veel leuke dingen samen en zijn zelfs nog op vakantie naar Gambia gegaan! Die week was één van de fijnste periodes van de hele relatie. In die week was hij van mij! Ik hoefde hem niet te delen en dat maakte me eindelijk rustig. De onzekerheden over de oprechtheid van zijn gevoelens voor mij waren even verdwenen. Hij nam Andere vriendinnetjes waren 'woest' of zwaar teleurgesteld dat hij met mij op vakantie was gegaan. Maar er was er ook één blij voor ons, ze hoopte dat we het leuk hadden samen. Die verwarrende verhalen kreeg ik allemaal van hem te horen. Hij vertelde vaak over zijn vriendinnen. Op het hoogtepunt had hij er zelfs zes, geloof ik... Hij wilde er altijd eerlijk en open over zijn en dat heb ik geweten. Kleine, voor hem onbelangrijke uitspraken konden er bij mij in hakken als donderslag bij heldere hemel. Maar ik wist tenminste wel precies waar ik aan toe was; hij zou nooit compleet van mij alleen zijn. Met hem was het dit of niks. Veel mensen vragen zich af hoe hij het klaar speelde om zoveel meisjes te vinden die ermee akkoord gingen. En begrijp me niet verkeerd, zijn vriendinnen waren stuk voor stuk mooi en intelligent. Hij heeft een goede smaak! Het was zeker geen stel onzekere lelijke troelen die al lang blij waren dat iemand hen wilde.
Voor het eerst was ik niet dolblij toen hij onverwacht ineens in mijn kamertje zat toen ik thuis kwam, iets waar ik altijd stiekem op hoopte. Toen wist ik dat het mis was. Maar hoe kon ik hem vergeten? Hij zat in mijn leven verweven. Zou ik, om helemaal over hem heen te komen, al het contact moeten verbreken? Dan zou ik niet alleen mijn vriendje, maar ook een vriend kwijt raken...
|
Maar dat zijn dan gelijk van die excentrieke types als Anton Heijboer, wordt vaak gedacht. In Nederland willen vrouwen een man voor zichzelf! De meeste tenminste... en misschien niet op jonge leeftijd, maar uiteindelijk wel. Om samen fijn een onbezorgd 'huisje-boompje-beestje'-leventje mee te leiden. 
mij mee naar het land waar hij zo van houdt en liet mij de mooie plekken zien. Hij stelde mij voor aan zijn vrienden daar en zei voor het gemak, alsof het niets was, tegen geïnteresseerden op marktjes en in restaurantjes dat ik zijn 'wife' was! 
Het was nooit zijn bedoeling, maar onbewust ging ik het zien als een soort competitie. Ik wilde de leukste, de liefste, de mooiste zijn. Ik vergeleek mijzelf met zijn andere vriendinnen. Wie is de knapste, het slimste, waar was hij het vaakst, bij wie had hij het het fijnst?
De volgende dag zijn we, voor mijn gevoel, als soort van afscheid nog lekker naar Artis gegaan. Maar het einde naderde want hij had die avond een afspraak met een ander, wat erg confronterend maar ook bevestigend was. Dat ik moest huilen bij het afscheid was voor mij geen verrassing, ik ben nou eenmaal van de waterfalls... maar toen moest hij ook huilen. Dat had hij nog nooit bij mij gedaan! Gevoelens van opluchting, blijdschap en spijt schoten door mijn hoofd. "Hij houdt echt van me!" en maakte ik nu niet een grote vergissing?