De droom van elke jongen, en die van mij

...terwijl ze vanzelf dichterbij komt. Of je bepaalt zelf dat ze juist afstand houdt en vlak voor jouw ogen ronddraait: langzaam, snel, sneller... Binnen, buiten... Het maakt niet uit: jij bent de baas!

Een paar weken geleden kwam het ter sprake in een gesprek over vroeger, met mijn beste vriend Wouter. Ik vertelde dat ik als kind eigenlijk alles wel had wat ik me als klein meisje maar wensen kon. Behalve... een op afstandbestuurbare auto. En dan niet zo eentje aan een draadje waar je achteraan moest rennen om verder te komen dan de anderhalve meter die het snoer lang was, maar eentje die bij wijze van spreken het hele plein kon doorkruisen zonder dat ik ook maar een stap hoefde te verzetten. Hoe vaak heeft die auto niet bovenaan mijn verlanglijstje geprijkt? Maar nooit werd mijn verzoek ingewilligd. Niet door mijn ouders, niet door Sinterklaas. Jaloers keek ik naar buurjongetjes die met hun stoere vierwielers door de straat sjeesden. Twee keer heb ik een poging gewaagd zo'n jongen te vragen of ik het alsjeblieft ook een keer mocht proberen. Twee keer kreeg ik een verbaasde blik toegeworpen, gevolgd door hard gelach.

Maar vandaag is mijn droom eindelijk uitgekomen: ik zag het al aan de contouren van het pakje toen Wouter me de doos-in-Bart-Smit-papier overhandigde. 'Niet te vroeg juichen,' dacht ik nog. Want vroeger zag ik in elke Barbieverpakking ook een auto. Maar... Ja! Een gele Porsche. Zonder draadjes!

Nu nog een geschikt moment vinden om hem buiten uit te proberen. 's Nachts ofzo...Tja, jij gooit je grootste verlangens toch ook niet zomaar op straat?