Mariëlle van Rooij: 'Tinka was geen crimineel!'

De jonge, mooie Tinka van Rooij wordt op 26 mei 2004 voor het laatst gezien in haar woonplaats Breda. In eerste instantie denkt de politie dat ze snel terecht zal zijn. Het is tenslotte een volwassen vrouw. De familie weet meteen dat er iets niet klopt.

Mariëlle vertelt: ,,Tinka was altijd bereikbaar, zelfs 's nachts kon je haar altijd bellen. Haar telefoon stond nooit uit. Nu wel, dat vond ik heel vreemd. Toen ik naar haar huis ging om te kijken of ze daar misschien was, wist ik dat het mis zat. Het was niets voor Tinka om zomaar te vertrekken zonder iets te laten horen. Toch bleef ik hoop houden, zeker na de aflevering van Vermist. Mensen hadden haar gezien. Het kon dus niet anders dan dat ze snel gevonden zou worden. Achteraf bleek het allemaal valse hoop te zijn.

Twee weken na haar verdwijning werd je gebeld door de rechercheur dat je snel naar het bureau moest komen. Wat ging er toen door je heen?

Ik had afgesproken met de rechercheurs dat ze mij eerst zouden bellen, zowel bij goed als slecht nieuws. Toen hij aan de telefoon vroeg of ik naar Breda wilde komen, vroeg ik nog wanneer. Hij zei: nu. Ik dacht het is gebeurd, begon te trillen en gilde het uit. Mijn toenmalige vriend Edwin overtuigde me in het half uurtje dat we van Rotterdam naar Breda in de auto zaten dat het geen slecht nieuws hoefde te zijn. Ze zouden me tenslotte van al het nieuws op de hoogte hebben gebracht. Toen we het bureau binnenliepen, vroeg ik me af waar ze zou zitten.

Hoe ging het op het bureau?

Aan de gezichten van de rechercheurs was niets af te lezen. Ze keken zo serieus terwijl ze vertelden over een lijk dat ze in de Biesbosch hadden gevonden. Ik dacht: wat heb ik hier nu mee te maken. Ze hadden een lijstje met kenmerken van het slachtoffer en lazen dit op. Alle punten kwamen overeen, maar nog steeds wilde ik het niet beseffen. Toen ze vertelde over de tatoeage schrok ik. Ik was er zelf bij toen ze hem liet zetten. Nog steeds had ik hoop. Tot haar sieraden er bij werden gehaald; ik herkende alles. Op dat moment stortte ik in.

En toen?

Nadat ik bijgekomen was, gingen we naar mijn ouders. Normaal ga ik zo naar binnen, want ik heb zelf een sleutel, maar op dat moment durfde ik niet eens aan te bellen. Die dag stond er een grote foto in de regionale krant. Mijn moeder vond het maar niets en we hadden het daar over gehad. Ik had gezegd dat ik zou komen, maar dat hoefde niet. Toen ik nu voor de deur stond, vroeg ze of ik daar nu toch voor gekomen was. Dat haar dochter dood was, kon ik niet uit mijn strot krijgen. Mijn moeder riep mijn vader er bij. Hij stortte meteen op de grond. Het was verschrikkelijk. Gelukkig was de arts, die we gewaarschuwd hadden, er snel om hen een kalmeringsmiddel te geven. Mijn ex heeft die avond familieleden, vrienden en kennissen gebeld om het te vertellen. We wilden niet dat ze het de volgende ochtend in de krant zouden lezen. Iedereen kwam, maar je kan elkaar eigenlijk niet steunen. Mijn vader wilde niet slapen, omdat ik bang was dat hij gekke dingen ging doen, bleef ik wakker. Ik durfde hem niet alleen te laten.

Opgelucht dat ze zo snel gevonden is?

Ja, ik ben heel blij dat ze na twee weken al gevonden is. Het lijkt me verschrikkelijk als je na jaren nog niets weet. Die weken waren al erg. Iedere keer lette je op of je haar zag. Je rijdt zelfs achter auto?s aan, omdat je denkt dat zij het is. Op alles let je. Ik moet er niet aan denken dat dat nog jaren had geduurd. Gelukkig heeft de recherche dit onderzoek heel snel gedaan.

Jij ging ook wel eens mee stappen en kende die lui ook. Had je Tinka voor hun gewaarschuwd?

Ik heb haar talloze keren gewaarschuwd, maar ze was te naïef. Ze was gevleid door de aandacht van al die leuke mannen. Het waren knappe mannen met pakken geld, maar qua inhoud stelden ze niets voor. Vijftig euro fooi? Het was niets. Dat is toch niet normaal, maar Tinka wilde dat niet zien. Dat er iets met haar zou gebeuren, had ik nooit verwacht. Ik wist ook niet dat ze in de wiet zat.

Tinka hielp bij het knippen van wietplantjes. In de media werd hier druk over gespeculeerd. Wat vond je daarvan?

Mijn zusje zou volgens sommige media tot de onderwereld van Brabant behoren. Het is verschrikkelijk om te lezen. Eerst verlies je haar en dan krijg je de verhalen er ook nog eens over heen. We zijn daar echt kwaad om. Tinka was geen crimineel!

Dat Tinka geen slecht mens was, willen we ook duidelijk maken door ons verhaal te vertellen. Mijn vader vond het tijd om te vertellen hoe het echt zat, want in de media hebben zoveel foute verhalen over haar gestaan. Zo was ze niet. Het boek is heel mooi geworden. Ik ben echt trots op mijn vader. Het is natuurlijk confronterend, maar we hebben zoveel politiedossiers gelezen. Tussen één dossier zat zelfs nog een foto van hoe ze gevonden is. Dat was verschrikkelijk.

Hoe gaat het leven na die gebeurtenis verder?

In de periode nadat Tinka gevonden werd, heb ik heel veel steun gekregen van mijn vrienden. Ik kon er heel goed met Edwin over praten en twee goede vriendinnen stonden altijd voor me klaar. Ze zorgden er voor dat ik afleiding had en niet alleen maar thuis zat. Als ik bij mijn ouders was, toonde ik me sterk. Ik wilde hen troosten. Wilde niet dat ze mijn verdriet zagen. Voor mijn vader was het extra moeilijk, omdat hij heel weinig steun van zijn familie heeft ontvangen. Dat vind ik zo erg. Raak je eerst je dochter kwijt, krijg je dat er ook nog over heen. Gelukkig heeft hij wel heel veel steun gekregen van vrienden. Zelfs oud-leerlingen hebben briefjes gestuurd.

En je kinderen

Ik wilde voor mijn kinderen ook een vrolijke, blije mama zijn. Mijn zoon was op dat moment zes. Hij kende Tinka heel goed. Was dol op haar. Ik kon hem niet vertellen dat ze dood was. Daarom vertelde ik dat ze een ongeluk had gehad, mijn ex heeft me daar toen bij geholpen. Hij is sowieso bang voor boeven, dus het echte verhaal weet hij nog niet. Dat is moeilijk.

Verdriet was het gevoel dat overheerste, maar we zijn ook kwaad. Hoe kunnen die mensen ons dit aan doen. De vrouw die bij de moord op mijn zusje betrokken is, heeft zelfs een kind. Dan ben je toch gestoord?

Voel je je schuldig als je blij bent?

In het begin voelde ik me schuldig als ik moest lachen. Dat gaat steeds beter. Het is moeilijk. Vooral tijdens speciale dagen, zoals moederdag, vaderdag, Kerst, haar verjaardag. 26 mei is een zwarte dag. Ik heb op mijn kalender iets geschreven, maar ik kan ook niet te veel schrijven, want mijn zoontje kan ook lezen. Die dag zetten we ook een bloemetje bij de urn.

Als ik nu moet lachen of me gelukkig voel, voel ik me niet schuldig. Tinka zou dat ook niet willen. Ze zou willen dat we lol maken. Als we niet meer zouden genieten, zou ze dat zonde vinden. Dat gaat de ene dag makkelijker dan de andere.

_{Afbeelding verwijderd door redactie}
Bestel dit boek
online voor 9,95!