Column Christine Pannebakker: Limoenfrisse ontmoetingen...

Nu is Geert een echte roker. Het past ook bij hem, hoe slecht het allemaal ook is. Hij is zo’n schrijver die het beste werkt als de frisse lucht in zijn kantoor blauw kleurt. In gezelschap halen mensen opgelucht adem als hij er een pakt omdat zij dan ook mogen. En, toegegeven, de nonchalance waarmee hij er een tussen zijn lippen steekt, vind ik stiekem wel mannelijk.

Natuurlijk, ik ken alle gezondheidsrisico’s. Ik heb ook de beelden op mijn netvlies hoe mijn erotische jeugdfantasie Patrick Swayze langzaam wegteerde tot de dood er op volgde. Maar ik voel me ook gesterkt door de Japanse wetenschapper Masuru Emoto. Hij is die man die foto’s maakte van bevroren ijskristallen en zag hoe water wordt beïnvloed door emoties. Als je ‘Idioot!’ roept, krijg je een misvormd kristal. Maar als je zegt: ‘Ik hou van jou’, dan heeft een waterkristal een verbluffende schoonheid. Hij toonde daarmee aan dat woorden ons positief of negatief kunnen beïnvloeden.
Emoto zei naar aanleiding van de teksten op pakjes sigaretten als ‘Rokers sterven jonger’ dat de energie van deze woorden mensen doodt. Sigaretten zijn volgens hem slecht. Maar deze woorden zijn minstens zo giftig en ziekmakend. Ik besef dat ik met dit argument zelf een verstokte roker lijk, terwijl ik er, het is werkelijk te braaf, vrijwel nooit een heb opgestoken.

Ik regelde Uri voor Geert. Ze praatten een half uurtje met elkaar. En daarna brak Geert al zijn sigaartjes in stukken, gooide asbakken weg en zoende mij met een tandpastafrisse adem. Drie dagen was hij chagrijnig. Dochter Zonneke waarschuwde mij alvast dat zij nooit zo’n slecht verjaardagscadeautje wenste te ontvangen. Maar ik verlangde al naar alles wat ons nu te wachten stond: hollen over groene velden, paardrijden over verlaten stranden en limoenfrisse ontmoetingen onder watervallen.

Die kwamen…niet.

De weken kropen voorbij. Waarbij Geert kwaad achter zijn bureau zat. Met het wegvallen van de sigaren leek ook zijn herseninhoud verdwenen te zijn, hand in hand met elke levensvreugde. Hadden wij elkaar ooit gevonden in passie; nu was ik nog de enige die vurig door het huis denderde. Elk plan dat ik had, werd grommend opzij geschoven. Elk lied dat klonk werd weggedraaid. Geert die net begonnen was aan een nieuwe roman wachtte op de muze van de inspiratie die hem bij De Kabbalist en De geheime Newton zo genadig was, maar hem nu volledig in de steek liet. Week na week, maand na maand…

Uiteindelijk zaten we bij de dokter. Na een kwartiertje vroeg de man, alsof ik zelf niet aanwezig was: ‘Hoe gaat uw vrouw om met de situatie?’ Ik keek zo devoot mogelijk. Klaar om de complimenten over mijn onnavolgbare kwaliteiten in ontvangst te nemen. ‘Heel slecht’, hoorde ik echter aan mijn rechterzijde. ‘Ze heeft totaal geen geduld.’

De dokter keek me kritisch aan. Waarna ik heel geduldig tot drie telde alvorens Geert een schop onder de tafel te geven. En me te realiseren hoe woorden ons inderdaad negatief kunnen beïnvloeden.

Geert rookt inmiddels weer. De letters vliegen op papier. Hoofdstukken rollen uit zijn vingers. Tussen zijn lippen hangt een sigaartje. Het vuur in zijn ogen is terug. Het voelt als hollen over groene velden…

Vrouwenpower van Christine Pannebakker ligt nu in de winkel. Het boek is ook (gesigneerd) te bestellen via www.vrouwenpower.eu

*Meer Christine vind je bij de rubriek Supervrouw