Mama to be: Opvoeden is heavy shit

En: "Waarom zijn we niet zelfstandig opgevoed?" Toen mijn moeder de vragen zat was legde ze het aardappelschilmesje op de krant en zei: "Zelfstandigheid? Dat zijn we vergeten. Gewoon. Niet aan gedacht."

Bladiebladiebla
Opvoeden tot zelfstandigheid. Er zijn prachtige boeken over geschreven. Zelfstandigheid meegeven kan op een liefdevolle manier. En verlies vooral de ik-boodschap niet uit het oog! Dus niet: "Trek nou verdomme die jas eens aan! Zo meteen komen we weer te laat op school!" maar: "Ik zou het fijn vinden dat je je jas zelf aan doet. Dat kun jij zelf heel goed en mama zou het heel vervelend vinden als je te laat op school komt." Vergeet vooral niet dat je je kids alleen kunt voorbereiden op de harde buitenwereld door hun liefde te geven en ze te accepteren zoals ze zijn. Als ze zichzelf goed kennen en zichzelf mogen zijn, hebben ze de beste basis en zullen ze zich later beslist heel goed in de harde wereld staande kunnen houden. Bladiebladiebla.

Als puber was ik ooit geheel zelfstandig een nieuw rokje aan het strijken. Toen mijn moeder het zag, schrok ze. "Geef maar hier!", riep ze terwijl ze de strijkbout uit mijn handen greep. "Dat doe ik wel even." Ze deed het inderdaad veel vakkundiger dan ik. Het gevolg is nu wel dat ik niet meer durf te strijken en dat mijn lief zich elke zondagavond door een hele stapel strijk moet worstelen terwijl ik zappend op de bank lig en thee met chocola bestel.

Griesmeelpudding
"Wij wilden geen verwende kinderen", legde mijn moeder uit toen ik haar bevroeg over het griesmeelpuddingdrama. Wekelijks zat ik morrend aan tafel omdat ik die pap niet weg kon krijgen. Het bordje moest leeg. Ik leerde wel heel slim hoe ik de griesmeel ongezien kon wegmoffelen. Ik heb weleens lepels griesmeel op de vloer van de keuken laten kletsen of ik gooide het vanuit mijn kamer door het raam rechtstreeks de tuin in. Ik ben er in elk geval een stuk creatiever van geworden.

Toen ik mijn moeder tussen de regels door beluisterde, begreep ik ineens wat ze wilde zeggen.

Een oud-studiegenoot kwam er via Facebook achter dat ik zwanger ben. Ze schreef samen met een collega een boek over opvoeden en stuurde me Heavy Shit. Ik ben dol op boeken. En zeker als ze over het grootbrengen van kinderen gaan. Ik slurp alle informatie op en heb nog lang niet genoeg gelezen. Terwijl ik Heavy Shit las, kreeg ik steeds meer respect voor alle ouders. Iedereen doet keihard zijn best. En als het kind dan eenmaal groot is, krijg je van die rotvragen als: "Waarom moest ik mijn griesmeelpudding opeten?" Volgens mij zou ik een moeder zijn die zou zeggen: "Daarom. Omdat we dachten dat dat goed was. Omdat we ons best gedaan hebben en als je ontevreden bent is dat hartstikke jammer voor je."
Zo. Dat zal ?m leren.

Lees ook de vorige Mama to be-columns van Aefke!



Aefke is onze Mama to be-columniste. Ze gaat trouwen en is zwanger van haar eerste kind. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft haar kind later niet zijn of haar bord leeg te eten. Ze hoopt dat haar kind later net zo dol is op ?boekjes? zoals ze dat zelf is.  

Aefke is meer dan alleen zwanger. Ze heeft net weer een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren?. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de aanstaande vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.