Toch chemotherapie - Kankerdagboek #6

Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog ga ik jullie meenemen in mijn leven. Mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Van de een op andere dag veranderde alles. Ik kreeg juni 2020 op 25-jarige leeftijd te horen dat ik borstkanker had. 

Behandelplan

Alle onderzoeken waren gedaan. Een PET-CT scan om te kijken of er geen uitzaaiingen zijn. Een MRI-scan om te kijken waar de tumor precies zit en hoe groot de tumor zou zijn. Daarna een biopt. Na een plaatselijke verdoving werd er een klein sneetje gemaakt haalde ze met een dikke naald een hapje bij de tumor weg. Hieruit kunnen ze opmaken in welk stadium de tumor zit en wat voor type borstkanker (in mijn geval) het is.

Triple negatief graad drie

Het is woensdagochtend, we hadden de afspraak aan het einde van de ochtend. Daar was ik wel blij mee, dacht ik. Uiteindelijk voelde die ochtend als één van de langste die ik in tijden had gehad. We zijn even ergens koffie gaan drinken. Daarna naar het ziekenhuis gereden. Ik was zo gespannen. Mijn vriend uiteraard ook. Maar we zeiden wel tegen elkaar: "Na vandaag hebben we meer duidelijkheid. Dat gat met al die vragen, gaat steeds wat kleiner worden. Straks weten we wat er moet gebeuren om deze ziekte uit mijn lichaam te krijgen." Ik zei wel nog: ‘Als het maar geen chemo is hoor, dat wil ik echt niet.’

We werden de kamer ingeroepen en ze vertelde me dat ik een triple negatief graad drie borstkanker heb. Graad drie is een zeer agressieve vorm, de kankercel verspreid zich snel. Aan een kankercel zitten drie verschillende chromosomen, zo kan je bijvoorbeeld hormoon gevoelig zijn, nou betekent triple negatief dat er geen één van deze chromosomen aan de kankercel zitten. Oké nou dat klonk allemaal vrij logisch ik snapte in ieder geval goed wat ze bedoelde. Ik vind het alleen lastig om uit te leggen. Maar het was vrij helder, daarna vertelde ze ons wat er moest gaan gebeuren. 

Toch chemotherapie

"Je krijgt eerst vier tot vijf maanden chemotherapie," zei ze tegen ons. "Als je op tweederde van het traject zit krijg je een MRI-scan om te kijken of de chemo aanslaat. Na de chemo krijg je nog een operatie, een borstsparende of een borstamputatie. Daarna is de kans groot dat je nog bestralingen gaat krijgen."

Nou, het hele pakketje dus. Lekker is dat. Ik was zo onwetend, ik dacht: hup een operatie en daarna herstellen. Dan kan ik deze periode achter me laten en kunnen we weer verder met ons leven. Maar het bleek dat ik een heel traject in zou gaan, dat een hele lange tijd zou gaan duren. Daar had ik nooit over nagedacht. 

Eicellen invriezen

Toen ze het woord 'chemotherapie' uitsprak, stortte mijn wereld wel in elkaar. Ik was daar zo bang voor, zo bang dat ik kaal zou gaan worden, zo bang dat ik heel erg ziek zou gaan worden. Dat mensen op straat zouden gaan zeggen: Zie je dat, dat meisje is ziek. Zielig hoor, ze is nog zo jong. 

En ik zei gelijk: "Maar we willen zo graag kinderen. Ik wil echt zo graag kinderen." 

"Dat weten we", zei mijn chirurge gelijk. "We hebben jullie aangemeld bij het AMC om te praten over de mogelijkheden voor het invriezen van je eicellen.’ Dat stelde me gerust, nog meer gesprekken, nog meer onzekerheid, maar er zijn mogelijkheden. 

Maar goed, alles om beter te worden toch…? Ja, zei ze. "Alles om beter te worden, want die kansen zijn ontzettend groot. Er zijn geen uitzaaiingen gevonden. Dus de kans dat deze behandeling gaat slagen is erg groot. Het gaat echt goed komen." Hè hè, eindelijk zegt ze het: Het komt echt goed!

Woensdag 19 mei verschijnt weer een blog van Annemijn.