De lange weg naar een baby #4: Een negatieve uitslag

Mijn naam is Lieke. Ik ben 28 jaar en ik leid het leven waar ik vroeger altijd van droomde. Ik heb een geweldige vriend, we wonen samen in de Randstad in een huisje waar we zeker nog twintig jaar kunnen blijven en mét een boompje in de tuin. Zonder beestje, dat dan weer niet. We hebben allebei een goede baan en genieten van onze tijd samen. Ons leven… is bijna compleet. Er is echter nog een grote wens.

Klussen op vakantie

De eerstvolgende afspraak bij de vruchtbaarheidsarts was na onze vakantie van drie weken. Ik verheugde me erop om er lekker ertussenuit te zijn, maar ik zag er ook tegenop. Het betekende namelijk ook dat we drie weken geduldig moesten wachten. Gelukkig was ons niet verboden om in de tussentijd te proberen om zwanger te raken. Of 'klussen' zoals het ook wel eens wordt genoemd in becoming-mama-land.

Op veel fora las ik dat 'het' zomaar kon lukken als je tot rust komt en het van je af kan zetten. Je begrijpt... ik deed mijn uiterste best deed om het los te laten, maar tevergeefs. Hoe harder ik het wegdrukte, hoe harder het terugkwam. Ik dacht er dus nog veel aan, maar dat mocht de pret niet drukken. Het helpt enorm dat we allebei positief ingesteld zijn. Ondanks onze zorgen was de vakantie gelukkig een groot succes. We brachten het onderwerp af en toe ter sprake, maar leefden vooral in het hier en nu op de witte stranden van Sardinië. 

De uitslag

Toen we weer thuiskwamen, kroop ik gelijk achter de computer om de uitslag van het bloedonderzoek online te bekijken. Het was negatief! Desondanks zaten we weer met flinke zenuwen in de wachtkamer voor onze derde afspraak in het ziekenhuis. Wat nou als ik mijn uitslag verkeerd had geïnterpreteerd? Mijn vriend werd er ook nerveus van, maar we moesten erdoorheen. En we moesten dit samen doen.

Met samengeknepen billen zaten we tegenover de fertiliteitsarts, wachtend op de verlossende woorden. Ik kan me nog herinneren dat er tijdens mijn studie werd uitgelegd hoe een slechtnieuwsgesprek gevoerd moest worden. Het nieuws breng je direct, zonder nuances en je zegt waar het op staat. In het ziekenhuis zijn ze ook zo. Enerzijds is dat wel prettig, want ze winden er geen doekjes om en bedekken niets met de mantel der liefde. Anderzijds kan het zo ‘onmenselijk’ overkomen. Je verlangt ook een stukje empathie als je slecht nieuws krijgt, toch? Enfin, de fertiliteitsarts viel direct met de deur in huis, precies wat ik al voelde aankomen: "Nou, ik zal jullie maar direct vertellen dat jullie uitslagen allebei hartstikke negatief zijn. En dat betekent positief nieuws voor jullie!" 

Recept voor baby

Wauw, wat een opluchting. Op het gezicht van mijn vriend verscheen direct weer kleur en ook ik kreeg de lach niet meer van mijn gezicht. We zijn gezond! Ik was onwijs blij, maar aan de andere kant bekroop me weer een andere gedachte: wat is er dán met ons aan de hand? Ik heb een regelmatige cyclus - sterker nog - ik kan de klok erop gelijk zetten, ik heb voldoende follikels, de eerste echo zag er geweldig uit, ik heb geen SOA en mijn vriend heeft zwemmers in overvloed. Het perfecte recept voor een baby zou je denken, maar toch was het al negentien keer niet gelukt.

Verstopte eileiders

De arts speelde een soort checklist af. Ze wil alles uitsluiten om uiteindelijk tot een conclusie te kunnen komen, maar... hoe ver konden we nog gaan? Ik vroeg het aan haar, want ik wilde weten waar we aan toe zijn. Zelf was ze hartstikke blij dat er niets ernstigs gevonden was. Het enige dat ze nog wilde uitsluiten is of mijn eileiders verstopt zaten. Dat doen ze met behulp van een HSG: een röntgenonderzoek waarbij ze een foto van mijn baarmoeder maken en er tegelijkertijd contrastvloeistof inspuiten om te kijken of de eileiders toegankelijk zijn. Mochten er dan verstoppingen zijn, worden die direct opgelost. Ik dacht gelijk: 'Dit moet de oplossing zijn!' Ik was meteen opgelucht, ondanks dat ze vertelde dat het een onprettig onderzoek zal worden. Het maakte me niks uit: als ik deze test achter de rug had, konden we wel zwanger raken.

We werden weer vriendelijk uitgezwaaid door de arts en de assistente legde uit wanneer ik de afspraak kon maken. De HSG moest worden uitgevoerd tussen mijn menstruatie en de eisprong, maar ik mocht niet menstrueren tijdens het onderzoek. Opletten geblazen en direct bellen als ik weer ging menstrueren… 

Lieke en haar vriend zijn ruim anderhalf jaar bezig om een zwanger te worden. Elke twee weken blogt ze voor Ze.nl over de emotionele en medische rollercoaster die erbij komt kijken als je kinderwens niet (direct) in vervulling gaat. Lees ook haar vorige columns:

#1: Ons geheim
#2: in de achtbaan naar de vruchtbaarheidsarts
#3: Een onbehandelde SOA