Mark Ronson & The Version Players

Mark Ronson is een man van vele talenten - hij is zelfs model geweest - maar tijdens zijn concert in Paradiso bewijst hij dat hij nog het meest thuishoort op het podium.

Hoewel hij muzikaal gezien ondergeschikt is aan zijn band (Mark speelt 'alleen' gitaar, slaat af en toe wild op een koebel en wordt al snel overstemd door de violen en trompetten die ook aanwezig zijn), pakt hij de zaal in met zijn alles verbindende en verblindende charisma. Wanneer hij de zaal toeroept dat dit 'the best fucking show' is die hij ooit heeft gespeeld, geloven we hem allemaal. Dus wanneer hij gebaart dat iedereen, ook de mensen op de balkons, op moet staan en met de muziek mee moet springen, doet iedereen vrolijk mee.

Dat is wat deze show nog wel het beste doet: het schept een band tussen de mensen op het podium en de mensen in de zaal. Dat is geen gemakkelijke taak, want dit is geen conventioneel concert van een band met vaste bezetting. Mark zingt zelf niet op zijn album, dit heeft hij overgelaten aan artiesten als Amy Winehouse en Lily Allen. Zij zijn niet altijd beschikbaar voor de tour van Mark, daarom heeft hij andere vrienden uit moeten nodigen om de liedjes te spelen. Dat is wat het moeilijk maakt: je kan ervanuit gaan dat driekwart van het publiek geen idee heeft wie daar voor hen op het podium staat. Maar Mark doet niet moeilijk en stelt ze gewoon netjes voor, waarna ze uit volle borst met hun covers van de covers van Marks album aan de slag gaan.

Het wordt een groot feest. Niet alleen Marks werk wordt gespeeld - de gastartiesten laten vaak ook iets van hun eigen albums horen. Deze muziek past heel goed in het oeuvre van Ronson en dus maakt dit het feest alleen maar leuker. Terugkomend op de band tussen publiek en artiesten: iedereen is zo enthousiast dat er graag gespeeld wordt met ieders rol in de zaal. Een meisje wordt het podium opgetrokken en mag meedansen en Mark springt tegen het einde van de show met een deel van zijn entourage het publiek in om daar zijn gitaarsolo af te maken. De bassist geeft knipogen naar de meisjes voor hem en de aanwezige rappers proberen op commando van een paar jongens voor aan het podium nog eventjes te breakdancen (wat jammerlijk mislukt). Alles om zo dicht mogelijk bij de fans te zijn - nooit eerder voelde de gemiddelde concertganger zich zo gewaardeerd.

Over de gastartiesten ben ik ook te spreken. Candie Payne, bijvoorbeeld, die 'Oh My God' (origineel van de Kaiser Chiefs, op Marks album gezongen door Lily Allen) gracieus brengt en in een prachtig outfit het podium overneemt voor de paar minuten die ze erop mag staan. Of Michael Tighe, ook wel Tigger genoemd, die ondanks zijn piraat-achtige uiterlijk Britney Spears - 'Toxic' op zich neemt alsof het liedje voor hemzelf geschreven is.

Maar hoeveel goeds je ook kan zeggen over zijn geweldige gastartiesten en band (er zit een volledig strijkkwartet achter Ronson en een drietal aan blazers staat rechtsachter op het podium), we zijn hier allemaal voor Mark. Deze muzikale duizendpoot is een echte entertainer (hij heeft het ook van de besten kunnen leren, met Foreigner-gitarist Mick Jones als stiefvader en rasentertainers als Robbie Williams in zijn vriendenkring). Laten we hopen dat hij op het podium net zo invloedrijk blijkt als bij zijn andere werkzaamheden in de muziekwereld, want van deze shows kan je nooit genoeg hebben.

Lees ook het interview dat Ze.nl met Mark Ronson had!