Review: Black Swan

Het verhaal
Natalie Portman speelt de 28-jarige balletdanseres Nina, die danst in een balletgezelschap in New York. Alles in haar leven staat in het teken van de dans, en daarbij wordt ze op fanatieke wijze gesteund door haar moeder.

Wanneer artistiek directeur Thomas Leroy (Vincent Cassel) besluit om voor de eerste productie van het nieuwe seizoen prima ballerina Beth Macintyre (Winona Ryder) te vervangen, ontstaat er een hevige concurrentiestrijd in het gezelschap: wie krijgt nu de hoofdrol in Het Zwanenmeer? Nina wordt uitverkoren om de Zwanenkoningin te spelen, maar er duikt een rivale op: Lily, gespeeld door Mila Kunis. Wie de Zwanenkoningin wil kunnen dansen, moet over twee persoonlijkheden beschikken: de zwitte zwaan die staat voor onschuld en elegantie, maar ook de zwarte, die bedrog en sensualiteit uitstraalt. Nina is perfect als witte zwaan, maar Lily is de belichaming van de zwarte.

De twee ballerina's ontwikkelen een vreemde vriendschap terwijl Nina ondertussen steeds meer in contact komt met haar duistere kant. Ze raakt ervan overtuigd dat Lily uit is op haar rol, en langzaamaan begint ze de grip op de werkelijkheid te verliezen. Hoeveel is een hoofdrol haar waard?

En?
Ik was letterlijk sprakeloos toen de aftiteling begon. Wat een indrukwekkende film! Als Natalie Portman hier geen Oscar voor krijgt, dan weet ik het niet meer. Black Swan is een rit in een emotionele achtbaan, waarmee je steeds dieper wordt meegenomen in de psyche van Nina. Het is spannend, emotioneel, broeierig en bij vlagen gewoonweg angstaanjagend. De beelden zijn prachtig en de muziek meeslepend.

Wie een zwakke maag heeft, moet wellicht op een aantal momenten de ogen even dicht doen: er vloeit best wat bloed in Black Swan. Ik vond de film best wel zware kost, dus voor een gezellig avondje met je lover zou ik hem niet aanraden. Maar sla Black Swan zeker niet over: ik vind het één van de beste films die ik ooit gezien heb.

Black Swan draait vanaf 3 februari in de Nederlandse bioscopen.