Tussen de oren

De kast is eindelijk open. Maar dan? Het monster moet eruit, maar wil het monster dat? Wil jij dat? Wie is sterker? Het antwoord lijkt soms zo voor de hand liggend, maar anorexia is een bitch met vuile mindtricks en trucjes.

 

Stap één is gezet: erkenning. Stap twee is wellicht ook gezet, namelijk uitkomen voor jouw probleem. Stap drie is nadenken over het aanpakken van het probleem. Maar dan komt het erop aan: het werkelijk aanpakken van de anorexia en dit monster uiteindelijk verslaan.

 

Hulp zoeken

Er zijn talloze manieren om dit te doen: de één praat erover met een psycholoog, de ander zoekt hulp in een kliniek en sommige mensen worden hier of in een ziekenhuis opgenomen. Weer een ander doet het op eigen houtje. Wat voor de één werkt, pakt voor de ander misschien helemaal niet zo goed uit.

 

Toch is het belangrijk om hulp te zoeken; dit kan al bij een vriend of vriendin. Zij kunnen je al steunen door er gewoon voor je te zijn, vooral op de momenten dat je het moeilijk hebt.
 

 

Moeilijke momenten

Zo kan het een enorme uitdaging zijn om iets ?engs? te eten. Dan is het fijn dat je er met hen over kunt praten. Misschien stellen ze je gerust dat het helemaal niet zo eng is, of lucht het gewoon op om je emoties te uiten.

 

Wat vaak nog moeilijker is dan het eten zelf, is het proces erna. Je wilt zo graag van je eetstoornis af en eet dan die ene lekkere Brusselse wafel met warme kersen. Dat is een grote overwinning: jij bepaalt wat er gebeurt en niet de anorexia. Maar algauw klinkt er een stemmetje in je hoofd. Het is slecht, je wordt er dik van en zo gaat het maar door. Voor je het weet word je weer teruggetrokken in die verraderlijke spiraal.

 

Mentale ziekte

Mijn inspiratie om dit artikel te schrijven was het liedje Mental Disease van Licia Chery. Het nummer is opgedragen aan Isabelle Caro en drukt de eeuwige strijd in het hoofd van iemand die tegen anorexia vecht, pijnlijk goed uit.

 

Je wil gewoon vrij zijn, de anorexia loslaten en weer onbezorgd leven. Maar ondertussen schreeuwt de anorexia dat zij veilig is, want zij heeft alles onder controle met haar honderden regels die je zogenaamd slank en mooi maken. Je weet dat eraan toegeven slecht is, terwijl zij vertelt dat er níet aan toegeven nog véél slechter is. 

 

Anorexia zit tussen de oren. Daar gebeurt het; daar vormen de gedachten zich. Dit uit zich in bepaald gedrag, zoals weinig tot niet eten en overmatig bewegen. Ook is het uiteindelijk fysiek zichtbaar en later ook merkbaar. Het dwangmatig denken wordt een routine, een gewoonte. Op een gegeven moment weet je niet beter.

 

Dit loslaten lijkt misschien het meest enge wat er is (dat is het eigenlijk ook), maar het is de enige manier om beter te worden. Laat je niet vernietigen!

________________________________________________________________________________________

 

Jikke is een twintigjarige studente met veel schrijfambitie. Ze worstelt al sinds haar twaalfde met een eetstoornis en wordt hier nog steeds iedere dag mee geconfronteerd. Jikke hoopt dat schrijven over haar ervaringen niet alleen haarzelf, maar ook andere mensen helpt.

 

Jikke blogt voor Ze.nl en schrijft regelmatig over de obstakels en overwinningen in haar strijd tegen anorexia.