Column Danielle Kloeth: Face your fears!
Ook het idee dat op Bali makkelijk een bom af kan gaan is niet geheel onrealistisch. Zeker niet gezien het feit dat na de laatste bomaanslag de veiligheidseisen enorm zijn verscherpt. Dat merk je als bij de ingang van het hotel je auto wordt onderzocht en jij zelf bij het winkelcentrum door het detectie poortje moet. Dat winkelt toch iets minder ontspannen.
Wat minder in de hand te houden in Indonesië zijn de aardbevingen, daar ben ik deze vakantie zelf getuige van geweest. Op de bewuste ochtend lag ik in bed nog wat te dommelen terwijl mijn vriend al in zee lag. Ineens werd ik wakker van het schudden van het bed. Ik wist: dit is niet goed. Ik trok de klamboe open, stormde de kamer uit, de deur door en de tuin in waar ik rillend in mijn blootje pas echt wakker werd. Ik hoorde geen mensen gillen en het dak van ons huis zat er nog op. Eerlijk gezegd dacht ik dus dat ik het had gedroomd. Wel was het een onbeschrijfelijk eng gevoel en weer zat er een stukje angst wat zich dieper in mij vast beet.
Die avond voor de tv werd ik uit de droom geholpen: om iets voor zeven uur die ochtend had er een aardbeving plaats gevonden bij Bali in zee. Ik was blij dat ik toch niet gek was geworden, maar was vanaf dat moment bang voor nog een aardbeving of erger een tsunami. De nachten daarop lag ik steeds klaarwakker bij elke beweging van het bed.
En dan de haaien. In de zee waar mijn lief elke dag uren rond dobberde op zijn surfplank was hij niet alleen. Het gerucht ging dat er ook wat haaien rond zwommen. Sommige surfers hadden er zelfs wel eens een gezien. Ik was kennelijk zo naïef dat ik dacht dat er alleen haaien in Australië zaten, en ik zou niet weten waarom ik precies dacht dat ze niet van de Balinese zee hielden, maar dat dacht ik gewoon. Totdat iemand ons vertelde dat ze hier gewoon rond zwommen, voor de deur. En mijn vriend met het schaamrood op zijn kaken moest toegeven dat hij dat inderdaad allang wist. Grrr!
Vanaf dat moment lag ik dus 's nachts niet alleen wakker bij het idee van aardbevingen, bommen en tsunami's of autoritten met dodelijke afloop, maar ook van gedachten over haaien die mijn vriend mogelijk verminkten dan wel meteen helemaal op aten.
En wat deed ik nu met al die angst? In het begin was ik boos. Ik baalde dat ik bang was in mijn vakantie. Ik wilde genieten, ontspannen en plezier maken. Niet de hele tijd bang zijn! Ik probeerde te bedenken waarom ik niet bang zou hoeven te zijn, maar het werd niet minder alleen maar meer. Op een bepaald moment lag ik zelfs te hyperventileren in bed. De laatste keer dat ik dat deed was ik zo ongeveer burn out, en dus was ik ook nog eens bang dat het weer zover zou komen.
Toen dacht ik ineens aan al mijn oefeningen. Ik ben tenslotte zelf Journey therapeut en weet anderen heel goed uit te leggen hoe je met dit soort emoties omgaat. Ik besloot de angst aan te gaan. Al het andere hielp tenslotte ook niet. En daar ging ik dan. Midden in de nacht terwijl mijn vriend sliep, voelde ik de angst. Ik voelde hem helemaal, ik nodigde alle angst uit die ik ooit had gevoeld, en ik voelde hem. Ik dacht er niet bij. Ik probeerde mezelf geen verhalen te vertellen, over hoe terecht het was dat ik bang was voor een aardbeving, een bomaanslag of een haai die mijn vriend op at. Ik voelde alleen maar. En het was niet makkelijk, want inderdaad gebruik je dan al snel je hoofd. Gedachten die alle kanten op gaan, zolang je de angst maar niet hoeft te voelen.
En midden in het hart van die angst was het daar weer: die enorme ruimte, die stilte, die rust. Geen angst, geen gedachten, niks. Vrede, pure vrede. Je bedenkt het gewoon niet als je het niet doet. De angst echt alleen helemaal voelen. Je zegt misschien wel ik voel de angst, want je bent bang. Maar dat is geen voelen. Dat is het verhaal wat bij de angst hoort, aangestuurd door al je angstige gedachten. Ik raad het iedereen aan, welk gevoel het ook is. Voel het helemaal, denk er niet bij na maar voel het.
Ik deed het elke nacht, ik deed het overdag. En het hielp. Ik was kennelijk weer even vergeten hoe het ook al weer zat, liet me mee slepen door mijn gedachten. Dacht dat ze werkelijkheid waren. Maar uiteindelijk waren het allemaal illusies. Dingen die misschien konden gebeuren, maar op dat moment in het nu, niet aan het gebeuren waren. Gedachten en gevoelens komen en gaan in de grote, oneindige ruimte van dat wat ik werkelijk ben. En altijd zal zijn.
En zo werd het toch nog een prachtige vakantie.
