Zoek niet, laat je vinden!

Ik ben goed in opruimen, organiseren en veranderen. Verandering in mijn leven, dat is wat ik nodig heb. Maar weer niet te veel natuurlijk, want dan kan ik het niet meer overzien. Door de twijfel die dat met zich meebrengt. Kan ik het eigenlijk wel goed doen? Wat wil ik nou eigenlijk?

Doelen stellen
Ik heb het gevoel dat ik met mijn rug tegen de muur sta, terwijl ik wel in de verte kan kijken. Ik zie de horizon die me lokt, maar als ik een stap naar voren doe, wijkt de horizon verder achteruit. Daar kom ik dus nooit. Ander doel stellen dan maar. Hoe kan ik er voor zorgen dat de horizon blijft waar 'ie is, zodat ik kan bereiken wat ik wil? Die pot met goud onderaan de regenboog? Ook geen optie, want ik heb nooit genoeg tijd om het einde van die mooie boog te bereiken voordat 'ie weer is opgelost in het eeuwige blauw.

Wie heeft dat eigenlijk bedacht, dat er aan het einde van de regenboog een pot met goud staat? Lulkoek, want er is geen begin en einde aan de regenboog, in elk geval niet tastbaar, dus onbereikbaar. Of gaat het juist daarom? Het idee dat die pot daar voor het grijpen ligt, de  regenboog geeft notabene aan waar je die pot kunt vinden - als je tenminste de goeie kant kiest want dat ding heeft twee uiteinden - maar als je gaat kijken is de illusie van het zichtbare onbereikbaar. En zinloos, want zo gemakkelijk zou het niet moeten zijn, om die pot met goud te grijpen. Je moet er natuurlijk wel je best voor doen.

Relaxen met een tijdschriftje?
Zucht. Ik pak er maar wat tijdschriften bij, even mijn gedachten op nul zetten door ze af te leiden. Het werkt. Ik kom het ene na het andere interessante artikel tegen en probeer de essentie van die stukjes te onthouden, zodat ik er misschien wat mee kan in mijn leven. Maar als ik bij het volgende verhaal ben aangeland, ben ik het eerste al weer vergeten. Hoe ga ik dit aanpakken? Ik irriteer me mateloos aan mezelf dat ik me niet kan ontspannen en concentreren. Mijn hoofd lijkt wel een vergiet. Dan krijg ik een idee en pak de schaar.

Ik begin weer bij het begin van de stapel tijdschriften en blader ongeduldig terwijl mijn ogen de bladzijden scannen. En telkens als ik een woord of zin zie die mij aanspreekt, knip ik die uit. Leuke plaatjes ook, zolang het iets in me oproept. Ik kom van alles tegen op deze manier. Sommige uitgeknipte woorden leg ik naast elkaar zodat er een grappige combinatie ontstaat. Ik besluit ze in te plakken in een schrift met vrolijke kaft, zonder verder enig idee te hebben waarom ik dat eigenlijk wil doen. Therapeutisch verantwoord zeg maar. Al gauw heb ik een hele berg woorden, zinnen, spreuken en plaatjes uitgeknipt. Ik ga er helemaal in op en plak ze in. En dan dringt het ineens tot me door. Ik ben 33 en plak plaatjes van Dr. McDreamy in een schrift. Met een toepasselijke uitgeknipte tekst eronder: How low can you go?

Een geniet momentje
Ik roep mezelf tot de orde en informeer gelijk maar even of ik er al klaar voor ben. Geen idee. Nog steeds twijfel, dus nog even wachten dan maar. Wat kan mij nu nog opvrolijken? Ja, ik weet het. Chocola. Met mijn ogen dicht en mond vol chocola geniet ik in stilte van de romige heerlijkheid. Voor even dan, want die chocola is zo op en het verzaligde moment is alweer gevlogen. Wat zou een ander doen in zo'n situatie? Ten eerste er waarschijnlijk voor zorgen dat ze er niet in zou belanden. Helaas, te laat.

Maar vandaag ga ik tot het uiterste. Ik grijp mijn toevlucht in een setje kaarten, Eigenwijsjes geheten, die ik ooit in een dolle melancholieke bui heb aangeschaft. Ik schud de kaarten en trek er dan eentje uit de stapel. Een blinde mol met geleide stok benadrukt dubbelzinnig de woorden 'Ik vertrouw op mijn gevoel'. Maar dat is het 'm nou juist, ik ben veel te onzeker op dit moment om überhaupt iets te voelen, laat staan dat ik er op kan vertrouwen. Nog een kaartje dan maar, gewoon voor de zekerheid. Een dolfijn in het kostuum van Merlijn zwaait met zijn toverstaf naar de woorden 'Ik verander wat ik anders wil!' Kijk, daar kan ik wat mee. Vooral dat uitroepteken spreekt me aan.

Ik ben er klaar voor!
Misschien moet ik het gewoon gaan doen. Zou het me helpen als ik het hardop zou uitschreeuwen? Eerst even checken of er iemand is die me zou kunnen horen, dat zou best eens gênant kunnen worden. Ik haal diep adem, doe mijn ogen dicht om me nog beter op mijn gevoel te kunnen concentreren, ik open mijn mond om de woorden er uit te knallen... en dan gaat de telefoon.

Ik geloof niet in toeval. Sommige dingen kun je gewoon niet verklaren, en dat moet je ook eigenlijk niet willen. Maar soms, heel soms, als je het het allerminst verwacht, dan komt het naar je toe. De juiste persoon. Op de juiste plaats. Op het juiste moment. En dat moment is nu voor mij, als ik met een glimlach de telefoon op neem en ik mijn twijfel voel oplossen in mijn opluchting en triomf.