Column Christine Pannebakker: Rood niemandalletje

"Je kunt het, je kunt het", moedigt Zonneke me aan als ik bovenaan een kamikazeglijbaan in een Praags zwembad sta. Ik kijk in een donker gat, dat recht naar beneden gaat en waarin met een noodgang water wordt gespoten. Daarna trek ik nog eens zenuwachtig aan de touwtjes van mijn bovenstukje. "Ik ben er niet op gekleed", zeg ik flauw. Want zeg nou zelf, in een snel zwart badpak is meer mogelijk dan in een rood niemendalletje. Willen is kunnen, vindt zij echter.

In gedachten geef ik Kaily, de dertienjarige vriendin van Zonneke, de schuld. Alles kan in de ogen van het mooie meisje met de lange, bruine haren. Zij wil een succesvolle paardrijdster worden. Ook raadt ze haar kleine bewonderaarster aan zeker te kijken naar het Junior Songfestival want wellicht doet ze binnenkort mee met een zelfgeschreven nummer. En ze is er zeker van dat de hoofdrol in de kerstmusical voor haar zal zijn. Kaily heeft thuis ervaren wat onbegrensde mogelijkheden werkelijk zijn. Want haar vader is sinds een paar jaar een vrouw met lange blonde haren. Ik had bij de eerste ontmoetingen werkelijk geen idee dat ik eigenlijk met haar vader had gesproken. Ik vroeg me alleen af wie die donkerharige dame in het huis toch was. Achteraf bleek zij de moeder te zijn en werd de blonde schone 'mapa' genoemd. "Binnenkort krijgt ze een operatie en wordt ze helemaal vrouw. Zelfs met borsten," vertelt Kaily zo trots dat je vergeet dat het een niet bepaald alledaagse situatie is. Zonneke is vooral erg onder de indruk.

's Avonds wil ze weten of haar papa wellicht ook een meisje wenst te worden. Ze maakt reclame: "Dan mag je ook borstjes." En ze heeft nog een plan: "Zal ik je staartje eraf knippen?" Geert kijkt wat zorgelijk, maar zijn dochter troost: "Het geeft niets hoor, het doet geen pijn."

Een van de prettige eigenschappen van kinderen is dat ze altijd mogelijkheden zien: waar je nu staat, is niet belangrijk. Elke dag brengt nieuwe uitdagingen en kansen. Veel volwassenen hebben die eigenschap verloren. Zo ging Henry Ford in 1893 naar een bank voor een lening. Hij werd afgewezen met de woorden: "Het paard zal altijd blijven, maar de auto is slechts een gril." Nog zo een? "Wat elektrisch licht betreft, ik denk dat ik niet zal worden tegengesproken als ik zeg dat na de Tentoonstelling in Parijs het elektrische licht ook is afgelopen. Men zal er niet meer van horen," aldus hoogleraar Erasmus Wilson in 1899. Of wat dacht je van de overtuiging van scheikundige Kelvin in 1885: "Omdat ze zwaarder zijn dan lucht, zijn vliegende machines onmogelijk."

Er is ook een positieve kant aan het verhaal: de geschiedenis leert dat mensen met beperkende gedachten de vooruitgang niet kunnen tegenhouden. Dus is er geen reden dat jij jezelf tegen zou houden.

Of de vergelijking helemaal opgaat weet ik niet, maar op dat moment besluit ik toch me in de kamikazeglijbaan te storten. Als ik even later met hartslag 200 in het zwembad plons, krijg ik applaus van mijn Praagse omstanders. Ik kijk trots. Het was ook wel een prestatie.... Maar net als ik uit het water wil stappen, ontdek ik dat ik mijn halverwege blijkbaar mijn bovenstukje ben verloren.

Willen is kunnen, realiseer ik me. Maar het is wel handig om je er op te kleden.

Christine Pannebakker schreef Vrouwenpower.
Voor Moederdag signeert Christine de boeken met een persoonlijke boodschap.
www.vrouwenpower.eu