Column Christine Pannebakker: Het ideale rolmodel

Isa besloot op een dag dat wij vriendinnen moesten worden. Niet zozeer omdat ze mij zo zag zitten, maar ‘dat is leuk voor de kinderen’. Ik vond de gedachtegang wellicht wat eigenaardig, maar niet minder sympathiek en dus spraken we af. ‘Het is geen wijze beslissing om moeders bij elkaar te zetten,’ waarschuwde vriendin Roos me per sms. ‘Voor je het weet, rollen jullie vechtend over de grond, terwijl de kinderen spelen en delen.’ Ik lachte nog na als de bel hard en doordringend ging.

‘Baby!’ riep mijn dochter Zonneke enthousiast toen Isa en dochtertje Klaartje binnen wandelden. ‘Het is een kindje,’ temperde Isa het enthousiasme van Zonneke. Om zich tot mij te wenden met de vraag: ‘Kent ze nog geen namen?’ Maar voordat ik kon antwoorden, jubelde Isa dat haar dochter wel heel slim was. ‘Zij kent echt iedereen.’
‘Lala!’ riep Zonneke vervolgens blij toen het ‘vriendinnetje voor de toekomst’ eindelijk echt voor haar stond. En toegeven, Klaartje leek er ook wel een beetje op met haar gele pakje. ‘Klaartje kijkt niet naar de Teletubbies,’ zei Isa tegen mij. Ik riep intussen wat complimenten in de richting van haar kind: ‘Wat heb je toch prachtige ogen. En zo vriendelijk!’ Isa lachte tevreden terwijl haar kleine dreumes wat onzeker naar binnen waggelde. ‘Kijk haar eens stevig lopen.’

Zonneke stortte zich zielsgelukkig op het meisje dat kwam spelen. ‘Kusje,’ riep ze. Hopelijk overstemde ik het ‘aai, aai’ met de vraag: ‘Heb je zin in koffie?’ Want ik wilde na het Teletubbie-incident voorkomen dat Isa nu dacht dat we haar kind een hondje vonden. ‘Nee, thee,’ zei Isa ferm voordat ze Zonneke terechtwees: ‘Doe eens een beetje rustig. Klaartje is nog maar klein.’

Terwijl ik het tafereel nog aan het verwerken was, vroeg Isa bezorgd of Zonneke niet te groot is voor haar leeftijd. ‘Ze zit wel boven in de groeicurve, maar niet boven de lijn’, verdedigde ik mijn kind. Isa keek naar haar product van liefde: ‘Klaartje zit precies in het midden. Ze is precies goed!’

Bijna wanhopig stortte ik me op het kokende water en de weinige niet door Zonneke verkreukelde theezakjes. In een flits dacht ik aan Roos die onlangs zei dat ik bij mijn geboorte achteraan stond toen assertiviteit werd uitgedeeld. Ik besloot met de stomende waterkoker in mijn hand dat nu echt eens te veranderen. Ik had immers een dochter die op mij rekende!

Maar eenmaal terug ik de kamer was ik alweer te braaf en te zoet. Ik bleef nog uren glimlachen, beledigingen slikken en impertinente vragen beantwoorden.
Gisteren waren Isa en dochtertje Klaartje er weer. In een soortgelijk scenario. En net toen ik met een wanhopige blik een volgende kopje thee wilde inschenken, hoorde ik Zonneke tegen Klaartje zeggen. ‘Zullen we er maar mee ophouden? Want dit wordt toch nooit wat.’

Klaartje knikte daarop vriendelijk en vroeg haar moeder of ze konden gaan. ‘Kijk mama, zo doe je dat’, zei Zonneke later achteloos terwijl ze haar tekenblok pakte en aan de slag ging.

Ik begin toch wat verbijsterd te beseffen dat mijn dochter leeft volgens het motto: ‘Leef zelf het leven dat je je moeder gunt.’

Christine Pannebakker schreef Vrouwenpower. Volgende maand verschijnt haar boek Het Mama Masterplan in herziene versie. Het boek waarover Neale D. Walsh zei: Dit is de boodschap die de wereld nodig heeft. www.vrouwenpower.eu