Heftig! Estelle Cruijff over geweldadige overal 'Het blijft een trauma'
In 2018 veranderde het leven van Estelle Cruijff (47) letterlijk in één seconde. Een overval, een gewelddadige aanval, een horloge dat van haar pols werd gerukt, maar vooral: een gevoel van veiligheid dat voorgoed barstte als glas. En al is het inmiddels jaren geleden, de klap echoot nog steeds na. In Gelukkig Hebben We De Foto’s Nog praat ze erover met Humberto Tan (60) en geloof ons: je zit meteen rechtop.
Een trauma
De overval is lang voorbij, maar de impact? Die zit nog elke dag in haar systeem. Estelle vertelt dat ze sindsdien niet meer alleen in het donker over straat durft. En ja, dat is heftig. “Doe niet je dure spullen om, want het kan gewoon niet meer,” zegt ze. Je voelt meteen haar frustratie, haar onmacht. Zoals ze zelf zegt: “Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden, want je hoort met je tengels van andermans spullen af te blijven.”
En eerlijk… precies dat. Ze verloor niet alleen een horloge. Ze verloor haar rust. Haar vertrouwen. Haar gevoel van veiligheid. “Dat is nog het allerergste,” deelt ze. De mishandeling van die nacht draagt ze nog steeds met zich mee, of ze dat nou wil of niet.
Lees hier ook: Oelala! Estelle Cruijff deelt spicy details over haar liefdesleven
Angst die je moet terugwinnen
Herstellen van zoiets doe je niet met een warm bad en een selfcare-momentje. Het is werk. Echte, rauwe innerlijke arbeid. Estelle vertelt dat ze zichzelf dwong om stapjes te zetten, letterlijk. “Toen heb ik mezelf gedwongen om steeds een lantaarnpaal verder te lopen.” Het klinkt zo simpel, maar als je angst zo diep zit, voelt het alsof je een marathon loopt op hakken.
Gelukkig vond ze ook professionele hulp. Dankzij EMDR lukte het haar om de overval iets meer te dragen. Niet te vergeten, dat kan niet. Maar wel een plek geven. “Het blijft een trauma. Kleine steegjes ga ik niet meer in.” En dat hoeft ook helemaal niet. Grenzen zijn er om te respecteren.
Het lichaam vergeet nooit
In de aflevering vertelt Estelle Cruijff ook dat de daders “een aantal jaar” celstraf kregen. Maar details? Die kon ze niet eens verwerken. “Ik werd er misselijk van. Het is raar, maar mijn maag draaide om, ik kon niet meer eten, het leek wel alsof ik een soort slot op mijn nek heen had. Ik kon het niet volgen.”
Humberto vraagt haar uiteindelijk of ze de daders ooit nog recht in de ogen zou kunnen kijken als ze excuses willen aanbieden. Estelle Cruijff weet genoeg. Volgens haar hebben deze mensen geen empathie. “Gedane zaken nemen geen keer,” zegt ze helder.
Estelle Cruijff in Gelukkig Hebben We De Foto's Nog
Wat deze aflevering zo intens maakt? Je ziet Estelle Cruijff zoals je haar niet vaak ziet. Niet alleen de glamorous kant die we kennen van events, social posts en tv. Maar de vrouw achter dat plaatje. Kwetsbaar, eerlijk, en zo dapper dat ze dit verhaal deelt.
Het is een reminder dat trauma geen houdbaarheidsdatum heeft. Dat je nooit aan de buitenkant ziet wat er vanbinnen speelt. En dat één nacht een leven kan veranderen, zelfs als de wereld gewoon doordraait.
