Review: Eat Pray Love

Het verhaal
Liz Gilbert (Julia Roberts) heeft alles wat een vrouw zich maar kan wensen: een lieve echtgenoot, een mooi huis, een succesvolle carrière... Maar toch is Liz verre van gelukkig: ze is haar levenslust verloren. Ze scheidt van haar man en stort zich meteen in een relatie met een jonge toneelspeler, maar weer voelt ze die paniek, verdriet en verwarring.

Elizabeth besluit een radicale stap te nemen: ze zegt haar veilige leventje gedag en gaat een jaar lang alleen op reis. Op haar zoektocht naar evenwicht en geluk bezoekt ze drie landen: Italië, India en Indonesië. Italië staat in het teken van la dolce vita, dat houdt in: heel veel en lekker eten ("I'm having a relationship with my pizza"), wijn drinken en 'niets doen'. Vervolgens vertrekt ze naar India om tempelvloeren te schrobben en de kracht van meditatie te ontdekken. Ze sluit haar reis af op Bali om hier de balans tussen ernst en lichtvoetigheid te vinden. Ook leert ze om zich weer open te stellen voor de liefde.

In ieder land ontmoet ze bijzondere mensen. In Italië verzamelt ze een gezellig groepje mensen om zich zelf waar ze haar passie voor eten mee kan delen, in India ontmoet ze de Texaanse Richard die haar confronteert met zichzelf en op Bali leert ze wijze lessen van de excentrieke medicijnenman Ketut én ontmoet ze de liefde van haar leven.

En?
Voordat ik mijn oordeel geef, is het goed om te vertellen dat ik het boek niet heb gelezen. Ik weet dus niet of er veel is weggelaten of veranderd, maar wat ik wel kan zeggen is dat ik het een prachtige film vond. En dat is aan een paar dingen te danken...

Ten eerste aan Julia Roberts: zij weet de film echt te dragen. Sowieso door haar prachtige verschijning, maar vooral door haar goede acteerwerk. Ze weet alle emoties zeer overtuigend over te brengen en wist mij hiermee echt te raken. Ik denk dat de film voor mannen nogal vermoeiend kan zijn (en dat snap ik erg goed met 't 'vrouwengezeur'), maar veel vrouwen zullen wel iets in haar herkennen. Zoals het zoeken naar een goede balans van jezelf geven in een relatie, zonder jezelf kwijt te raken. En gelukkig leren te zijn zonder een man in je leven. Ook de andere karakters zijn erg goed gecast, zoals de Texaanse Richard (Richard Jenkins) en natuurlijk Javier Bardem als Felipe - do I need to say more?

Maar wat de film voor mij - een reisliefhebster - zo mooi maakt is het visuele aspect, de prachtige beelden. De smalle straatjes in Italië, al het heerlijke eten, het chaotische India, de prachtige rijstvelden op Bali... Daar kreeg ik soms echt tranen in mijn ogen van. En de mooie muziek hielp daar goed bij (Eddie Vedder, Neil Young, Bebel Gilberto).

Toch heeft Eat Pray Love ook mindere punten. Zo duurt de film best lang (140 minuten) en is 'ie hierdoor soms wat traag. Het ene land zal je waarschijnlijk meer aanspreken dan het andere: zelf vond ik het India-stuk iets minder leuk om naar te kijken en daarom best lang duren. Daarnaast vond ik de film soms wat ongeloofwaardig en clichématig, ik verwacht dat het boek behoorlijk is geromantiseerd.

Ik denk dat voor Eat Pray Love geldt: you either love it or hate it. Of je wilt Liz een schop onder haar kont geven en zeggen: 'houd eens op met dat gezeur', of je herkent bepaalde problemen en hebt respect voor haar zoektocht naar zichzelf. Ik liep in ieder geval met een grote glimlach op mijn gezicht, een zen-gevoel in mijn buik en alle prachtige beelden nog op mijn netvlies de bioscoop uit. En ik ben nu alvast begonnen met sparen voor een around the world-ticket.

Eat Pray Love is vanaf donderdag 7 oktober in de Nederlandse bioscopen te zien.