Boe, de wereld is zo stom (nog niet)

Een duidelijke oorzaak is er niet. Misschien ben je zelfs erg gelukkig. Heb je een leuke studie of baan, ben je happy single of heerlijk bezet en heb je eigenlijk best een fijn leven. Toch wil je er echt niet uit vandaag.

Het liefst sluit je jezelf thuis op, zet je de dvd-speler aan en wil je alleen maar Disney- of tekenfilms kijken. Of de hele dag MTV-programma's: Made, The Hills of een goeie serie als True Blood. Ik persoonlijk ben op zo'n moment nog niet in staat een sneetje brood te smeren. Alles is teveel!

De hele wereld en alles erop, daar wil ik niet aan vandaag. Ik wil mijn eigen wereld, op de bank in een slaapzak. Films om de realiteit te ontvluchten. Douchen, eten, boodschappen doen, dat zit er niet in. Gewoon lekker veilig in mijn eigen gecreëerde surrogaatwereld.

Vroeger maakte ik me erg druk als ik weer eens zo'n dag had. Dan werd ik boos, waarom kon ik niet gewoon de schouders eronder zetten, douchen, sporten, hup! Iets doen, kom! Ik baalde en kroop dieper onder de dekens. Hoe moet dit nu, dacht ik? Dit kan toch niet normaal zijn?

Ik durfde er niet over te praten. Apathisch op de bank, de hele dag teevee kijken in je slaapzak, terwijl je een fijn leven hebt? Aansteller, dat zou men vast denken. Of nog erger. Hoe doen ouders dat? Of carrièretijgers? Niemand anders had vast last van die baaldagen.

Tot ik op zo'n dag een vriend sprak, wiens oproep ik per ongeluk opnam in plaats van wegdrukte (tja, ik was niet zo in de stemming, dacht mocht duidelijk zijn). Toen ik bovenstaande vertelde riep hij verheugd: "Oh, dat heb ik ook wel eens joh!" Stomverbaasd zweefte mijn mobiel even naast mijn oor voordat ik antwoorden kon. "Echt?" vroeg ik.

Wat blijkt, ook hij heeft af en toe een baaldag. Hij wil dan het liefst de hele dag gamen achter zijn pc of spelcomputer, vooral niet naar buiten (want hij zou de eerste beste persoon of aanvliegen of in tranen uitstorten) en gewoon lekker in zijn wereld 'cocoonen'. Wat herkenbaar!

Ook mijn broer blijkt zich erin te herkennen, net als een klasgenoot. "Dat hele volwassen gedoe, daar heb ik dan gewoon geen zin in." Gewoon een dagje 'spijbelen' en toegeven. Dat werkt het best. Ik knik instemmend. De dag erna heb ik altijd weer zin om van alles te doen en dat doe ik dan ook vol enthousiasme.

Wat een opluchting. Ik ben niet gek. Iedereen blijkt zo af en toe behoefte te hebben aan zo'n dag. Er komt niets uit je handen, je plakt hangerig op de bank en laat af en toe een traan. Waarom het leven geen Disney-film is of een happy ending heeft, net als in de film.

Die dagen zijn gewoon de momenten waarop Belle opgesloten wordt door het Beest of Ariël bedrogen door Ursula. Maar de dag daarna voel ik me heerlijk en heb ik er weer zin in. En af en toe zo'n dag, ach. Over all zijn er veel meer leukere dagen dan die enkele down-dag. Eigenlijk dus toch een happy ending.