Reiskriebels

Ik probeer voorzichtig mijn gezicht in zijn normale vorm terug te vouwen en mijn haardos in bedwang te krijgen. Helaas zonder resultaat. Ook vandaag heb ik mijn wekker weer te lang op de snooze stand laten staan, dus een rustig ontbijtje met een gekookt eitje en vers geperste jus d'orange is er wéér niet bij. In plaats daarvan spring ik vijf minuten later hongerig, slaperig en met mijn nieuw verworven  just-out-of-bed-look op mijn fiets. Dat wordt doortrappen! Als een bezetene fiets ik door Amsterdam. Tegenliggers kan ik nu niet gebruiken. Helaas denkt de vrachtwagen voor mij daar anders over. Zonder op of om te kijken ramt de chauffeur zijn vrachtwagen naar de kant van de weg, vlak voor mijn fiets. Sh*t, het is nog geen negen uur en ik heb nu al een bijna-dood-ervaring achter de rug. Maar, dankzij deze adrenaline kick schiet ik als een raket naar mijn werk.

Verfomfaait maar op tijd stap ik het kantoor binnen. Mijn baas groet me met de altijd charmante opmerking: "Zo Marieke, je ziet eruit alsof je weer lekker bent wezen stappen van het weekend". Ik mompel iets en voel even niet de behoefte te vertellen dat ik eigenlijk gewoon het hele weekend in mijn pyjama op de bank heb doorgebracht. Met een fraaie deuk in mijn zelfvertrouwen begin ik aan mijn werk. Faxje hier, telefoontje daar, nog een afspraak, een vergadering bijwonen, mailtjes beantwoorden: tuut tuut tuut tuut en voor ik het weet is het alweer zes uur.

Nu snel naar de supermarkt voor nog wat boodschappen. Het is weer gezellig druk. Dat betekent vechten om de laatste courgette, die dan helaas toch nog voor mijn neus wordt weggekaapt. En opeens daar in die lange rij voor de kassa van de Dirk van de Broek word ik overvallen door een vreemd gevoel. Ik krijg kriebels in mijn buik en mijn voorhoofd voelt zweterig aan. Opeens kan ik aan niets anders meer denken: ik moet hier weg en wel zo snel mogelijk! Ik wil hier niet staan tussen al die mensen in een overvolle supermarkt. Nee, ik wil vreemde landen en steden ontdekken, nieuwe mensen leren kennen, luieren op een exotisch strand en schone berglucht inademen.

Dit gevoel is mij niet vreemd, het zijn mijn welbekende reiskriebels die eens in de zoveel tijd de kop op duiken en die ik niet kan negeren. Ik ben gek op reizen. Het is mijn passie en ik kan geen genoeg krijgen van het gevoel op Schiphol voordat ik vertrek naar een voor mij nog vreemd land. Helaas kan ik niet altijd toegeven aan mijn reiskriebels, verplichtingen in Nederland en een tekortschietend budget helpen nou niet bepaald mee.

Daarom schrijf ik deze column. Niet alleen omdat ik graag over reizen praat maar ook om simpelweg een uitlaatklep voor mijn kriebels te hebben. Af en toe moeten die borrelende reiskriebels in mijn buik worden losgelaten en omdat ik nou eenmaal niet als nomade permanent de wereld over kan trekken wil ik mijn passie voor reizen met jullie delen. Ik kijk ernaar uit om vanaf deze week al mijn reisanekdotes en perikelen met jullie te delen en op die manier even te ontsnappen aan het leven van alledag. Gaan jullie met me mee?!