Turkije: Schoenen uit & olijven bij het ontbijt

Sinds november leef ik in het land waarover menig Nederlander zo zijn mening (of vooroordeel) klaar heeft. Ze dragen allemaal een hoofddoek, ze zijn lui, ze zijn overbehaard and so on. Ja, ik woon in Turkije.

 

Koffer ingepakt

Dus daar ging ik dan, met al die vooroordelen nogmaals op het hart gedrukt door voornamelijk vage kennissen en onbekenden (aangezien familie en vrienden gelukkig wél weten hoe het zit), naar mijn vriend in Turkije. Mijn vriend is overigens Nederlands, maar hij heeft het privilege van een dubbele nationaliteit: zijn schatten van ouders zijn Turks. Een nieuw buitenlands avontuur in combinatie met je lover; in mijn ogen een kans die ik niet mocht mislopen!
 

Vooroordelen

Dat menig Turkse man (en vrouw) over een goede pot beharing beschikt, dat kan ik wel beamen. Maar persoonlijk verkies ik iets meer mannelijkheid dan een glad kippenborstje. Dames met een hoofddoek op? Ja, die zie je hier ook. Ook de jongere generatie die heel bewust en krachtig overkomt. Moderne vrouwen, vol in de make-up met perfect gekapt haar (van horen zeggen: veel vrouwen dragen een pruik), in een strakke spijkerbroek en flinke stiletto?s nemen de overhand op het straatbeeld. Het hangt deels af van waar in Turkije je bent, maar aan de elegante vrouwen in Istanbul en Izmir kunnen wij Hollanders een puntje zuigen.

 

Ergens snap ik wel waar het vooroordeel dat Turken liever lui dan moe zijn vandaan komt. Maar de Turken werken zeker hard voor hun geld. Het heeft meer te maken met het feit dat ze altijd druk, druk, druk zijn, alleen met wát? Ze willen lief zijn voor iedereen en daardoor halen ze zich snel meer op de hals dan dat ze kunnen handelen. ?Komt goed, dat roggel ik wel?, is een favoriet gezegde van de Turk. Alleen wanneer het daadwerkelijk gaat gebeuren, is nooit duidelijk. 

 

Tegelijkertijd zijn ze ook ongeduldig. Zeker in het verkeer en in de rij. De taxi?s denken allemaal de hoofdrol te hebben in Taxi 5 en er wordt onbeschaamd voorgedrongen in de rij van H&M. Ik probeerde toen nog met een Turkse ?t t t? ? tongval de aandacht te trekken maar werd totaal genegeerd.

 

En de kinderen, met name jongens, zijn nogal moederskindjes. Het is hier heel normaal dat je tot ver in de twintig thuis woont. En verwend dat ze dan worden! Niet alleen te zien aan de dure merkkleding (of zou het fake zijn, het blijft Turkije hè) en omvang van sommige kids. Schreeuwen, gillen, krijsen. Terwijl ik al drie keer bij mezelf dacht: ?Kan het wat minder?!?, blijven de moeders, al kauwend op zonnebloempitten, kletsen met elkaar en geven ondertussen die schreeuwlelijk een aai over zijn bol.

In good times? 

Voordelen van dit land zijn natuurlijk met stip op nummer één de gastvrijheid en het klimaat. Turken houden van het leven buiten de deur. Geef toe, als Nederlander sprint je ook bij zonnestraal nummer één naar het terras. Hier doen ze dat dus 365 dagen per jaar. En laten er nu overal terrasjes, parken en stranden zijn waar het heerlijk vertoeven is en waar je overigens ook geweldig kunt eten! Inmiddels koken veel Turkse keukens fusion, maar in mijn beleving was het tot nu toe altijd goedkoop, vers, vol smaak en niet te versmaden! Een walhalla voor lekkerbekken. Ik moest wat wennen aan de olijven en de pittige worst ?sucuk? bij het ontbijt, maar had geen enkele moeite met die overheerlijke zoete koekjes, taartjes en baklavaatjes! 

 

Plus: wat een lieve mensen! Turken ontvangen je met open armen en staan altijd voor je klaar. No matter what! Vrienden, kennissen, collega?s, vrienden van vrienden worden allemaal beschouwd als familie.
 

 

And bad times

Naast de eerste keer een echte vorm van heimwee gevoeld te hebben (dat terwijl ik toch al eerder zes maanden alleen op reis ben geweest) en het missen van belegen kaas, filet americain, carpaccio (noem ik nu echt alleen maar broodbeleg?!), vind ik vooral het communicatieprobleem vervelend. Helaas zit Engels niet in het basispakket binnen het onderwijssysteem, waardoor ik nu mijn gezellige babbeltjes misloop. Terwijl ik normaal een kletskous ben, zit ik nu maar wat lief (en dus schaapachtig) te lachen. In de Turkse badplaatsen kunnen ze overigens vaak wel Engels, in de meeste gevallen door de jaren heen geleerd van toeristen. Ook aan de vele straathonden en katten kan ik niet wennen. Het liefst zou ik ze dan ook allemaal meenemen op mijn eigen Ark.

 

Verder heb ik me nog geen enkele keer onveilig gevoeld en heb ik nog nooit direct iets gemerkt betreft man-vrouw verschillen. Hoewel, ik ben eens een keer op m?n billen getikt door een vijfjarig jochie. Maar ach.
 

Mijn Turkije

Iedere cultuur is uniek en over één kam scheren doe ik liever niet, maar dit is hoe ik Turkije zie. Zonder mijn eigen identiteit te verliezen (dus geen hoofddoek en overbeharing, met deo, al werkende en verliefd), kan ik hardop zeggen dat het hier fijn is. Ik vind het bijzonder dat ik een andere cultuur van zo dichtbij zie, voel en beleef. Dat tijdens het ontdekken daarvan mijn schoenen uit moeten, er af en toe een man met een kettingzaag voorbij komt en mijn geld voornamelijk opgaat aan de fantastische kleding die je hier voor een spotprijs kunt vinden, dat hoort er nu eenmaal bij. Turkije, ik heb je lief. 

Dit is mijn beeld over Turkije, wat is jouw beeld?