Hoe de vork in de steel zit

Iemand met anorexia eet niets, een boulimiapatiënt geeft alleen maar over, en mensen krijgen een eetstoornis omdat ze zichzelf te dik vinden. Toch? Mis! Vaak worden er labeltjes op eetstoornispatiënten geplakt die de plank volledig misslaan.
 

Zelf weet ik maar al te goed wat mijn eetstoornis inhoudt, maar mijn omgeving leek in het begin geen idee te hebben van hoe de vork in de steel zit. Hoe zit het dan wel?

 

Wandelend skelet

Om met anorexia bestempeld te worden, moet je uitgemergeld zijn en niet meer eten, wordt vaak gedacht. Het was dan ook niet zo vreemd dat mijn eetstoornis lange tijd niet opviel: ik bleef altijd drie maaltijden per dag eten (toegegeven: aan het eind waren de porties te verwaarlozen) en het duurde dus lang voordat ik een wandelend skelet werd. Toch heb ik anorexia: het gaat niet zozeer om niets meer eten, maar wel om het constant uithongeren (door te weinig voedingswaarde) en vermageren (door obsessief sporten). Eigenlijk gaat het vooral om die verstoorde relatie.

 

Eigen schuld, dikke bult

Goed, iedereen heeft door dat je anorexia hebt. Maar dat heb je wel aan jezelf te danken. Zelf had ik vaak dat gevoel, maar naarmate ik meer herstelde, kwam ik erachter dat ik er niets aan kon doen. De buitenwereld zag dat meestal niet. Veel mensen denken dat het de schuld van de persoon zelf is. Wake-up call: het overkomt je gewoon. Anorexia sluipt in je leven en voor je het weet, kom je terecht in die spiraal. Je kunt wél zelf iets doen om er weer vanaf te komen, maar dat is een ander verhaal.

 

Gewoon weer eten

?Dan ga je toch gewoon weer eten??, stelden een hoop mensen voor. Was het maar zo?n feest. Het heet niet voor niets een eetstoornis: ik kon niet meer ?gewoon eten'. Ik was zo gewend aan mijn verstoorde eetpatroon, dat dit voor mij normaal was. En dus moest ik, net als ieder ander met een eetstoornis, dat eerst doorbreken en leren wat ?gewoon eten? is.

 

Knop omzetten = beter worden

Als ik een computer met antivirusscanner was, ja. Maar ik ben een mens en die knop omzetten is één, maar dat betekent niet dat ik automatisch beter word. Het betekende in het begin vooral nog meer stress: ik was me bewust van mijn slechte eetgedrag. Als ik weinig at, voelde ik me schuldig omdat de knop al om was, maar als ik ?normaal? at, voelde ik me schuldig door de eeuwig strenge anorexia. Er zijn dus heel wat meer knopjes voor nodig om écht beter te worden.

 

Fat fighters

Misschien ken je ze wel: de fat fighters in Little Britain. Zeg nu zelf, Marjories low fat opties in het onderstaande filmpje zijn toch belachelijk? Zulke dingen leg(de) ik mezelf ook op. Zoals Marjorie de leden afkraakt, zo beledig(de) ik mijzelf. Een stukje taart? Nee, ben je gek! Dat mocht niet van anorexia. Het lijkt misschien alsof eetstoornissen alleen maar om afvallen draaien, maar meestal zijn het juist dieperliggende (psychische) problemen die de oorzaak zijn van zulk gedrag. Met alleen de knop omzetten of ?gewoon weer eten? kom je er dus niet. Een eetstoornis is als onkruid, een ontzettend moeilijk te verdelgen onkruid.

 

 

Goed, een eetstoornis is dus moeilijk en serieus. Maar dat betekent niet dat ik niet af en toe flink mag lachen als ik zie hoeveel ik in feite lijk op zo?n komisch figuur als Marjorie, en me realiseer hoe idioot mijn ideeën moeten lijken voor de buitenwereld. Daarom probeer ik uit te leggen wat er gebeurt in mijn hoofd. Ik weet inmiddels hoe dat onkruid gegroeid is, en hoe ik het weer kan verdelgen. En lachen doet daarbij wonderen.
________________________________________________________________________________________