Alleen eten en het veiligheidstoetje

Zeg nou zelf, in je eentje eten is niet zo gezellig. Toch zat ik afgelopen week dagelijks in m?n uppie te dineren. Mijn enige mogelijke ?gezelschap? zou roet in het eten gooien: anorexia zorgt ervoor dat alleen eten absoluut geen eitje is.
 

Bij mijn ouders at ik zelden alleen. Maar toen ik uit huis ging aan het begin van de zomer in 2010, kwam het regelmatig voor wanneer mijn vriend op persreis was. Zelfs al was ik toen al aan het ?herstellen?, anorexia hersenspoelde me nog steeds. Mijn lijstjes met verboden en slechte dingen waren ellenlang en de keuzes beperkt, dus zat ik dikwijls op een ?maaltijdsalade? (zonder koolhydraten) te knabbelen.

 

Dag spieren

Als mijn vriend er was, at ik prima. Maar mijn lichaam was nog aan het revalideren van een operatie ? wat extra energie vrat ? en de reserves waren toch al ver te zoeken. Aan het einde van de zomer was mijn laagste gewicht gezakt naar? een nog lager gewicht (ik schrok er zelf van). En ik maar roepen dat ik het niet snapte. Tsja, die paar dagen groenvoer waren niet voedzaam genoeg voor mijn toch al ondervoedde lichaam. Ik kon wel dag zeggen tegen mijn spieren, die mijn lichaam simpelweg opat.

 

Dat klinkt misschien smerig of zelfs walgelijk, maar zo gaat dat nu eenmaal. Aan het begin van die zomer wist nog niemand (behalve mijn vriend) dat ik anorexia had en dus kon ik ongestoord mijn gang gaan. Als ik dan toch al moest eten, was alleen eten een paradijs: ik had alle controle en dat gaf rust.

 

Verandering

Toen mensen het te weten kwamen, veranderden er dingen. Zo was alleen eten uit den boze: ik moest er maar voor zorgen dat ik bij mijn ouders of een vriendin at als mijn vriend op persreis was. Maar die tijd ben ik alweer voorbij. Ik kan (en mag) alleen eten, al is dat geen rustgevend paradijs meer.

 

Het begint met de boodschappen. Als ik nog geen idee heb wat ik 's avonds wil koken, loop ik lusteloos door de supermarkt. Ik sta voor een schap, twijfel, en gooi iets in m?n mandje om het na een paar minuten terug te leggen. Waar ik er met boodschappen voor mij en mijn vriend niet zo?n moeite mee heb, is het dan een hel. Constant moet ik afwegen of het wel of niet mag. Of het gezond (lees: veilig) genoeg is. Dat terwijl ik, als ik alleen eet, bijna altijd voor vegetarisch ga ? vaak met een schuldgevoel, omdat ik het kies als veilige optie, terwijl ik mezelf moet uitdagen om beter te worden.

 

Als ik dan iets gekozen heb, betekent dat niet dat ik er ook werkelijk zin in heb. Ik dwing mezelf meestal om voor aanbiedingen te gaan, omdat ik vind dat ik moet bezuinigen. Alsof ik mezelf dat waar ik meer naar verlang, niet gun. Eet ik een keer zelfgemaakte crostini?s met een Italiaanse salade (jummie!), dan haal ik de goedkoopste mozzarella want ach, ik ben het maar. Die lekkere, dure die ik haal als ik met mijn vriend mozzarella eet, ben ik niet waard.

 

Veiligheidstoetje

Belachelijk? Ja, natuurlijk! Maar op z?n minst ben ik in staat om voedende (vegetarische) maaltijden te maken in plaats van een bak slappe sla. Bovendien eet ik zelfs toetjes als ik alleen ben (voorheen at ik die alleen met mijn vriend erbij) voor ik ga slapen. Sterker nog, dat toetje is het belangrijkste eetmoment van de dag. Geen toetje betekent een knorrende maag. En die maag betekent tegenwoordig een hoop angst en onrust. Angst dat ik inslaap bijvoorbeeld (terwijl ik nu echt wel reserves heb), en dat mijn lichaam het dan opgeeft. Een angst die ik alleen heb als ik in m?n eentje ga slapen.

 

Hoor je de tegenstrijd? Was het eerst eten wat me angst aanjoeg (oké, soms nog steeds), zo biedt het nu een beetje veiligheid. Veiligheid om te leven.

 

En dus eet ik trouw voedzame (meestal vegetarische) maaltijden en toetjes als ik alleen ben. Ik ben aan het winnen.
________________________________________________________________________________________