De ?waarom?-vraag

Psyche & spiritualiteit 12 jaar geleden door Jikke

Toen ik mijn ouders vertelde dat ik een eetstoornis heb, waren ze vooral bezig met de vraag ?waarom?? en daar is niet makkelijk antwoord op te geven. Want eerlijk is eerlijk: eigenlijk weet ik het zelf ook niet.

Maar wat ik wel weet, is dat de anorexia mij (hoe bizar het ook mag klinken) een enorm goed gevoel gaf. Over mijzelf. En dat kon ik wel gebruiken, want zo blij was ik niet over wie en hoe ik was. Ik bakte er niets van met gym, mijn ?vriendinnen? vonden me alleen leuk als het hen uitkwam en ik blonk nergens in uit (en faalde die ene, belangrijke keer). Behalve slank zijn ? dat kon ik wel.

Voordelen?

De anorexia trok me algauw mee in haar spiraal. Ik was er ontzettend gevoelig voor. Als perfectionist wilde ik niets liever dan perfect zijn (wat ik dus niet was) en mijn doorzettingsvermogen en prestatiedrang sleepten me er zo doorheen. Ik zag alleen maar voordelen.

Waarom?

Ik werd er dun van. Eindelijk kwam ik van al dat vet af. Dat je mijn botten kon zien, kon mij niets schelen. Dat bewees maar weer eens hoe ?goed? ik bezig was.
Ik was eindelijk ergens goed in. En dan ook nog eens iets wat niemand in mijn omgeving me na kon doen!
Ik kreeg (in het begin) talloze complimentjes.
Ik had alles onder controle (dacht ik).

Waarom niet?

Je gezondheid gaat naar de maan.
Je hebt het constant koud. Zelfs in de zomer, met dertig graden, loop je regelmatig rond met paarsblauwe tenen.
Je krijgt steeds minder energie en hebt een conditie van nul komma nul.
Je kunt onvruchtbaar raken (iets waar ik nu heel erg bang voor ben).
Je haar valt uit. Het verharen van de hond of kat is er niets bij.
Niet alleen de buitenkant, maar ook de ?binnenkant? wordt dunner. Als alle reserves gebruikt zijn, gaat je lichaam teren op spieren en andere inwendige weefsels.
Je kunt niet meer genieten van eten. Jammer, want je hebt het toch echt nodig om te kunnen leven.
Andere mensen begrijpen je niet. Of beter gezegd: ze begrijpen anorexia niet.
Je bent alle controle volledig kwijt. Anorexia heeft de leiding overgenomen.

Handdoek in de ring
Het was ook niet zo verrassend dat ik op een gegeven moment een wandelend lijk was. Ik deed aan dansen en trainde iedere week vele uren. Maar zelfs dat waar ik zo veel van hield, kon ik niet meer doen. De spiegels waren een nachtmerrie en ik kon de concurrentie met de andere meiden (die in mijn ogen altijd dunner waren, waardoor ik ?dik? was) niet meer aan. Ik gaf mijn lievelingssport en de enige sport waar ik feeling voor had op.

Compromissen

En zo heb ik veel andere compromissen moeten sluiten. Het is maar goed dat ik dat gedaan heb. Was ik nog langer doorgegaan, dan had mijn lichaam het waarschijnlijk begeven.

Blaren

Ze zeggen altijd: ?Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten?. Dat is wat ik nu doe. Ik heb een stomme fout gemaakt (zacht uitgedrukt) en moet nu nog altijd dingen opgeven om beter te kunnen worden. Zorg dus dat je vooral onthoudt waarom anorexia je NIET in haar greep mag krijgen.
________________________________________________________________________________________

Jikke is een twintigjarige studente met veel schrijfambitie. Ze worstelt al sinds haar twaalfde met een eetstoornis en wordt hier nog steeds iedere dag mee geconfronteerd. Jikke hoopt dat schrijven over haar ervaringen niet alleen haarzelf, maar ook andere mensen helpt.

Jikke blogt voor Ze.nl en schrijft regelmatig over de obstakels en overwinningen in haar strijd tegen anorexia.