Paulien: 'Mijn man bleek een pedofiel'
Wat doe je als je eigen man pedofiel blijkt te zijn? De man die je allerbeste maatje was en die je zo goed dacht te kennen? Paulien (39) is er letterlijk ziek van. “Er gaat geen dag voorbij dat ik niet wens dat ik het allemaal gedroomd heb.” Paulien komt over als een bruisende, intelligente, zelfbewuste en verzorgde vrouw, terwijl ze zichtbaar gebroken haar verhaal aan het vertellen is. “Ik schaam me enorm, maar toch heb ik sterk de behoefte mijn verhaal met zoveel mogelijk mensen te delen. Het kan namelijk werkelijk iedereen overkomen, dat blijkt maar weer."
"Ik ben vertrouwenspersoon en had dagelijks te maken met zielige verhalen en nare gezinssituaties. Tevens ging mijn afstudeerscriptie die ik tijdens mijn studententijd schreef over incest en seksueel misbruik. Dat vind ik dan ook zo vreselijk erg; lange tijd gebeurde het gewoon onder mijn neus! En ik had dit niet in de gaten. Dat ik mijn eigen kinderen niet heb kunnen beschermen, vind ik verschrikkelijk. Ik had geen flauw vermoeden en vertrouwde die man met mijn leven.”
Grote liefde
Paulien was 21 jaar oud toen ze hem ontmoette. “Ik dacht dat hij mijn grote liefde was. Hij was heel vriendelijk en intelligent. Vanaf de eerste minuut ben ik altijd heel gelukkig met hem geweest. Ik hield van die man, niet zomaar, nee ik hield écht van hem. Na mijn afstuderen kreeg ik vrij snel een goede baan en begon ik met carrière maken. Hij had al een veelbelovende baan en was werkzaam als topfunctionaris. Ondanks dat ik een goede baan had, wilde ik ook echt heel graag een gezin.
Niet lang nadat mijn eerste zoontje was geboren, begon ik met parttime werken. Ik wilde namelijk ook heel graag mijn tijd en energie steken in mijn gezin. Financieel heb ik nooit iets te klagen gehad. Hij steunde me in ieder opzicht en wilde dat ik gelukkig was. Ik prijsde mezelf gelukkig met zo’n lieve man. Hij liet me dagelijks weten hoeveel hij van me hield. Voor de kinderen was hij een strenge maar toegewijde vader. Niets was hem te gek. Zijn kinderen moesten en zouden de allerbeste kledingmerken dragen, de beste spullen hebben, het beste eten krijgen en ook hadden we de mooiste en exotische vakanties. Het ontbrak ons aan niets. Vriendinnen met een minder attente en succesvolle echtgenoot gaven aan dat ze jaloers waren. Want we hadden het goed, er waren nooit problemen en we hadden nooit ruzie.
Ik heb nooit een seconde aan zoiets als dit gedacht. Ik bedoel, wie bedenkt er nou dat je eigen vriend of man pedofiel is, als je daar geen aanleiding toe hebt? Ik was vaak zo ontzettend gelukkig, dat ik mijzelf afvroeg of het allemaal wel waar kon zijn. Niet dat er rare dingen gaande waren, maar het voelde alsof ik het zo getroffen had met zo’n fijn huwelijk en zo’n mooi gezin."
Alarmbellen
"Iedere minuut van de dag denk ik: heb ik alle mooie herinneringen en gelukkige tijden met hem gedroomd? Waren het allemaal leugens? Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom had ik dit niet in de gaten? Welke alarmbellen heb ik gemist?
We hadden een normaal seksleven. Hij was altijd heel bezorgd om onze kinderen en ook om mij. Hij was achteraf gezien een beetje bezitterig en een controlfreak. Ondanks zijn topfunctie had hij het niet leuk op zijn werk en hij stond dagelijks onder heel veel druk. Ook stond hij er niet om te springen als ik met vriendinnen wilde afspreken. Er waren ook periodes dat ik mijn ouders maanden niet sprak. We hadden een druk en hectisch bestaan. Iedere nacht voor het slapen gaan, gaf hij me een glas water. Ik vond het attent en lief. Hij stond erop dat ik het iedere dag dronk, jarenlang. Ik weet nu wel zeker, dat hij mij jarenlang gedrogeerd heeft, zodat hij ongemerkt zijn gang kon gaan."
De bekentenis
"Mijn zoontjes waren totaal verschillend. De oudste was serieus en heel introvert, de tweede was juist een extravert. Mijn zoontjes hebben nooit iets gezegd en ik heb nooit iets opgemerkt, tot die bewuste vrijdagmiddag. We zouden een weekendje weggaan, maar ik was niet lekker dus besloot op het laatste moment om toch niet mee te komen. Waarop mijn jongste zoontje heel hard begon te huilen en niet meer kon stoppen met snikken. Dit had ik hem nog nooit zien doen. Mijn zoontje zei dat hij erge buikpijn had. Ik vond het frappant en vroeg door. Had er soms iemand aan zijn buik gezeten? Had iemand hem pijn gedaan en aan plekken gezeten waar niemand aan mocht zitten? Mijn zoontje knikte. Toen ik vroeg ‘wie’ dat gedaan had, zei hij ‘papa.’ Ik kreeg ter plekke een hartverzakking. Ik riep mijn oudste zoon erbij. Toen ik hem vroeg of zijn vader weleens aan hem zat, gaf hij dit toe. Toen riep ik hun vader erbij. Hij bekende meteen: hij had inderdaad de kinderen jarenlang betast. Hij zei dat het hem speet, dat hij niet meer met zichzelf kon leven, dat hij opgelucht was, dat hij ziek was, dat hij beter wilde worden en ons gezin niet kwijt wilde raken.
Ik vroeg hem onmiddellijk weg te gaan en hij vertrok naar zijn ouders. Ik probeerde kalm te blijven. Daarna belde ik de politie en mijn ouders. Ik was compleet van de kaart. Mijn kinderen waren opgelucht dat ze niet meer met een donker geheim hoefde te leven. Ik ben heel blij dat ze de moed hebben gehad hiervoor uit te komen. Mijn kinderen durfden nooit eerder iets te zeggen, want naast de schaamte, vertelden ze me dat ze bang waren geweest dat we zouden gaan scheiden. Het was verwarrend, want ze hielden nog van hun vader. In hun ogen was hij zowel een lieve vader als een monster.
Heftige tijd
Nadat hij werd opgepakt, begon de vreselijke hel en nasleep ook voor mij. Rechtszaken, advocaten, een gevangenisstraf, een breuk met mijn schoonfamilie, psychologische problemen en trauma’s van mijn kinderen. Zouden ze ooit kunnen helen? Mijn kinderen en ik willen nooit meer iets met hun vader of mijn schoonfamilie te maken hebben. Mijn schoonfamilie trok partij voor hun zoon en heeft ons op geen enkele manier ondersteund. Ook zijn er nog steeds momenten dat mijn kinderen zich heel schuldig voelen, dat zij mij dit hebben verteld. Ze zien me veel huilen, we zijn gescheiden en we zijn er financieel heel erg op achteruit gegaan. We kunnen niet meer de dingen doen en de dingen eten die we gewend zijn. Dat vinden ze soms lastig. Ik maak ze iedere dag duidelijk dat ik juist heel trots op ze ben en dat we hier bovenop zullen komen.
Naar mate de tijd vorderde, werden de verhalen van de kinderen steeds afschuwelijker en meer belastend. Mijn arme kinderen, hadden ontzettend te lijden gehad. Wie konden we nog vertrouwen? Mijn eigen man bleek een pedofiel te zijn, was mijn vader dan wel te vertrouwen of mijn broers?"
Doorleven voor mijn kinderen
"De stress, de woede, de vernedering en het verdriet zijn gigantisch. Ik droomde mijn leven in de hemel, maar ik werd wakker in de hel. Mijn kinderen zullen nooit meer dezelfde zijn. Met alles wat ik heb wil ik ze voor altijd beschermen. Er zijn genoeg dagen dat ik niet meer wil opstaan. Maar voor mijn kinderen moet ik sterk zijn en doorgaan. Laten zien dat het leven de moeite waard is, door alsnog mezelf te blijven ontwikkelen, te verzorgen en door te blijven lachen. Ik heb geen keus: ik ben hun hun moeder, maar nu ook hun vader. Ik ben hun thuis."
