Ons Soort Loeders: Alleenstaande vader

En daar zit je dan op een zonnige vrijdagmiddag met acht ouders en evenveel 1-jarigen Draai het wieletje nog eens om te zingen. Is this my life? Jochem kijkt zijn ogen uit. Kaat ook, vooral richting de knappe vader tegenover haar.

 

Yolan wist natuurlijk weer te vertellen dat ‘muziek noodzakelijk is voor hun ontwikkeling’. En dan bedoelt ze niet af en toe een cd opzetten. Dus heeft Yolan Melle ‘met zijn moeder’ opgegeven voor een cursus met de prikkelende naam: Muziek op schoot. Het is vlakbij, in een gebouw dat Zimihc heet. Kaat en ik gaan ook maar mee. Ik grijp sowieso iedere kans om de quality-time met Jochem te combineren met de aanwezigheid van andere volwassenen. Hoeveel ik ook van mijn zoon houd, een hele dag alleen zijn met zo’n kleintje is gewoon strontvervelend. 
 

 

Levensles

Hoewel Kaat duidelijk nog niet is uitgekeken op de man tegenover haar, doet de (beduidend minder aantrekkelijke) man naast haar ongevraagd uit de doeken dat hij onlangs gescheiden is. Kaat ruikt onzeker aan de billen van Thomas. Haar buurman lult door: “Tuurlijk, ik sta er nu vaak alleen voor met mijn ventje, maar ik zie dat positief. Zo’n levensles komt niet voor niets op je pad…”

Het jochie van deze gescheiden man gaat er opeens van tussen. “Keep it cool, no worries, laat gaan”, zegt paps heel chill. Hij vervolgt zijn betoog en wij gaan door met Krak! Kuiken daar ben jij!. De juf ramt als een dolle op haar ukulele, telkens als het ei breekt. 

Dan klinkt er gegil uit de gang. De juf verzoekt de vader vriendelijk doch dwingend te gaan kijken. Het ventje blijkt van de grote stenen trap te zijn gedonderd en heeft een flink ei op zijn hoofd. 

 

Mickey Mouse-haarband

Na een koude lap en veel commotie zetten we Op een grote paddenstoel in alsof er niets gebeurd is. We zijn niet voor één bult te vangen. De vader licht geduldig toe: “Zie je, daar leert hij weer van. Nu heeft hij helemaal zelf ontdekt dat hij beter niet weg kan lopen.” Pffff, je zou er maar mee getrouwd zijn. Maar dat heeft dus ook niet zo lang geduurd.

De kinderen krijgen allemaal een instrumentje. Jochem is zielsgelukkig met een triangel. Daar doe je het dan voor hè. 

Dan ramt het gewonde jochie opeens met zijn tamboerijn tegen een teer, halfkaal hoofdje met een Mickey Mouse-haarband. Janken natuurlijk. “GODVERDOMME”, roept de moeder van het slachtoffer, die hier ook al niet uit echt vrije wil zat. Haar gevloek valt best uit de toon, zo midden in Dikke Doeke Dakke. 
 

 

Na deze enerverende les lopen we naar de koffiehoek. Kaat duikt nog even de wc in om van de kwallebak af te komen. Ik ben uitgeput van deze exercitie. Yolan drukt dwangmatig een glutenvrije ontbijtkoek van de biologische SuperFair in de knuistjes van Jochem, Thomas en Melle. In haar ogen ligt, ook in het welvarende Utrecht Noord-Oost, het gevaar van uithongering altijd op de loer. Als Kaat er bij komt zitten zucht ze: “Het was weer een leerzame middag. Daar moet onze persoonlijke ontwikkeling het voorlopig weer even mee doen.”