Al meer dan een jaar heb ik hem niet gezien en ik ken hem al jaren. Hij woont ver weg en omdat het nu vakantie is had ik tijd om hem te bezoeken. “Hij is nog even aan het werk”, zegt zijn vrouw als ze de voordeur opendoet. Ze laat me binnen en begint me uitgebreid te bekijken.
Ze ziet me voor het eerst als vrouw. “Wow”, zegt ze. En een kleurtje, je haar?” Ik knik een beetje verlegen van zoveel rechtstreekse aandacht. “Draai je eens om, laat me je eens bekijken.” Braaf doe ik wat ze van me vraagt. “Ongelofelijk”, hoor ik haar zeggen. “Kom verder.”
Vrouwengeklets
We kletsen over van alles. Nou ja, het gaat vooral over mij. Over hoe het is om vrouw te zijn en wat de effecten zijn van de hormonen die ik gebruik. Ze is perplex als ik vertel over hoezeer het me heeft veranderd. “Ik dacht dat typisch vrouwengedrag vooral uit de opvoeding voortkwam”, zegt ze.
“Ja, dat dacht ik ook altijd maar als ik mezelf nu zie… pff, echt hoor, de hormonen zorgen ervoor dat mijn beleving volkomen is veranderd. Ik ben echt een ander persoon aan het worden. Helemaal vrouw.”
Dan komt een vriendin van haar langs en zitten we met z’n drieën in de tuin. We kletsen reuzegezellig. Over de kapper en waarom je altijd van die roddelbladen onder je neus geschoven krijgt. Over onze wederzijdse kinderen, over zwembandjes rond je heupen en dat dat ook typisch vrouwelijk is en over hoe heerlijk het is om buiten te kunnen wonen. Als het begint te regenen haal ik snel alle theekoppen naar binnen. Daarna maak ik de rest van de tafel leeg. “Ik zie dat je de chocolaatjes meteen in veiligheid brengt”, zegt de vriendin. “Je bent een echte vrouw hoor”, gevolgd door een hartelijke lach. Ik heb het heerlijk met ze. De tijd keuvelt voorbij en ik ben zeer op mijn gemak.
Na een poos komt mijn oude vriend thuis. “He, zegt hij, goed om je te zien.” We huggen uitgebreid en hij schuift aan aan de keukentafel. “Dat is lang geleden, John, ehh Sandra. Sorry”, zegt hij en even legt hij zijn hand op mijn been.
“Het is goed”, zeg ik. “Het kost gewoon wat tijd.”
Na nog een kop thee zegt hij: “Zal ik je zo naar huis brengen, dan hebben in de auto tijd om te kletsen en kan ik meteen jullie nieuwe huis zien.”
“Ehh, ok”, zeg ik. Ik zit op mijn gemak maar ik kom natuurlijk voor hem. Na tien minuten staat hij op. “Zullen we gaan?”
Zo vreemd
In de auto kijken we allebei voor ons uit. Het is zeker anderhalf uur rijden. Mannen doen dat graag, ergens anders heen kijken tijdens een goed gesprek. Als mannen praten gaan ze het liefst wandelen of vissen of in het café zitten. Of autorijden dus. Ik voel het. Ik ben weer met mannen onder elkaar. Het voelt zo vreemd, zo voorbij en zo vroeger. Het luchtige kletsen en lachen en delen heeft plaats gemaakt voor stilzwijgende verbondenheid. Alleen al het samenzijn bevestigt de vriendschap en ik vind het verwarrend. Wat ooit vanzelfsprekend was is nu volkomen onduidelijk. Omdat ik hem zo weinig zie hebben we onze nieuwe weg nog niet gevonden.
Niet hetzelfde
“Blijf je wel jezelf nu je al die vrouwendingen aan het leren en doen bent?” Het is een terechte vraag die ik mezelf ook weleens stel maar eigenlijk wil ik dat hij me gewoon feliciteert met mijn nieuwe leven. Ik antwoord en hoor mezelf woorden als ‘zoektocht’, ‘tijd’ en ‘passend’ noemen.
“Je stem is net zo zwaar als altijd”, zegt hij even later.
“Ik doe mijn best”, antwoord ik. “Maar niet alles is te veranderen.” Terwijl ik naar de auto’s om me heen kijk, vraag ik me af hoe het voor hem is dat ik vrouw geworden ben. Hij accepteert het, hij moet wel als linkse hoogopgeleide man. Maar hij zal toch ook voelen dat ons contact nu eenmaal niet hetzelfde voelt als een paar jaar geleden. Hij zal toch ook gezien hebben hoe leuk ik het had met zijn vrouw en haar vriendin. Dat die energie toch echt heel anders is.
En opeens is het weer zoals het was. Hoe het komt weet ik niet maar we pakken de draad weer op. Werk, kinderen, onszelf, onze vrouwen. Alles wordt weer gedeeld totdat we weer helemaal bij zijn over elkaars leven. Mijn vrouwzijn komt niet meer aan bod en het geeft niet. Het kost gewoon tijd. Voor ons allebei. En tijd hebben we, na zoveel jaren vriendschap. We vinden onze weg wel. En misschien bel ik hem binnenkort wel. Om te vragen of hij helemaal chill is met mij en om hem te vertellen hoe blij ik met hem ben.
Lees hier de vorige columns van Sandra.
Sandra is geboren als man en leeft nu als vrouw. Samen met haar partner heeft ze een zoon van 11 jaar. Ze werkt als docente op een Hogeschool en leidt een leven zoals iedereen. In haar colums schrijft ze over haar transitie van man naar vrouw. Hoe het is om als vrouw door het leven te gaan, hoe mannen en vrouwen van elkaar verschillen en hoe mooi en soms hoe lastig het leven voor haar kan zijn.
"Volgens mij is er niets moeilijkers dan het veranderen van geslacht. En juist op deze weg heb ik ervaren hoe open en liefdevol mensen kunnen zijn. Het is voor mij een cadeau dat ik nu zowel de belevingswereld van de man als dat van de vrouw zo goed ken."
Je kunt meer van haar belevenissen lezen op Sandra's blog.
Foto: Mariel Kolmschot
